หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 166

หวั่นเจาอี๋ก็ผงะไปเช่นกัน

อวี๋หวั่นกล่าวอย่างละอายใจ “ข้ามากะทันหันเกินไปใช่หรือไม่? คงมิได้ขัดจังหวะการย้อนรำลึกความหลังของท่านพ่อกับพระสนมหวั่นเจาอี๋กระมัง?”

หวั่นเจาอี๋กำลังจะเอื้อนเอ่ย ทว่าวาจายังไม่ทันออกจากปาก เซียวเจิ้นถิงก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี “ไม่เลย ข้าแค่บังเอิญพบกับพระสนมหวั่นเจาอี๋ จึงกล่าวทักทายกันเท่านั้น เจ้าจะกลับจวนแล้วหรือ?”

“อื้ม” อวี๋หวั่นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

เซียวเจิ้นถิงรีบเอ่ยต่อ “ข้าจะไปส่ง”

เอ่ยจบ ก็หันกลับมายกมือคำนับหวั่นเจาอี๋ “พระสนมโปรดรักษาพระวรกายด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอทูลลา”

“ท่านพ่อ ข้าอยากกินหลี่จื่อ”

“กลับไปจะเก็บให้เจ้า”

“แล้วก็แตงหวานด้วย”

“ได้สิ จะเก็บให้เจ้าด้วยเช่นกัน”

เสียงสนทนาของทั้งสองค่อยๆ ไกลออกไป ภาพตรงหน้าไม่ว่าผู้ใดก็คงไม่อาจบอกว่าทั้งสองไม่ใช่บิดากับบุตรสาว แน่นอน อวี๋หวั่นเป็นสะใภ้ของเซียวเจิ้นถิง หากไม่ใช่เพราะรักจริงๆ ก็คงไม่แสดงออกถึงความรักเช่นนี้

หวั่นเจาอี๋ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กระทั่งมองไม่เห็นชายเสื้อของคนทั้งสองอีกต่อไป จึงได้ถือถ้วยสมุนไพรบำรุงร่างกายที่ต้มเสร็จแล้วเข้าไปยังห้องทรงพระอักษร

เซียวเจิ้นถิงที่ถูกอวี๋หวั่นเรียกท่านพ่ออยู่หลายหน เกิดปีติดีใจจนไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้ ยามก้าวขาเข้ารถม้าก็หลงลืมที่จะย่อตัวก้มหัว ทำให้ศีรษะชนกับหลังคารถม้าจนพังยับ

หลังคารถม้า : นี่ข้าผิดอันใด…

เซียวเจิ้นถิงเข้าวังมิได้มีเรื่องใหญ่โตอันใด เพียงแต่ทางด้านตะวันออกมีชนกลุ่มน้อยหมานอี๋ไม่ซื่อสัตย์ เดินอยู่รอบๆ ชายแดนคอยสร้างความโกลาหล ฮ่องเต้ให้เซียวเจิ้นถิงคิดแผนการรับมือกับศัตรู เซียวเจิ้นถิงก็ให้คำแนะนำในการตัดสินใจอย่างมีคุณธรรม แม้ว่าการต่อสู้กับซยงหนูจะจบลงด้วยชัยชนะของต้าโจว ทว่าขวัญกำลังใจของทหารหน่วยพิทักษ์ชายแดนสูญเสียไปมาก ทั้งหมดนี้กล่าวผิดหรือไม่? เป็นเพราะต้าโจวไม่มีผู้ใดให้ใช้ได้หรือเพราะฮ่องเต้ไม่กล้าใช้? ฮ่องเต้ยังถามตนเองมากกว่าหนึ่งครั้งว่าหากเขาส่งเซียวเจิ้นถิงไปทางเหนือให้เร็วกว่านี้ สิ่งที่ต้องแลกก็อาจจะไม่มากมายถึงเพียงนี้หรือไม่?

ฮ่องเต้ไม่กล้าเอ่ยเรื่องนี้กับคนอื่น มีหรือจะกล้าเอ่ยกับเซียวเจิ้นถิง

“เจ้าตั้งใจจะนำกองทหารไปหรือ?” ฮ่องเต้ถามหยั่งเชิง

“หากฝ่าบาทมีรับสั่ง กระหม่อมก็พร้อมทำตามพ่ะย่ะค่ะ”

นี่แปลว่ามิได้ตั้งใจเช่นนั้น

ฮ่องเต้ประหลาดใจเล็กน้อย เซียวเจิ้นถิงผู้คุ้นเคยกับการทำสงครามมาตลอด ยอมอ่อนข้อไม่รบรา เขาคิดจะกระทำการใดกันแน่?

ต้องการหายาถอนพิษให้เยี่ยนจิ่วเฉา แน่นอนว่าเซียวเจิ้นถิงไม่อาจเอ่ยความจริงกับฮ่องเต้

แม้ว่าความรักของทั้งสองคนที่มีต่อเยี่ยนจิ่วเฉาจะเหมือนกัน ทว่าตั้งแต่วินาทีที่ฮ่องเต้ทำลายการแต่งงานระหว่างเซียวเจิ้นถิงกับซั่งกวนเยี่ยน ความสัมพันธ์ฉันท์ราชากับสามัญชนของทั้งสองก็หยุดลงตรงนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ชนเผ่าหมานอี๋เล็กๆ ทางตะวันออกก็มิได้น่ากลัว แม่ทัพตะวันออกไกล ผังฮุยไหน่ ลุงของผังเหริน ก็เป็นขุนพลผู้กล้าหาญในด้านหนึ่ง สามารถทำให้พรมแดนด้านตะวันออกแข็งแกร่งไม่สามารถตีให้แตกได้อย่างแน่นอน

หลังจากเซียวเจิ้นถิงมาส่งอวี๋หวั่นที่จวนคุณชาย ก็แวะไปดูอาการเยี่ยนจิ่วเฉา เยี่ยนจิ่วเฉาตื่นขึ้นมาได้สองชั่วยามแล้ว หลังจากทานมื้อกลางวันก็กลับไปพักผ่อนอีกครั้ง เซียวเจิ้นถิงไม่ได้ปลุกเขาให้ตื่น เพียงนั่งดูสักพัก แล้วจึงไปเก็บผลไม้ที่อวี๋หวั่นอยากกินมาจากสวน และเดินทางกลับบ้าน

อวี๋หวั่นมองตะกร้าใหญ่ที่เต็มไปด้วยผลไม้สองใบด้านหน้า ก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เธอเพียงตั้งใจจะยึดเซียวเจิ้นถิงมาต่อหน้าหวั่นเจาอี๋เท่านั้น ผู้ใดต้องการให้เขาเก็บผลไม้ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้จริงๆ กัน?

อวี๋หวั่นหยิบชิมผลหลี่จื่อ

อื้ม หวาน

อิ่งสือซันไม่รู้ว่าไปทำสิ่งใด ส่วนอิ่งลิ่วยังอยู่ในห้อง

อวี๋หวั่นให้จื่อซูตามอิ่งลิ่วไปที่ห้องตำรา

“พระชายาซื่อจื่อ” อิ่งลิ่วยกมือคำนับ

อวี๋หวั่นปิดประตู “ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า”

“พระชายาเชิญเอ่ย” ประตูทั้งหมดถูกปิดสนิท เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก

อวี๋หวั่นกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้า…รู้จักหวั่นเจาอี๋หรือไม่?”

อิ่งลิ่วขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ข้าน้อยรู้จักนาง ทว่านางไม่รู้จักข้า เหตุใดจู่ๆ พระชายาจึงถามถึงนาง?”

มิใช่เพราะพบนางกับเซียวเจิ้นถิงคุยกันอยู่ด้านนอกห้องทรงพระอักษรหรือ?