หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 545

ทุกคนรู้จักราชาพ่อมด จึงไม่มีใครใส่ใจเขา ทว่าผู้ที่ดึงความสนใจของทุกคนได้ก็คือบุรุษผู้ที่เขาพามาด้วย

บุรุษคนนั้นอายุอานามใกล้เคียงกับอวี๋เซ่าชิง เพียงแต่ว่ารูปร่างของเขาผอมกว่าอวี๋เซ่าชิงเล็กน้อย สวมอาภรณ์ผ้าไหมสีกรมท่า บนศีรษะประดับกว้านหยก ห้อยป้ายหยกไขแพะทรงกลมไว้ที่เอว ดูจากการแต่งกายของเขาแล้ว ย่อมรู้ได้ว่าเขาไม่ใช่คนไม่มีอันจะกิน และด้วยรูปร่างหน้าตา แม้จะไม่ได้นับว่าเป็นบุรุษรูปงาม แต่องคาพยพบนใบหน้าก็สมดุล ท่าทางผึ่งผาย ข้อบกพร่องอย่างเดียวก็คือคิ้วข้างขวาของเขา ดูคล้ายกับแผลเป็น แต่หากไม่สังเกตก็จะมองไม่เห็น

เสียงเรียกท่านพ่อเมื่อครู่เป็นเสียงของเขา

ตอนนี้ นอกจากพ่อครัวเทพเป้า ในลานบ้านมีคนอยู่ทั้งหมดห้าคน ผู้ที่เอ่ยคำว่าท่านพ่อย่อมไม่มีทางเป็นโจวจิ่น อิ่งลิ่ว หรืออิ่งสือซัน

อวี๋หวั่นกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองพ่อครัวเทพเป้า

โจวจิ่น อิ่งลิ่ว และอิ่งสือซันก็หันไปมองพ่อครัวเทพเป้าเช่นกัน

พวกเขาเห็นเพียงว่าพ่อครัวเทพเป้านิ่งไป ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ท่านพ่อ’ จากนั้นน้ำตาก็ไหลรินออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขามองไปยังบุรุษคนนั้นทั้งน้ำตา

หัวใจของพ่อครัวเทพเป้าพลันเต้นระรัว เขาไม่อาจควบคุมความรู้สึกแปลกประหลาดที่แผ่ซ่านไปทั้งตัวได้

กล่าวตามตรง พ่อครัวเทพเป้าจินตนาการภาพของบุตรชายนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เหมือนกับบุรุษตรงหน้าแม้แต่น้อย ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด เขาจึงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผูกพันที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน จึงเร่งร้อนเดินเข้าไป

เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นม้านั่งหินตรงหน้า จึงสะดุดและล้มลง

ท่านปู่เป้าอายุมากแล้ว หากล้มลงไปสักครั้ง ไม่ตายก็คงพิการลุกไม่ขึ้น!

“ท่านปู่เป้าเจ้าคะ!” อวี๋หวั่นหน้าถอดสี

โจวจิ่นก็ยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณ

อิ่งลิ่วคิดจะใช้วิชาตัวเบาเข้าไปช่วยพยุงเขา แต่กลับถูกอิ่งสือซันจับแขนเอาไว้เสียก่อน

อิ่งสือซันส่งสายตาให้อิ่งลิ่ว อิ่งลิ่วร้อง ‘โอ้’ อย่างรู้ความ เมื่อหันกลับไปอีกที ก็พบว่าบุรุษชุดสีน้ำเงินเข้มคนนั้นได้เข้าไปประคองพ่อครัวเทพเป้าแล้ว

วินาทีที่ถูกประคอง น้ำตาที่พ่อครัวเทพเป้ากลั้นไว้ก็พรั่งพรูออกมา เขาจับมือของบุรุษผู้นั้น สายตาจับจ้องไปยัง

ใบหน้าของอีกฝ่าย เสียงของพวกเขาสั่นเทิ้ม…

พ่อครัวเทพเป้าเดินไปยังระเบียงทางเดินอย่างเงียบเชียบ ปล่อยสองพ่อลูกไว้ในลานบ้าน

อวี๋หวั่น โจวจิ่น และคนอื่นๆ ก็เดินเข้ามา ดวงตาทั้งสี่คู่มองไปที่เขา ราวกับกำลังถามว่า ‘ทำได้อย่างไร บุรุษชุดสีน้ำเงินเข้มคนนั้นเป็นใคร’ พวกเขาถึงกับคิดว่าราชาพ่อมดใช้อาคม

“ข้าไม่ได้ใช้อาคม” ราชาพ่อมดยิ้ม

บนใบหน้าของเขาไม่มีรอยแผลแล้ว แม้ว่าวันเวลาจะทิ้งร่องรอยเอาไว้ แต่เขาก็ยังคงดูเป็นบุรุษฉกรรจ์ที่หล่อเหลา

แน่นอนว่าในตอนนี้ไม่มีใครมีกะจิตกะใจจะมาชมความงามของราชาพ่อมดหรอก

“ถ้าหากไม่ใช่อาคม หรือว่า…เขาจะเป็นลูกของท่านปู่เป้าจริงๆ?” อวี๋หวั่นถามพลางมองไปยังบุรุษอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มคนนั้น

ทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกัน พ่อครัวเทพเป้าร่ำไห้ราวกับเป็นเด็ก บุรุษหนุ่มก็ร้องไห้น้ำตาไหลอาบข้างแก้ม ร่างของเขาสั่นเทิ้ม มือของเขาจับมือของพ่อครัวเทพเป้า

ราชาพ่อมดพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ เขาเป็นลูกของพ่อครัวเทพเป้า”

“นั่น…” ช่างเหลือเชื่อจริงๆ อวี๋หวั่นละสายตาจากบุรุษอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม แล้วหันมามองราชาพ่อมด “ท่านหาเขาเจอจากที่ไหน ท่านไม่ได้บอกหรือว่า…มีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ?”

ราชาพ่อมดหัวเราะ พร้อมทั้งตอบคำถามข้อที่สองของอวี๋หวั่น “ข้าก็ไปจัดการเรื่องนี้อย่างไรเล่า”

“อ่า…” อวี๋หวั่นพูดไม่ออก

ในตอนที่เธอขอให้ราชาพ่อมดช่วยสร้างอาคมให้กับท่านปู่เป้า เพื่อเติมเต็มปณิธานของท่านปู่เป้า แต่ราชาพ่อมดบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ จึงผลักเรื่องนี้ไปให้โจวจิ่น ในตอนนั้นเธอยังคิดเสียอีกว่าเขาต้องไปจัดการราชการของเผ่า ไม่คิดเลยว่าเขาจะช่วยท่านปู่เป้าตามหาลูกชาย

เธอเข้าใจราชาพ่อมดผิดไป…

ความกระดากใจปรากฏบนสีหน้าของอวี๋หวั่น