หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 396

‘จำไว้ หากนางตาย เจ้าก็ฝังร่างไปกับนางด้วย’

บุรุษผู้นี้กำลังย้อนกลับมาคุกคามตนหรือ? หากสตรีผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะไม่อาจเปิดฉากฆ่าได้ถนัดมือ แต่เมื่อสตรีผู้นี้ตายแล้ว นางก็จะกลายเป็นวิญญาณใต้ดาบของเขา

หากเป็นเช่นนี้ ตนกลับต้องเป็นฝ่ายปกป้องสตรีผู้นี้ ไม่ปล่อยให้นางถูกเขายิงตาย?

ในอีกด้านหนึ่ง หลานเจียวก็รู้สึกเช่นกัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่จับตัวประกันไว้ แต่เหตุใดกลายเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกคุกคามเสียเอง?

ธนูกำลังจะพุ่งเข้าใส่อวี๋หวั่น สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ขยับกายพาอวี๋หวั่นหลบ

ลูกธนูเช่นนี้ พละกำลังเช่นนี้ มีเพียงวรยุทธ์ของสตรีศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่สามารถหลบได้

เมื่อเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์พาอวี๋หวั่นหลบออกไปนาทีนั้น ชิงเหยียนและคนอื่นๆ ก็ถอนใจด้วยความโล่งอก เหตุการณ์เมื่อครู่น่ากลัวเกินไป ขาของพวกเขาอ่อนปวกเปียกไปหมด ดูแล้วสตรีศักดิ์สิทธิ์จะถูกคุกคามได้สำเร็จ เขาคิดวิธีที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้อย่างไร?

น่ากลัวไปแล้ว บุรุษผู้นี้น่ากลัวไปแล้ว…

เคราะห์ดีที่เป็นคนของตน หากเป็นศัตรู ชิงเหยียนคงต้องฆ่าตัวตายตรงนี้!

ด้วยพลังของสตรีศักดิ์สิทธิ์ นางสามารถเดินรอบได้ทั้งเมืองหมิงตู การจับคนเป็นตัวประกันใช้คุกคามฝ่ายตรงข้ามก็ขายหน้ามากพอแล้ว สิ่งที่ชวนให้น่าผิดหวังยิ่งกว่าคือตนยังถูกคุกคามกลับ เยี่ยนจิ่วเฉายิงธนูออกไปอย่างต่อเนื่อง

สตรีศักดิ์สิทธิ์หลบหลีกครั้งแล้วครั้งเล่า

นางหลบจนถึงดอกสุดท้าย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิง ทั้งร่างมีสภาพน่าอับอายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เป็นสตรีของใครกันแน่?!!

ไยเป็นนางที่ต้องมาปกป้องสตรีผู้นี้!!!

พลังภายในทั้งหมดของสตรีศักดิ์สิทธิ์ถูกใช้ไปกับวิชาตัวเบา ไม่เหลือให้โต้กลับแม้แต่น้อย

อวี๋หวั่นถูกนางปกป้องบินไปบินมา แต่ไม่กระเทือนถึงทารกในครรภ์

ทว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์หาได้เป็นสุขเช่นอวี๋หวั่น ไม่เพียงแต่ความแข็งแกร่งของนางที่ถูกประเมินต่ำ แต่ความแข็งแกร่งของเยี่ยนจิ่วเฉายังถูกประเมินต่ำยิ่งกว่า เดิมคิดว่าฝีมือของนาง แม้ไม่อาจทัดเทียมท่านอาจารย์แห่งลมปราณ แต่อย่างน้อยก็สามารถช่วยชีวิตคนได้ ทว่ายามนี้นางไม่มองโลกแง่ดีเช่นนั้นแล้ว

นางพาผู้ใหญ่ทั้งคนหลบไปมา สูญเสียกำลังภายในไปมากกว่าอีกฝ่าย ทั้งยังถูกอีกฝ่ายไล่ล่า นางอาจถูกโจมตี

ดวงตาสตรีศักดิ์สิทธิ์ทอประกายวูบไหว พลิกหลังมือโยนลูกปัดจำนวนหนึ่ง ทันทีที่ตกกระทบพื้นก็เกิดเสียงระเบิดดัง หมอกควันพิษฟุ้งกระจายออกมา

ภายใต้ม่านหมอกพิษ สตรีศักดิ์สิทธิ์พาอวี๋หวั่นบินออกจากจวนสกุลหลาน

แม้จะบินหนีผ่านหมอกพิษ เยี่ยนจิ่วเฉาก็ยังใช้ฝ่ามือลมปราณพุ่งตามไป

สตรีศักดิ์สิทธิ์ถูกโจมตี ซี่โครงหักท่อนหนึ่ง ความเจ็บปวดแล่นแปลบเข้าทรวงอก กระอักเลือดออกมา

หลายคนกลั้นหายใจกระทั่งหมอกพิษสลายไป อิ่งสือซันจึงเดินมาพร้อมกับชิงเหยียนและอิ่งลิ่ว

“คุณชาย!” อิ่งสือซันมองไปที่เขา

เยี่ยนจิ่วเฉามองออกไปในความมืดมิดยามราตรีไร้ที่สิ้นสุด ดวงตาสาดประกายเย็นชาน่ากลัว

อิ่งลิ่วมองไปที่หลานเจียวที่อยู่ด้านข้างและชักดาบออกมา “คุณชาย! บุตรสาวของนางจับตัวฮูหยินน้อยไป ไม่สู้พวกเราก็จับนางมาบ้างดีกว่าหรือ! บังคับให้สตรีศักดิ์สิทธิ์ส่งตัวฮูหยินน้อยมา!”

อิ่งสือซันวิเคราะห์ “หลานเจียวได้รับบาดเจ็บสาหัส สิ่งแรกที่สตรีศักดิ์สิทธิ์ลงมือหลังจากปรากฏตัว หาใช่ปกป้องมารดา แต่กลับชิงตัวฮูหยินน้อยไป เกรงว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะไม่สนใจมารดาผู้ให้กำเนิดนางสักเท่าใด”

เยี่ยนจิ่วเฉาใช้สมาธิรับรู้ความเคลื่อนไหวรอบทิศทาง และพูดอย่างเฉยชา “ยอดฝีมือของสกุลหลานใกล้มาถึงแล้ว พานางไป”

อิ่งสือซันหยุดชะงักและตอบว่า “ขอรับ”

คุณชายต้องการพานางไป เช่นนั้นย่อมต้องมีเหตุผลให้พานางไป

ก่อนที่ยอดฝีมือของจวนสกุลหลานจะมาถึง เยี่ยนจิ่วเฉากับพรรคพวกก็พาตัวหลานเจียวไปแล้ว อีกด้านหนึ่งสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็พาอวี๋หวั่นไปยังจุดหมายสุดท้ายเช่นกัน

ช่วงนี้อวี๋หวั่นได้เรียนรู้คำศัพท์มากมายกับอาม่า แค่มองแวบเดียวเธอก็จำป้ายสีทองเหนือประตูนั้นได้ จวนซือคง

แอ่ก-

สตรีศักดิ์สิทธิ์เอามือกุมอก ยันผนังกระอักเลือดอีกครั้ง

อวี๋หวั่นมองนางด้วยความแปลกใจ

สตรีศักดิ์สิทธิ์พูดอย่างเย็นชา “อย่าคิดหนี แม้ข้าจะบาดเจ็บ แต่ก็ยังฆ่าเจ้าได้ง่ายดาย!”

อวี๋หวั่นสอดกล่องเหล็กเข้าไปในแขนเสื้อกว้างของเธออย่างแนบเนียน จากนั้นจึงเลิกคิ้วและพูดว่า “ผู้ใดบอกว่าจะหนี?”

อวี๋หวั่นหันมามองสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจะเลี้ยวซ้าย ก็ร้องอ้อ แล้วหันตัวเดินตามไป

ระหว่างทาง พวกนางได้พบกับข้ารับใช้มากมาย ทุกคนต่างปฏิบัติต่อสตรีศักดิ์สิทธิ์ด้วยความเคารพยำเกรง ไม่มีใครถามว่าอวี๋หวั่นเป็นใคร หรือเหตุใดเธอถึงถูกสตรีศักดิ์สิทธิ์พาเข้ามาในจวน

อวี๋หวั่นกล่าวอยู่ข้างสตรีศักดิ์สิทธิ์ “นี่ ดูเหมือนเจ้าจะมีสถานะในสกุลซือคงที่สูงไม่น้อย ข้าได้ยินมาว่า เดิมทีเจ้าจะแต่งงานกับคุณชายใหญ่ของสกุลซือคง แล้วเหตุใดถึงเปลี่ยนเป็นคุณชายรองอีกละ? วันหน้าเจ้าจะแต่งงานเข้าจวนซือคง พบกับอดีตคู่หมั้นบ่อยครั้งเจ้าไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนหรือ?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างอดกลั้น “หุบปาก!”

อวี๋หวั่นปิดปากของเธอ

ไม่นานก็พูดต่อว่า “ใช่หรือไม่ว่าเจ้าต้องการรับตำแหน่งเจ้าบ้านสกุลซือคงร่วมกับคุณชายรอง?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์ทนจนไม่อยากจะทน “ข้าบอกให้เจ้าหุบปาก!”

“ไม่หุบ”

“เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้า?!”

อวี๋หวั่นกล่าวว่า “หากเจ้ากล้าฆ่าคงฆ่านานแล้ว เจ้าอย่าลืม สามีของข้าได้พูดแล้ว ขอเพียงข้าตาย เจ้าต้องฝังศพไปกับข้า สามีข้ากล่าวคำไหนคำนั้น!”

สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม “หึ เจ้าคิดว่าด้วยกำลังของเขาคนเดียว จะสามารถเข้ามาฆ่าข้าในจวนซือคงได้จริงหรือ?”

อวี๋หวั่นกะพริบตา “ในเมื่อไม่กลัวสามีของข้ามาแก้แค้น แล้วเหตุใดเจ้าไม่ฆ่าข้าเสีย?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ตอบคำถามของเธอ แต่หันหน้าหนีมองราตรีมืดมิด “พวกเจ้าเป็นอะไรกับสกุลซือคง? วิชาคงกระพันของสามีเจ้าไปขโมยเรียนมาจากที่ใด?”

“วิชาคงกระพันอะไร?” อวี๋หวั่นแตะคางของเธอด้วยความสงสัย วรยุทธ์ที่อ๋องเผ่าปีศาจฝึกฝนในพื้นที่ต้องห้ามที่แท้ก็เรียกว่าวิชาคงกระพันสินะ…

อวี๋หวั่นไม่อาจบอกความจริงกับนาง ให้นางคาดเดาจนสมองระเบิดไปเถอะ!

ว่าไปแล้ว นางไม่สังหารตนยามที่อยู่ในจวนสกุลหลาน เป็นเพราะนางกังวลว่าจะถูกเยี่ยนจิ่วเฉาล้างแค้น ยามนี้เข้ามาอยู่ในจวนซือคงที่มีกำแพงแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ก็ยังคงไว้ชีวิตเธอ ดูเหมือนนางกังวลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเยี่ยนจิ่วเฉากับสกุลซือคง

ขณะคิดเรื่องนี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็มาถึงเรือนที่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา องครักษ์ทุกนายต่างรู้จักนาง ในไม่ช้าก็รีบหลีกทางให้นาง

สตรีศักดิ์สิทธิ์มองอวี๋หวั่นอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “มัวทำสิ่งใดอยู่? ยังไม่เข้ามา?”

…………………………