หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 38

ฝนตกโปรยปรายลงมาในหุบเขา ทำให้หุบเขาราวกับมีเหมือนเมฆหมอก

ภายในบ้านไม้ที่ถูกทิ้งร้าง เยี่ยนเสี่ยวซื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างช้าๆ

นางคล้ายกับมีฝันที่ยาวนาน แต่เมื่อตื่นขึ้นก็จดจำสิ่งใดไม่ได้ นางจ้องมองรอยแตกร้าวขนาดใหญ่บนหลังคาอย่างว่างเปล่า น้ำฝนไหลลงมาตามมุมของรอยแตก หยดลงบนหน้าของนาง

ขณะนี้นางยังสับสน

ข้าเป็นใคร? ข้าอยู่ที่ใด? ข้ามาทำอะไร?

เสียงสวบสาบดังแว่วเข้ามาในหู เยี่ยนเสี่ยวซื่อหูตั้ง หันมองไปตามเสียง เห็นบุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเตียง

ห้องนั้นรกเลอะเทอะ แต่เขากลับสะอาดสะอ้าน

รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ชายผ้าที่เผยอออกเล็กน้อยเผยให้เห็นขาเรียวยาวคู่หนึ่ง

รูปร่าง…ดีกว่ายามที่มองเห็นไกลๆ เสียอีก

ทันทีที่ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัว ความทรงจำของเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็พรั่งพรูออกมาราวกับน้ำท่วมไหลทะลัก ในที่สุดนางก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ประมุขศักดิ์สิทธิ์ต่อสู้กับบุรุษชุดดำที่อยู่ตรงหน้า ภูเขาแตกแผ่นดินแยก นาง ถูกอัสนีบาต ตกลงไปในหุบเขาพร้อมกับประมุขศักดิ์สิทธิ์

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็คือเมื่อครู่

หืม เขาก็ตามมาด้วยหรือ?

มาตามล่าประมุขศักดิ์สิทธิ์หรือ?

ดวงตาของเยี่ยนเสี่ยวซื่อไล่มองตามขายาวของเขาขึ้นไป จะว่าไป เหตุใดเอวของบุรุษถึงได้ดูดีเช่นนี้?

คล้ายกับว่าไม่มีไขมัน มีเพียงพละกำลังที่เต็มเปี่ยม

หรือนี่จะเป็นเอวสุนัขตัวผู้ที่คนเล่าลือ?

ขณะที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อยังอยากมองรูปโฉมของเขาให้ละเอียดกว่านี้ ก็พบว่าเขากำลังอุ้ม…เด็กคนหนึ่งอยู่โดยไม่คาดคิด

ใช่ ไม่ผิดแน่ นั่นคือเด็ก

ห่อด้วยผ้าที่คุ้นตา การพันผ้าไม่นับว่าได้มาตรฐาน แค่ดูก็รู้ว่าเป็นมือใหม่ แต่แน่นอนว่าเป็นทารก อายุราวๆ…แปดเก้าเดือน?

จากมุมที่เยี่ยนเสี่ยวซื่ออยู่ ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของทารก เห็นเพียงเท้าสีขาวอวบอ้วนคู่หนึ่ง

เท้าของทารกผู้นี้ทำให้ก้นบึ้งของหัวใจนางรู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ได้

แปลกจริง เหตุใดถึงมีเด็กในอ้อมแขนของเขา?

ไม่รู้เหตุใด นางรู้สึกว่าเด็กผู้นั้นมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับตน!

ในที่สุดเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ได้เห็นใบหน้าของบุรุษชุดดำสมดังใจหวัง

โอ้โห

นางอุทานในใจ บุรุษงดงามมีให้เห็นทุกวัน วันนี้ยิ่งมีมากเป็นพิเศษ ใบหน้านี้อาจไม่ได้โดดเด่นกว่าประมุขศักดิ์สิทธิ์ ทว่าประมุขศักดิ์สิทธิ์เย็นชาเกินไป ทั่วทั้งร่างราวกับมีไอเย็นและตบะแผ่ออกมา แต่บุรุษผู้นี้ ชวนให้รู้สึกอันตรายอย่างยิ่ง ประเภทที่น่าหลงใหลทว่าตกอยู่ในอันตรายจากพิษร้าย

แต่กลิ่นอายอันตรายของเขากลับไม่สอดคล้องกับแววตา แววตาของเขายามที่มองดูทารกในอ้อมแขนดูอ่อนโยนลง…

“เอ่อ ข้าถามเจ้าได้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นใคร?”

ในที่สุดเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็อดที่จะเอ่ยปากไม่ได้

เมื่อต้องเผชิญกับบุคคลอันตรายเช่นนี้ นางก็ยังกล้าเอ่ย แสดงให้เห็นว่าปกติเยี่ยนเสี่ยวซื่อได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างกล้าหาญ ทว่าทันทีที่สิ้นเสียง นางก็ต้องตกใจกับเสียงของตน

ต้องรู้ว่าสถานการณ์ที่จะทำให้เยี่ยนเสี่ยวซื่อหวาดกลัวมีไม่มากนัก

เยี่ยนเสี่ยวซื่อจับที่คอของตน นางรู้สึกไปเองหรือไม่? เหตุใดเสียงของนางกลายเป็นเช่นนี้?

เยี่ยนเสี่ยวซื่ออ้าปาก “เอ่อ…อ่า…คือ…อ๊า!”

สองสามคำแรกเป็นการทดสอบเสียง ทว่าคำสุดท้ายเป็นเสียงร้องจริงๆ

เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเสียงของนางถึงกลายเป็นเสียงของบุรุษ?

เสียงไพเราะทีเดียว แต่หากมาจากคอของตน ก็น่ากลัวอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

การเคลื่อนไหวของนางดึงดูดความสนใจของบุรุษชุดดำได้สำเร็จ

บุรุษชุดดำมองดูนางอย่างเฉยเมย แววตาไร้ซึ่งร่องรอยของความอ่อนโยนหรือสงสาร ราวกับกำลังมองคนที่ตนรังเกียจยิ่ง

เยี่ยนเสี่ยวซื่อนั่งตัวตรง รีบมองที่มือของนาง

มือเรียวราวกับหยก ข้อต่อกระดูกชัดเจน งามวิจิตรหาผู้ใดเปรียบ แต่…นี่ไม่ใช่มือของนาง! เป็นมือของบุรุษ!

นางรีบสัมผัสหน้าอกตนต่อ

อกน้อยๆ ของนางละ?

แล้วนางก็จับเอวบางของตน

ไม่สัมผัสถึงเอวบาง ทว่าสัมผัสกับกล้ามเนื้อหน้าท้องกระชับแน่น และร่องบนกระดูกเชิงกราน

เกิดอะไรขึ้น?

นางกัดนิ้วด้วยความตื่นตระหนก ภายในใจคาดเดา คงไม่ใช่ว่านาง…ถูกฟ้าผ่าจนกลายเป็นบุรุษกระมัง?

ไม่ต้องสงสัยเลย เสื้อผ้าของนางก็ไม่ใช่ของนาง ทว่ายามนี้นางไม่ได้สังเกตถึงสิ่งนี้ นางยื่นมือสั่นระริกออกมา จับกางเกงของตน ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ใช้มือ…

“เป็นบ้าอะไร!”

ทว่าบุรุษชุดดำกลับใช้ขลุ่ยกั้นมือของนางที่เอื้อมลงมา

บุรุษชุดดำทนดูต่อไปไม่ได้ เจ้านี่ประสาทอะไร? ถูกอัสนีบาตจนเสียสติไปแล้วรึ? กล้าปลดกางเกงต่อหน้าเขา แล้วยังจะสอดมือเข้าไป เขาจะทำอะไรกันแน่?

ช่วยตัวเองต่อหน้าเขาหรือ?

บุรุษชุดดำรู้สึกหนาวสะท้าน

แม้มีเรื่องอยากถาม แต่หากเขายังน่ารังเกียจเช่นนี้ ตนก็จะฆ่าเขาซะ!

จู่ๆ เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ร้องไห้ออกมา!

เสียงร้องนี้ทำให้บุรุษชุดดำถึงกับผงะ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อร้องไห้ ไม่ใช่ร้องไห้ธรรมดา แต่ใช้ทั้งมือทั้งเท้า มือก็ตีเท้าก็เตะ ราวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ถูกรังแก

บุรุษชุดดำรู้สึกแย่ไปทั้งร่าง

“เจ้าร้องไห้อะไร!” เขาเอ่ยอย่างเย็นชา

เยี่ยนเสี่ยวซื่อร้องไห้ไปพลาง ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาไปพลาง “เจ้ายังจะดุข้า…พ่อข้าพี่ชายข้ายังไม่ดุข้าเลย…เจ้าดุข้า…”

“เจ้า…เจ้ามีพี่ชายด้วยหรือ?” บิดาน่าจะมีหนึ่งคน บุรุษชุดดำจำได้

“เหตุใดข้าจะไม่มีพี่ชาย?” เยี่ยนเสี่ยวซื่องอแง ร้องไห้ไม่หยุด “แต่บัดนี้ข้าเป็นเช่นนี้แล้ว พี่ชายต้องจำข้าไม่ได้แน่…เหตุใดชีวิตข้าถึงได้ขมขื่นเช่นนี้? หากรู้แต่แรกข้าคงไม่มาตามหาประมุขศักดิ์สิทธิ์ หากไม่มาหาเขา ข้าก็ไม่ต้องเห็นพวกเจ้าสู้กัน ไม่เห็นพวกเจ้าสู้กัน ข้าก็ไม่ต้องโดนฟ้าผ่า แล้ว…กลายเป็นบุรุษเช่นนี้!”

บุรุษชุดดำฟังได้ครึ่งหนึ่งก็รู้สึกราวกับมีสายฟ้าฟาดลงกลางอก เมื่อฟังจนจบ เขาก็หันไปมองอีกคนที่ดูไม่เหมือนตัวปลอม ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงฟ้าผ่าดังสนั่น!

เขามองดูเด็กที่คล้ายเยี่ยนเสี่ยวซื่อในอ้อมแขนอีกครั้ง เด็กผู้นั้นมีใบหน้าเย็นชา ราวกับเขารู้อยู่นานแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มีเพียงเขาเท่านั้นที่หน้ามืดตามัว ทั้งยังอุ้มนาง…ไม่ใช่สิ อุ้มเขา!

บุรุษชุดดำ….รู้สึกไม่สู้ดีอีกครั้ง

ยามที่เขาพบที่แห่งนี้ ประมุขศักดิ์สิทธิ์กับเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ตกลงมาจากหลังคาแล้ว ประมุขศักดิ์สิทธิ์หมดสติไป เยี่ยนเสี่ยวซื่อในอ้อมแขนประมุขศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกฟ้าผ่าจนกลับสู่สภาพการเป็นทารก

เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเช่นนี้ เขาไม่นึกว่าทั้งสองจะถูกสับเปลี่ยนร่างกัน