หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 424

ความประหลาดใจวาดผ่านนัยน์ตาของท่านโม่ แม้ว่าเมื่อครู่จะใช้พลังไม่เต็มที่ แต่นั่นก็มิใช่การโจมตีธรรมดาที่จะปล่อยไปได้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงมีดสั้นเล่มนั้นที่ทำจากเหล็กนิลของสกุลจูเก๋อ ตัดโลหะได้ง่ายดายดุจดินเหนียว แข็งแกร่งไม่เป็นรองหินผานหลงเท่าไร แต่กลับถูกทำให้งอผิดรูปร่างเช่นนี้?

นั่นคือ…

เสียงคำรามยังคงดังขึ้นไม่หยุด คนทั่วไปไม่ได้ยิน ทว่าสำหรับยอดฝีมือแล้ว เสียงนี้ก็เปรียบเสมือนหมุดแหลมที่ตอกลงบนสมองของพวกเขา

“อ๊าาาา” สตรีศักดิ์สิทธิ์ยกมือขึ้นกุมศีรษะ นางรู้สึกเจ็บปวดจนล้มลงไปบนพื้นอันเย็นเฉียบ

ด้วยพลังซิวหลัวระดับห้าของท่านโม่ แม้ว่าจะสามารถสกัดเสียงนี้ได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคย

พลังของราชันสัตว์พิษก็แผ่ปกคลุมไปทั่วทุกอณูในสุสาน

ท่านโม่รวบรวมสมาธิ เขาสามารถสัมผัสได้ว่าราชันสัตว์พิษยังอยู่ไกลออกไป แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ พลังของมันก็ยังสามารถปกป้องซือคงเย่ไว้ได

ได้ยินมานานแล้วว่าปรมาจารย์ซือคงมีหนอนพิษที่เก่งกาจตัวหนึ่งอยู่ในครอบครอง แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเก่งกาจถึงเพียงนี้

ถ้าหากเขาประเมินไม่ผิด ราชันสัตว์พิษตัวนี้มีพลังเทียบเท่ากับซิวหลัวระดับห้า

แม้ว่าตนจะไม่กลัว แต่จะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ ก่อนที่จะตามไปสังหารมัน ทางที่ดีควรต้องจัดการซือคงเย่เสียก่อน!

ท่านโม่ใช้อาวุธ เขารวบรวมพลังภายในไว้กลางฝ่ามือ แล้วฟาดลงไปหมายเอาชีวิตซือคงเย่

“อ๊ากกกก”

เสียงหวีดร้องกลับเป็นเสียงของสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับบาดเจ็บจากพลังของราชันหมื่นสัตว์พิษ ร่างของนางทรุดฮวบลงบนพื้น พลังของนางตีกลับจนกระอักเลือดสดออกมา!

นางเป็นภรรยาของซือคงอวิ๋น เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งหมิงตู นางมีค่ามหาศาล ท่านโม่ไม่อาจปล่อยให้นางตายไปต่อหน้าต่อตาด้วยน้ำมือของราชันหมื่นสัตว์พิษ

ท่านโม่จำต้องแบ่งพลังภายในเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งคุ้มกันอยู่เบื้องหน้าของสตรีศักดิ์สิทธิ์ เพื่อคุ้มกันนางจากพลังของราชันหมื่นสัตว์พิษ

ราชันหมื่นสัตว์พิษนั้นรวดเร็ว ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียว มันก็มาถึงสุสานแล้ว

ราชันหมื่นสัตว์พิษชนเข้ากับพลังภายในที่ท่านโม่รวบรวมไว้หมายจะใช้ปลิดชีพซือคงเย่ ทำให้ซือคงเย่กระเด็นลงไปที่พื้น

ราชันหมื่นสัตว์พิษเข้าไปขวางหน้าซือคงเย่ มันจ้องท่านโม่เขม็งราวกับเพิ่งลืมตาเป็นครั้งแรกในรอบหมื่นปี ดวงตาของมันราวกับเป็นเส้นทางสู่ประตูนรก ส่องแสงเรืองรองพร้อมดูดกลืนวิญญาณ

สัตว์พิษตัวน้อยถูกลมโหมคลั่งพัดกระแทกมาตลอดทาง มันรู้สึกราวกับร่างน้อยๆ จะระเบิดออก หากไม่ใช่เพราะจับไว้แน่น มันคงกระเด็นหลุดไปไม่รู้กี่รอบแล้ว

ในที่สุดก็หยุดสักที สัตว์พิษตัวน้อยยังคงเกาะอยู่บนหลังของราชันหมื่นสัตว์พิษ เหนื่อยจนตาเหลือกลิ้นห้อยออกมา!

โมโหจริงๆ!

อยู่ๆ ก็พุ่งออกมาโดยไม่บอกไม่กล่าว!

สัตว์พิษตัวน้อยยกกำปั้นขึ้นมา แล้วต่อยลงบนเกราะของราชันหมื่นสัตว์พิษ นี่แน่ะ หมัด! อร! หันต์!

ตุบๆๆ! ตุบๆๆ!

ท่านโม่หรี่ตา

ที่แท้ก็มีราชันสัตว์พิษสองตัว

อีกตัวหนึ่งตัวเล็กนัก เห็นทีคงเป็นหนอนพิษที่ยังไม่โตเต็มวัย แต่ว่า…พลังก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวที่แก่กว่าเลย

ท่านโม่กล่าวอย่างได้ใจว่า “มาพอดี วันนี้ข้าจะได้จัดการพวกเจ้าพร้อมกัน ราชันหมื่นสัตว์พิษเป็นของเสริมวรยุทธ์ รอข้าดูดซับพลังของเจ้าตัวใหญ่นี่ก่อน แล้วค่อยจัดการเจ้าตัวเล็ก!”

ยิ่งราชันหมื่นสัตว์พิษมีพลังมากเท่าใด ก็จะยิ่งมีประสิทธิภาพในการเสริมพลังมากเท่านั้น เขาวนเวียนอยู่ที่ระดับห้ามานานสามปีแล้ว ยังไม่บรรลุถึงระดับหกสักที เมื่ออยู่ในระดับที่สูงเช่นนี้ ย่อมไม่มียาเสริมพลังในหมิงตูชนิดใดสามารถช่วยได้ อีกทั้งไม่อาจหาราชันสัตว์พิษที่มีคุณสมบัติเพียงพอ เขาไม่ใช่ไม่รู้ว่าปรมาจารย์ซือคงมีราชันสัตว์พิษในครอบครอง แต่ใครจะกล้าไปชิงมาจากมือของเขาเล่า?

เขาไม่ได้ไปตามหาพวกมัน แต่พวกมันมาหาเขาถึงที่ ต่อให้เขาไม่กล้าก็ต้องกล้าแล้ว

ท่านโม่ใช้พลังขั้นสูงสุดในทันใด

การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือ ไม่จำเป็นต้องใช้กระบวนท่าหวือหวาแต่อย่างใด เพียงแต่ใช้แรงกดของพลัง จนอีกฝ่ายยอมศิโรราบไปเอง

สัตว์พิษตัวน้อยผู้เหิมเกริมกลับตกใจกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้ายอดฝีมือ พลังโหมซัดเข้ามาระลอกหนึ่ง ทำเอามันต้องรีบเก็บหมัดลงไป แล้วเปลี่ยนไปเกาะเขาของราชันหมื่นสัตว์พิษแทน!

แม้ว่าจะมีพลังที่อยู่ในระดับห้า แต่ขั้นสูงของระดับห้า ย่อมเหนือกว่าซิวหลัวแรกเข้าระดับห้า

ท่านโม่สะบัดแขนเสื้อ แล้วกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “เป็นแค่หนอนตัวหนึ่ง แต่กล้าจองหองกับข้าถึงเพียงนี้? ไม่สำเหนียกตนเองเอาเสียเลย!”

พลังสูงสุดของระดับห้า เปรียบเสมือนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ สุสานทั้งหลังจมอยู่ใต้พลังนี้ มีเพียงสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่จะอยู่ภายใต้การอารักขาของเขา ส่วนคนอื่น…

เขายื่นมือออกมา หมายจะจับราชันหมื่นสัตว์พิษที่ได้รับบาดเจ็บเก็บเข้าไปในกระเป๋า

ทว่าในตอนนั้นเอง เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

กลิ่นอายของราชันหมื่นสัตว์พิษระดับห้าขั้นแรกเริ่ม กลับเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน ระดับห้าขั้นกลาง ระดับห้าขั้นสูง ระดับห้าขั้นสูงสุด เต็มขั้นระดับห้า…ระดับหก!

ระดับของมันเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดยั้ง!

ระดับหกขั้นแรกเริ่ม ระดับหกขั้นกลาง…ระดับหกขั้นสูงสุด!

พลังของราชันหมื่นสัตว์พิษเพิ่มมาถึงหนึ่งระดับ!

นี่เป็นสิ่งที่ยอดฝีมือทั้งหลายไม่อาจทำได้ในช่วงเวลาหลายสิบปี แต่ราชันสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทำได้อย่างง่ายดาย…

เป็นไปได้หรือไม่ว่านี่คือพลังที่แท้จริงของราชันหมื่นสัตว์พิษ? พลังที่ถูกซ่อนเร้นมาโดยตลอด?!

เป็นเพียงซิวหลัวระดับห้า หากจะคิดสู้ราชันสัตว์พิษระดับหก เกรงว่าคงจะมีแต่ตายอนาถ

ในที่สุดท่านโม่ก็ตัดสินใจได้ว่าควรหนี!

น่าเสียดาย ที่เขาหนีไปไม่ได้แล้ว

ราชันสัตว์พิษคำรามลั่น พลังที่แผ่ซ่านออกมาจากราชันสัตว์พิษราวกับคลื่นของแสง กระแทกเข้ากับหน้าอกของราชาซิวหลัวระดับห้า เขาทรุดลงกับพื้น ร่างกระตุกอยู่หลายครั้ง

แกร็ก! แกร็กๆๆ …

แรงกดจากราชันหมื่นสัตว์พิษทำให้กระดูกของเขากำลังแตกละเอียด

หลังจากที่ไม่อาจใช้วรยุทธ์ป้องกันตัวได้แล้ว เขาก็ไม่อาจต้านทานความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา เขากรีดร้องออกมาด้วยความปวดร้าว “อ๊ากกกกก”

เสียงร้องโหยหวนน่าเวทนา สัตว์พิษตัวน้อยยกมือขึ้นปิดตา ผ่านไปไม่นานก็แอบลืมตามอง และเห็นเจ้าก้อนซิวหลัวนั่นล้มลงกับพื้น ไม่อาจโต้กลับได้ มันกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างลิงโลด! ท่าทางเหิมเกริมเหลือเกิน!

มันกระโดดขึ้นไปบนร่างของราชาซิวหลัวระดับห้า ชูหมัดเล็กๆ ขึ้นมา แล้วต่อยลงไปดัง ‘อั่กๆๆๆๆๆ’!

……

ในเรือนทางทิศตะวันออก ราชาซิวหลัวระดับห้ากำลังหมายหัวซิวหลัวฟันน้ำนม การโจมตีซิวหลัวระดับหนึ่งนั้นง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ เขามิได้เห็นซิวหลัวฟันน้ำนมอยู่ในสายตา เขาคิดเพียงจะสังหารซิวหลัวและคนที่ชื่อเยี่ยนจิ่วเฉานั่นให้ตกตายไปพร้อมกัน

ซิวหลัวฟันน้ำนมเองก็รู้ว่าระดับของตนสู้เขาไม่ได้ และไม่คิดอยากเปิดฉากสู้กับเขา จึงแบกเยี่ยนจิ่วเฉาขึ้นหลัง และใช้วิชาตัวเบาหนีไปท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิด

“คิดหนีรึ?” ราชาซิวหลัวระดับห้าแค่นเสียงขึ้นจมูก แล้วไล่ตามพวกเขาไป

เป้าหมายของเขาคือเยี่ยนจิ่วเฉาและเจ้าซิวหลัวฟันน้ำนมนั่น ส่วนคนที่เหลือนั้น มีมือสังหารคนอื่นตามจัดการ