หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 364

หวั่นเฟิงเดินออกไปหาจี้สิงชวนด้วยด้วยความตื่นเต้น

ผลสุดท้ายก็คือถูกเขาสั่งสอนไปยกหนึ่ง ห้ามออกไปไหนครึ่งเดือน จะไปเผ่าปีศาจน่ะหรือ? ฝันไปเถอะ!

ป้ายหยกของหวั่นเฟิงหล่นอยู่ในห้อง อวี๋หวั่นเก็บขึ้นมา และคิดว่าจะนำไปคืนให้หวั่นเฟิง

เพิ่งเดินออกมาจากลานบ้าน ก็พบกับบุคคลที่ไม่คาดคิดว่าจะพบ

มีแขกแวะเวียนมาทุกวัน วันนี้มีแขกมากมายเหลือเกิน

ถ้าอวี๋หวั่นจำไม่ผิด แม่นางน้อยชุดสีแดงคนนี้คือคู่หมั้นของจี้สิงชวนที่เจ้าสำนักจี้เลือกสรรมาให้

นางแซ่อะไรนะ?

แย่แล้ว ว่ากันว่าตั้งท้องครั้งหนึ่งโง่ลงสามปี เธอเพิ่งจะตั้งท้องได้ไม่เท่าไหร่ สมองก็ไม่ทำงานแล้วหรือ

“เว่ยหรูเยียน” เว่ยหรูเยียนค้อมให้อวี๋หวั่นเล็กน้อยอย่างอ่อนหวาน

“อ่า แม่นางหรูเยียน” อวี๋หวั่นทักทายอย่างมีมารยาท

“ดึกป่านนี้แล้ว ฮูหยินเยี่ยนจะออกไปไหนหรือ?” คุณหนูเว่ยกระซิบถาม

อวี๋หวั่นหยิบป้ายหยกออกมา “หวั่นเฟิงทำป้ายหยกหล่นไว้ ข้าจะนำไปให้เขา”

คนอื่นไม่รู้ตัวตนของอวี๋หวั่น แต่คุณหนูเว่ยเป็นคู่หมั้นของจี้สิงชวน จึงรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของอวี๋หวั่น

นางบอกว่า “ข้ากำลังจะไปที่นั่นเหมือนกัน หากฮูหยินเยี่ยนไม่รังเกียจ ไปด้วยกันเถิด”

“ตกลง” อวี๋หวั่นพยักหน้า

ทั้งสองเดินไปด้วยกันท่ามกลางความมืดยามราตรีอันเงียบสงัด

เมื่ออยู่ต่อหน้าเยี่ยนจิ่วเฉา อวี๋หวั่นแลดูผอมบางร่างเล็ก เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น กลับนับว่ารูปร่างสูง ทว่าเมื่อมายืนกับคุณหนูเว่ยแล้ว นับว่าต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

คุณหนูเว่ยหน้าตาสะสวย นอกจากท่านแม่ของเธอกับซั่งกวนเยี่ยนแล้ว อวี๋หวั่นไม่เคยเห็นสตรีคนไหนที่มีใบหน้างดงามเช่นนี้มากนัก แน่นอนว่าเว่ยหรูเยียนก็เป็นหนึ่งในนั้น

เว่ยหรูเยียนงามสะคราญทว่ามิได้เย่อหยิ่ง นางเปรียบดังดอกกล้วยไม้ในความเงียบงัน เบ่งบานและงดงามโดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น

“คุณหนูเว่ยตั้งใจมารอข้าที่นี่หรือ?” อวี๋หวั่นเอ่ยถามสิ่งที่เธอสงสัย

“อื้ม” เว่ยหรูเยียนพยักหน้า “ข้ารบกวนฮูหยินเยี่ยนหรือเปล่า?”

“เปล่า” อวี๋หวั่นยิ้มมุมปาก

“ข้า…” เว่ยหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าพูดขึ้นว่า “ได้ยินว่าพี่ใหญ่จี้เป็นคนในเรือนของท่าน”

อวี๋หวั่นชะงักไป “อ่า เรื่องนั้นน่ะหรือ เจ้าสำนักน้อยใช้วิธีนี้ไปเพื่อตามหาพี่สาวของเขา ขอคุณหนูเว่ยอย่าได้สนใจ”

“ข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้” เว่ยหรูเยียนส่ายหน้า

บอกเลยว่าตนเองไม่สนใจ เป็นแม่นางน้อยที่ตรงไปตรงมาดีจริงๆ อวี๋หวั่นยิ้ม “เช่นนั้นคุณหนูเว่ยสนใจเรื่องใดหรือ?”

“พี่ใหญ่จี้กับท่าน…”

ประโยคต่อมา เว่ยหรูเยียนไม่ได้พูดต่อ

นางไม่พูด ก็ไม่ได้หมายความว่าอวี๋หวั่นเดาไม่ได้

หากจะบอกว่าอวี๋หวั่นไม่รู้ว่าจี้สิงชวนมีใจให้กับตน ก็คงจะเป็นการโกหก แต่เธอเพิ่งรู้ไม่นานมานี้ หลังจากที่เข้ามาในสำนักเฟยอวี๋ จึงเริ่มสัมผัสได้ว่าสายตาที่จี้สิงชวนมองตนไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

แต่ความรู้สึกเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เว่ยหรูเยียนเข้าใจ เธอคิดว่าเธออาจทำให้จี้สิงชวนนึกถึงพี่สาวขึ้นมา

อวี๋หวั่นบอกว่า “ที่บ้านข้ามีน้องชายหนึ่งคน ข้าปฏิบัติต่อเขา เหมือนกับที่คุณหนูใหญ่จี้ปฏิบัติต่อเขา”

นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้จี้สิงชวนเกิดความรู้สึกคุ้นเคยกับเธอ

แต่นี่ไม่ใช่ความรักระหว่างหนุ่มสาว

ถ้าบอกว่าจี้สิงชวนดีต่อเธอ ไม่สู้บอกว่าจี้สิงชวนปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้เพื่อเติมเต็มเศษเสี้ยวที่หายไปในใจของเขา

“ข้าพูดเช่นนี้ คุณหนูเว่ยเข้าใจหรือไม่?”

เว่ยหรูเยียนพยักหน้าน้อยๆ “ข้าเข้าใจแล้ว แต่ว่าข้าก็ยังคิดจะยกเลิกงานแต่งกับพี่ใหญ่จี้อยู่ดี”