หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 440

ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้ทุกคนต่างตะลึงงัน เมื่อครู่ราชาซิวหลัวบอกว่าหลัวช่าโลหิตไม่อยู่ไม่ใช่หรือ? พวกเขาฟังผิดไป…หรือว่าราชาซิวหลัวสกุลซางเข้าใจผิดกันแน่?

ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าในตอนนี้เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจะอยู่ในบ่อเลือด เพราะฉะนั้นวินาทีที่อิ่งสือซันถูกลากลงไปนั้น พวกเขาจึงยังไม่ทันได้ตอบสนอง แม้แต่อิ่งสือซันเองก็คงยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น กว่าเขาจะตั้งสติได้ ก็ถูกลากลงไปถึงก้นบ่อเสียแล้ว

อิ่งลิ่วกระโดดลงไปในบ่อโดยมิได้ยั้งคิด เขากระโดดลงไปเร็วกว่าอิ่งสือซันที่ถูกลากลงไปเสียอีก ชิงเหยียนห้ามเขาไว้ไม่ทัน ทำได้เพียงบ่นออกมาด้วยความร้อนรนว่า “เจ้านี่นะ ทำอย่างกับเป็นภรรยาของเขาไปได้! เขาลงไปเจ้าก็ลงไปรึ!”

จบกันละทีนี้ ยังไม่ทันได้ช่วยคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็จะตายตามไปอีก ไม่มีคนนำทาง แล้วเขาจะกลับไปเขาหมิงซานได้อย่างไรเล่า?!

ชิงเหยียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

หลังจากที่อิ่งสือซันถูกลากลงไปในบ่อเลือด เขาก็พยายามดิ้นรนต่อสู้ น่าเสียดายที่บ่อเลือดนี้ไม่เหมือนกับ

บ่อน้ำทั่วไป ของเหลวในบ่อนั้นเข้มข้นเสียจนเขาขยับร่างกายแทบไม่ได้ พลังของเขาเหลือเพียงครึ่งเดียว ไม่อาจใช้วรยุทธ์ได้

เมื่อเทียบกันแล้ว เจ้าสัตว์ประหลาดที่ลากเขาลงมานั้นกลับเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

มือข้างนั้นแลดูไม่ว่าใหญ่เท่าไรนัก เป็นเพราะในตอนนั้นมันอาบไปด้วยเลือด อีกทั้งยังรวดเร็วและรุนแรง อิ่งสือซันมองเห็นไม่ชัด แต่ครานี้เขาถูกลากลงไปในบ่อ สัญชาตญาณบอกเขาว่านี่ไม่ใช่มือขนาดปกติ แต่แน่นอนว่าพลังของมันย่อมไม่ธรรมดา

อิ่งสือซันถูกดึงลงมายังก้นบ่อ โดยที่เขาปราศจากแรงต่อสู้

เลือดเข้มข้นนั้นทำให้เขาลืมตาไม่ขึ้นและมองอะไรไม่เห็น เขาทำได้เพียงพึ่งพาสัญชาตญาณของหน่วยกล้าตาย เพื่อสัมผัสถึงอันตรายซึ่งกำลังเข้ามาประชิดตัว เจ้านั่นแหวกว่ายน้ำเลือดเข้ามาทางเขา เกาะเขาและกัดเข้าที่ลำคอของเขา!

บุ๋ง! บุ๋ง! บุ๋ง!

มีฟองลอยขึ้นมาในบ่อเลือด

อิ่งสือซันคิดว่าเจ้านั่นกำลังอาเจียนออกมา อาเจียนออกมาในบ่อเลือด…

เขานึกออกแล้ว ก่อนที่จะเข้ามาในเขตหวงห้าม พวกเขาทาฉี่ม้าบนร่างกาย ที่แท้เจ้านี่ก็เกลียดกลิ่นฉี่ม้านั่นเอง

ระหว่างที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้น อิ่งลิ่วก็ว่ายเข้ามา

เจ้านั่นไม่สนใจอิ่งสือซันอีกต่อไป และหันไปหาอิ่งลิ่วแทน

แม้ว่าอิ่งสือซันจะมองไม่เห็น แต่กลับสัมผัสถึงกลิ่นอายของอิ่งลิ่ว เขายอมตาย แต่จะไม่มีทางยอมให้อิ่งลิ่วเป็น

อะไรเด็ดขาด เขาพยายามรวบรวมพลังทั้งหมดที่มี แล้วพุ่งเข้าหาเจ้านั่น ขณะที่มันกำลังจะอ้าปากกัดอิ่งลิ่ว อิ่งสือซันก็คว้าขาของมันไว้

นะ…นี่มันขาคนหรือ? ทำไมผอมและเล็กขนาดนี้?

อิ่งสือซันไม่สนใจความสงสัยของตนอีกต่อไป เขาพุ่งเข้าชนมันทันที!

อิ่งสือซันคิดจะใช้ร่างของตนกดมันไว้

บุ๋งๆๆ

อิ่งลิ่วพ่นฟองอากาศออกมา แล้วคว้ามือของอิ่งสือซันไว้ เขาส่ายหน้า จากนั้นก็ลากอิ่งสือซันแหวกว่ายเลือดขึ้น

ไปบนฝั่ง

ชิงเหยียนหยิบยาโลหิตทั้งหมดออกมา แล้วสาดลงไปในบ่อเลือดอย่างไม่ยั้งมือ “กินยาโลหิตไปซะ ห้ามกินพวกเขา…”

เจ้าสัตว์ประหลาดที่อยู่ก้นบ่อได้กลิ่นของยาโลหิต มันไม่คิดจะไล่ตามอิ่งลิ่วและอิ่งสือซันอีก ทั้งสองว่ายขึ้นฝั่ง ชิงเหยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก เขานั่งลงค้อมกายลงบนสะพานไม้ “แล้ว…แล้วเจ้านั่นละ?”

นัยน์ตาของอิ่งลิ่วเต็มไปด้วยความตื่นกลัว

ชิงเหยียนมองไปยังอิ่งลิ่ว จากนั้นก็มองไปยังตำแหน่งที่เขาสาดยาโลหิตลงไป เขาเห็นเพียงน้ำเลือดกระเพื่อมน้อยๆ ไปซ้าย ไปขวา กินยาที่เขาสาดลงไปจดหมด

เจ้านั่นอยู่ใกล้พวกเขาเสียจนชิงเหยียนขนลุกขนพองไปหมด

ร่างของเขาสั่นเทิ้ม สองมือหยิบยาอีกส่วนหนึ่งในกระเป๋าออกมาเทลงไปทีละเม็ดๆ สิ่งที่อยู่ในน้ำเลือดเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกำลังหมดความอดทนกับชิงเหยียนที่ให้อาหารช้าเหลือเกิน แต่ทว่า…ยาโลหิตกำลังจะหมดลงแล้ว…

ชิงเหยียนโยนยาลงไป พลางค่อยๆ เดินออกมา เมื่อเขาหยิบยาสามสี่เม็ดสุดท้ายออกมา ลำไผ่ท่อนหนึ่งก็พุ่งขึ้นจากน้ำ ชิงเหยียนตกใจจนโยนยาที่เหลือทั้งหมดลงไป!

อิ่งสือซันคว้าชิงเหยียนด้วยมือข้างหนึ่ง คว้าอิ่งลิ่วด้วยมืออีกข้างหนึ่ง แล้วหนีออกไปจากถ้ำในทันใด!

ทั้งสามคนหนีไปได้สักพัก จนคิดว่าปลอดภัยแล้ว ไหนเลยจะรู้ว่าอยู่ๆ ในถ้ำก็มีลมเย็นสายหนึ่งพัดวูบมา สายลมนั้นหอบเอากลิ่นคาวเลือดมาด้วย ทุกคนถึงกับชะงักไป!

“แย่แล้ว! มันตามมาแล้ว!” ชิงเหยียนขมวดคิ้ว

“พวกเจ้าหนีไปก่อน!” อิ่งสือซันผลักอิ่งลิ่วและชิงเหยียนไปด้านหน้า ส่วนเขายังคงรั้งอยู่ด้านหลัง

อิ่งลิ่ว “แต่ว่า…”

“แต่ว่าอะไรเล่า? อย่าไปเกะกะเขาสิ!” ชิงเหยียนดึงอิ่งลิ่วไว้ แล้วลากเขาออกไปจากถ้ำ

อิ่งสือซันไม่คิดจะเผชิญหน้ากับมันโดยตรง ทั้งยาโลหิตและยาทำให้เลือดแข็งตัวล้วนแต่เทลงไปในบ่อหมดแล้ว แต่ว่าเขายังมีน้ำมนต์ที่ปิดฝาไว้อย่างดีอีกหลายขวด เขาหยิบน้ำมนต์ออกมา สาดลงไปตลอดทาง

ปัสสาวะม้านั้นกลิ่นฉุนจนเขาเองยังแสบจมูกจนทนดมไม่ไหว เขาเก็บขวดแล้วไล่ตามอิ่งลิ่วและชิงเหยียนไป

เดิมทีคิดว่าเจ้านั่นเกลียดกลิ่นของน้ำมนต์นี้ และจะถอยกลับลงบ่อไปอย่างว่าง่าย ไม่คิดเลยว่ามันจะยังคงดั้นด้นตามมา

ในตอนนั้นทั้งสามหนีออกมาจากถ้ำแล้ว และกำลังวิ่งเข้าไปในป่าอันเงียบสงัด

เมื่อสัมผัสได้ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี้กำลังเข้ามาใกล้แล้ว ทุกคนล้วนแต่ขนพองสยองเกล้า

ชิงเหยียนตื่นตระหนกจนร้องออกมา “อะไรกันเนี่ย? ทำไมมันตามพวกเรามาละ”

“ยังอยากกินยาโลหิตอยู่อีกรึ?” อิ่งลิ่วถาม

ชิงเหยียนพูดด้วยความร้อนรน “แต่เราไม่มียาโลหิตเหลือแล้ว!”

“เหมือนว่าข้าจะยังมีเหลืออยู่!” อิ่งลิ่วใช้วิชาตัวเบาไปพลางหยิบขวดกระเบื้องซึ่งในขวดยังเหลือยาอยู่ออกมา เขาใช้พลังภายในโยนยาโลหิตไปอีกทิศทางหนึ่ง

เจ้านั่นเปลี่ยนเส้นทางไปหาตามหายาโลหิตจริงๆ

ทั้งสามไม่กล้าผ่อนกำลัง จึงยังคงใช้วิชาตัวเบาเต็มขั้นต่อไป

ชิงเหยียนถามว่า “โยนไปกี่เม็ด?”

อิ่งลิ่วตอบว่า “น่าจะ…แปดเม็ด”

ชิงเหยียนตบหน้าอก “เช่นนั้นเจ้านั่นน่าจะใช้เวลาหาสักพัก”

ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียงคำรามดังลั่น กลิ่นคาวเลือดรุนแรงพัดมาตามลม

ชิงเหยียนอ้าปากค้าง “วะ…ว่องไวขนาดนี้เชียวรึ!!!”

นัยน์ตาของอิ่งสือซันกระตุกวูบ “แยกกันไป!”