หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 544

แทงใจดำจริงๆ แทงจนทะลุไปเลย!

เดิมทีตอนที่คิดว่าเขาจะตาย อวี๋หวั่นคิดว่าเธอจะยอมให้เขายั่วโมโหอีกสักพันครั้งหมื่นครั้ง แต่เมื่อโมโหเข้าจริงๆ ก็แทบอยากจะทุบเขาให้หลังหัก!

อวี๋หวั่นโกรธจนอยากยกโต๊ะทุ่ม!

เธออยากจะบอกเขาจริงว่า ท่านนั่นแหละที่อ้วน!

อวี๋หวั่นหันตัวอ้วนกลมไปทางอื่นด้วยความเดือดดาล!

อีกด้านหนึ่ง อิ่งสือซันก็อุ้มเด็กน้อยทั้งสามคนที่อ้วนจ้ำม่ำเสียยิ่งกว่าอวี๋หวั่นกลับห้องของโจวจิ่นไป!

อวี๋หวั่นยุ่งมาตลอดทั้งคืน อันที่จริงเธอก็ง่วงอยู่บ้าง แต่เธอกลับห้องของตนเองไปไม่ได้แล้ว เธอกลัวว่าจะควบคุมความตื่นตระหนกของตนเองไม่ได้ แล้วทำเรื่องที่ไม่อาจแก้ไขได้ลงไป

เธอจึงไปยังห้องของโจวอวี่เยี่ยน

วิชาคุมวิญญาณของโจวอวี่เยี่ยนถูกโจวจิ่นกำจัดหมดแล้ว แม้ว่านางจะยังไม่ฟื้นขึ้นมา แต่นางไม่เป็นไรแล้ว

อวี๋หวั่นหอบเครื่องนอนไปนอนข้างนาง

นอนไปได้ไม่เท่าไร ด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้น ที่แท้ผู้อาวุโสสามก็กำลังกล่าวลาราชาพ่อมด

ทั้งสองยืนอยู่ในลานบ้าน ผู้อาวุโสสามถามราชาพ่อมดถึงแผนการในอนาคตของเขา “…พลังเวทของท่านคล้ายกับว่าจะฟื้นฟูขึ้นมาแล้ว องค์ชายก็กลายเป็นราชาพ่อมด หลังจากนี้ท่านจะทำอะไรต่อหรือพ่ะย่ะค่ะ มีสิ่งใดให้กระหม่อมทำหรือไม่?”

หลัวช่าวิญญาณตายไปแล้ว พลังของมันถูกเยี่ยนจิ่วเฉากลืนกินเข้าไป พลังเวทของราชาพ่อมดฟื้นฟู ระดับพลังของโจวจิ่นเพิ่มขึ้น ผู้อาวุโสสามรู้สึกดีใจที่ตนเลือกฝั่งราชาพ่อมดได้ทันเวลา มิเช่นนั้น ด้วยพลังของราชาพ่อมดในตอนนี้ เกรงว่าต่อให้ใช้พ่อมดทั้งสภาอาวุโสก็คงสู้ไม่ไหว

ราชาพ่อมดตอบว่าอย่างไร อวี๋หวั่นฟังไม่ถนัด เธอเริ่มง่วง ได้ยินเพียงแต่น้ำเสียงตื่นกลัวของผู้อาวุโสสาม “…กระหม่อมน้อมรับคำสั่ง!”

หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าม้า อวี๋หวั่นเดาว่าผู้อาวุโสสามออกไปแล้ว ส่วนราชาพ่อมดไปด้วยหรือไม่นั้นเธอไม่รู้ เพราะเธอผล็อยหลับไปเสียก่อน

ทว่า หลับไปได้ไม่นาน ก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย

“ฮูหยินน้อย ฮูหยินน้อยเจ้าคะ เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ!” ผิงเอ๋อร์บอกด้วยความรีบร้อน

อวี๋หวั่นอ้าปากหาววอด “เยี่ยนจิ่วเฉาทำอะไรอีก”

ผิงเอ๋อร์สะอึกสะอื้น “ไม่ใช่คุณชายเจ้าค่ะ แต่เป็นพ่อครัวเทพเป้า!”

อวี๋หวั่นลืมตาขึ้นทันใด ความง่วงพลันอันตรธานหายไป เธอเลิกผ้าห่มออก แล้วลุกลงจากเตียง “ท่านปู่เป้าเป็นอะไร”

“พ่อครัวเทพเป้าอาการไม่ค่อยดีเจ้าค่ะ…” เมื่อครู่ผิงเอ๋อร์เรียกพ่อครัวเทพเป้าให้ลุกจากเตียงมากินข้าว พ่อครัวเทพเป้าซึ่งตื่นเช้าเป็นกิจวัตรกลับยังคงไม่ตอบ นางจึงลองเรียกดูอีกครั้ง พ่อครัวเทพเป้ายังไม่ตื่น นางจึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงเปิดประตูเข้าไป และพบว่าพ่อครัวเทพเป้านอนหายใจรวยริน…

สิ่งแรกที่ผิงเอ๋อร์คิดคือไปตามชุยเฒ่า ทว่าชุยเฒ่ายังไม่ฟื้น นางจึงตัดสินใจมาหาอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นรุดไปยังห้องของพ่อครัวเทพเป้า

พ่อครัวเทพเป้าอาการไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เขาอดทนไว้ไม่ยอมบอกผู้ใด เขาเป็นคนระแวดระวังและตื่นง่าย กระนั้นยามที่ถูกอิ่งลิ่วอุ้มกลับห้องไป เขากลับไม่รู้สึกตัว กว่าจะรอถึงเช้า ลมหายใจของเขาก็แผ่วเบาลงแล้ว

เขาไม่ได้ป่วย

แต่เขาแก่ชรา

ท่านปู่เป้าเหลือเวลาอีกไม่นาน

ผิงเอ๋อร์สงสารฮูหยินน้อยจับใจ กว่าจะยื้อชีวิตคุณชายกลับมาได้ก็แสนลำบาก ยังจะมาสูญเสียพ่อครัวเทพเป้าไปอีกคน ทุกคนล้วนเป็นคนสำคัญในชีวิต เช่นนี้ฮูหยินน้อยจะทนได้อย่างไรกัน

ราชาพ่อมดกำลังเฝ้าโจวจิ่น เมื่อได้ยินว่าพ่อครัวเทพเป้าเกิดเรื่อง เขาก็รีบลุกไปยังห้องของพ่อครัวเทพเป้าทันที

อวี๋หวั่นกำลังใช้ผ้าร้อนเช็ดมือให้พ่อครัวเทพเป้า การเคลื่อนไหวของเธอนั้นเนิบนาบและอ่อนโยน ทำให้ผู้พบเห็นอดรู้สึกปวดใจไม่ได้

ปลายนิ้วของราชาพ่อมดแตะลงบนหว่างคิ้วของพ่อครัวเทพเป้าสักพัก จากนั้นก็ดึงมือออกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

มือของอวี๋หวั่นหยุดชะงัก “แม้แต่ท่านก็อับจนหนทางหรือ?”

ราชาพ่อมดถอนหายใจ “เขาเหนื่อยล้า ร่างกายของเขาได้รับความเสียหาย”

อันที่จริง ร่างกายของพ่อครัวเทพเป้านั้นไม่เหมาะแก่การเดินทางไกลตั้งแต่ครั้นอยู่ในหมู่บ้านเหลียนฮวาแล้ว หลังของเขางุ้มงอ ขาแข้งก็ไม่ค่อยดีนัก ในตอนนั้น หากเขาละทิ้งการตามหาลูกชาย แล้วใช้เวลาช่วงบั้นปลายของชีวิตในเมืองหลวงหรือหมู่บ้านเหลียนฮวา คงจะมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้

อวี๋หวั่นกุมมือของพ่อครัวเทพเป้า เธอหลับตาลงแล้วพูดว่า “ปณิธานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของท่านปู่เป้าก็คือการตามหาลูกชายที่หายตัวไปตั้งแต่ยังแบเบาะ ทุกที่ที่เขาไปได้ เขาล้วนไปมาหมดแล้ว ทุกที่ที่ตามหาได้ เขาก็ตามหามาหมดแล้ว แต่ก็ยังไร้ข่าวคราวของลูกชาย…ถ้าหากข้า…รบกวนให้ท่านช่วยเรื่องหนึ่งจะได้ไหม?”

“ว่ามาสิ” ราชาพ่อมดบอก

อวี๋หวั่นมองไปยังพ่อครัวเทพเป้า “ข้าไม่อยากให้ท่านปู่เป้าจากไปโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาใจ ท่านช่วยใช้อาคมทำให้เขา…พบหน้าลูกชายหน่อยได้ไหม?”

ราชาพ่อมดตอบว่า “เรื่องเล็กแค่นี้ให้โจวจิ่นทำก็ได้ ข้ามีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ หากจัดการเสร็จแล้ว จะมาหาเจ้า”

อวี๋หวั่นพยักหน้า เธอไหว้วานเขา เขากลับผลักเรื่องนี้ให้โจวจิ่น แต่จะบอกว่าพูดแบบไม่หยุดคิดก็คงจะโกหก เมื่อมานึกถึงบทสนทนาระหว่างผู้อาวุโสสามกับราชาพ่อมดแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่เขาต้องไปจัดการนั้นหนักหนาสาหัสกว่ามาก

อวี๋หวั่นพยักหน้าให้ราชาพ่อมด

ราชาพ่อมดเดินสาวเท้าออกจากห้อง ขึ้นรถม้าและออกจากเรือนไป

อวี๋หวั่นป้อนน้ำแกงให้พ่อครัวเทพเป้า เมื่อพ่อครัวเทพเป้าตื่นขึ้น โจวจิ่นก็มารออยู่แล้ว ดวงตาของโจวจิ่นเป็นประกายวาบ พลังเวทที่แข็งแกร่งโหมซัดเข้าไปในสมองของพ่อครัวเทพเป้า