หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 494

พวกเขาพำนักอยู่ในเรือนของเวินซวี่เป็นการชั่วคราว

โชคดีที่เวินซวี่ทำงานให้กับราชินีแม่มด และมักจะทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่เป็นประจำ เพราะฉะนั้นเมื่อเขาพาแขกแปลกหน้ากลับจวนมา จึงไม่มีใครคิดจะเข้ามาสืบสาวราวเรื่องจากเขา กลับเป็นอิ่งลิ่วซึ่งออกไปสำรวจในจวน และได้ข้อมูลที่สร้างความประหลาดใจให้ทุกคนได้ไม่น้อย

“อะไรนะ? ราชาพ่อมดล้มป่วย?” อวี๋หวั่นกำลังจัดสัมภาระอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินคำพูดของอิ่งสือซัน ก็อดมองออกไปข้างนอกไม่ได้

อิ่งสือซันเข้าใจในทันใด เขาเดินออกไป มองไปรอบๆ แล้วปิดประตูลง

ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสี่คน

อิ่งลิ่วพยักหน้า “ใช่ขอรับ หลายปีมานี้ราชาพ่อมดร่างกายอ่อนแอ เรื่องในเผ่าพ่อมดล้วนเป็นราชินีแม่มดกับสภาอาวุโสดูแล”

อวี๋หวั่นยิ้มน้อยๆ ดูแล? จะยึดอำนาจละสิไม่ว่า

จะว่าไปก็แปลก ราชาพ่อมดแต่งงานกับภรรยาที่มีภูมิหลังไม่ธรรมดาเช่นนี้ เหตุใดต้องไปพัวพันกับสตรีอื่นด้วย

ถ้าหากราชินีแม่มดกับผู้อาวุโสสูงสุดไม่เคืองแค้นเขา แล้วจะไปเคืองแค้นใครได้?

นั่นสินะ เรื่องในครอบครัวต้องใสสะอาดไว้ก่อน

คำพูดที่ว่าน้ำใสเกินไปจะไร้ปลา[1]นั้นอาจใช้ไม่ได้กับความสัมพันธ์เช่นนี้ บนโลกนี้ไหนเลยจะมีผู้หญิงที่ทำตามหลักสามสิ่งที่ควรเชื่อฟัง สี่จรรยาที่ควรปฏิบัติ[2]กันเล่า? อันที่จริงก็เป็นเพียงคำพูดลอยๆ ก็เท่านั้น อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีความสามารถใช้เล่ห์กลได้สักหน่อย

ราชินีแม่มดต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

นางยอมถอยลงมาหนึ่งก้าว ย่อมต้องมาตั้งหลักที่จวนสกุลเวินเสียก่อน

อวี๋หวั่นถามออกไปว่า “ต๋าหว่าเป็นอย่างไรบ้าง ยังไม่ถูกจับได้ใช่ไหม?”

เหตุผลที่ทำให้ต๋าหว่าปลอมเป็นเวินซวี่ก็เพราะเขาเป็นคนเดียวที่เคยพูดคุยกับเวินซวี่ แต่วันนี้อวี๋หวั่นชักไม่แน่ใจแล้วว่าการตัดสินใจนี้ถูกต้องหรือไม่

“ตอนนี้ยังไม่เป็นไรขอรับ” อิ่งลิ่วตอบ

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ จะไม่เอ่ยถึงนิสัยของนายท่านรองของสกุลเวินก็ไม่ได้ อิ่งลิ่วไปสืบความเรื่องนี้มา จึงได้รู้ว่าเวินซวี่คนนี้เป็นเพียงผู้ชายเฮงซวยคนหนึ่ง ถือว่าตนเองเป็นน้องชายของราชินีแม่มดและหลานชายของผู้อาวุโสสูงสุด สร้างเรื่องไปทั่วเผ่าพ่อมด ไม่รู้ว่าทำลายชีวิตหญิงสาวตระกูลใหญ่ไปไม่รู้เท่าไรแล้ว

ฮูหยินรองใช้ชีวิตอย่างหรูหราสุขสบาย เพราะฉะนั้นเมื่อรู้ว่า ‘เวินซวี่’ กลับมา นางจึงไม่ได้คิดเอ่ยปากว่าจะมาพบหน้าสามีแม้แต่น้อย

อิ่งลิ่วครุ่นคิด แล้วตอบว่า “ผู้อาวุโสสูงสุดกับนายท่านเวินล้วนอยู่ในสภาอาวุโส ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน ฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินใหญ่ล่วงลับไปแล้ว เวินซวี่มีพี่ใหญ่หนึ่งคน และมีน้องชายอีกสองคน ฐานะไม่อาจเทียบเท่าเขา ไม่จำเป็นต้องไปทักทาย หากพวกเขามา จะปฏิเสธไม่พบเขาก็ได้ ตัวตนพวกเราอยู่ที่สกุลเวินอาจไม่ถูกเปิดเผย”

ทันทีที่พูดออกไป พ่อบ้านเวินก็เข้ามา

พวกเขาได้ยินพ่อบ้านเวินรายงานจากด้านนอกห้องของต๋าหว่า “นายท่านรอง ฮูหยินเหมยมาขอรับ”

อวี๋หวั่นกับอิ่งสือลิ่วมองหน้ากัน แล้วเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยว่า “ฮูหยินเหมยคือใคร”

อิ่งลิ่วครุ่นคิด แล้วตบเข่าฉาด “แย่แล้ว! นางคืออนุภรรยาของเวินซวี่! เป็นคนที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด!”

ระหว่างที่อิ่งลิ่วกำลังสืบข้อมูลอยู่นั้น คนที่ได้ยินชื่อมากที่สุดก็คือฮูหยินเหมยคนนี้ นางเป็นสตรีที่เวินซวี่แย่งชิงมาจากพ่อมดคนหนึ่ง แรกเริ่มเดิมทีก็ร้องไห้จะหนีไปให้ได้ แต่ก็ถูกเวินซวี่เอาอกเอาใจ จนสุดท้ายก็ไม่คิดจะหนีไปอีก

เวินซวี่ผู้นี้เป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก กะล่อนไม่มีผู้ใดเกิน แต่กับสตรีที่ตนเองโปรดปรานกลับใจกว้าง หลังจากฮูหยินเหมยได้รับความโปรดปราน ชีวิตของตนไม่เพียงดีขึ้น ทั้งยังทำให้ความเป็นอยู่ของบ้านเดิมของนางดีขึ้น มีหน้ามีตาในเผ่าพ่อมดยิ่งขึ้นไปด้วย

ทันทีที่ฮูหยินเหมยก้าวเข้ามาในเขตเรือน ก็วิ่งไปยังห้องของเวินซวี่

ต๋าหว่าไม่ได้อยู่กับเยี่ยนจิ่วเฉาและคนอื่นๆ จึงไม่รู้ว่า ‘เขา’ มีอนุภรรยาอีกหลายคน ดังนั้นเมื่อฮูหยินเหมยโผเข้าหาเขา เขาจึงตกใจกลัวแทบแย่

“นายท่านรองเจ้าคะ~” ฮูหยินเหมยกอดแขนของเขา ออดอ้อนด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย “ท่านกลับมาแล้ว ทำไมถึงไม่ไปหาข้าบ้างละเจ้าคะ ไม่รู้หรือว่าตอนที่ท่านไม่อยู่ ข้าคิดถึงท่านมากเพียงใด?”

พ่อบ้านเวินดูคล้ายกับจะไม่รู้สึกแปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขามิได้มีท่าทางลุกลี้ลุกลน และรายงานต่อว่า “ฮูหยินหลานก็มาขอรับ”

ฮูหยินเหมยซึ่งกำลังกอดแขนต๋าหว่าได้ยินดังนั้น สีหน้าก็ถมึงทึงลงทันใด “นางแพศยานั่นมาทำไมกัน นางไม่ได้ป่วยอยู่หรอกหรือ? หลายวันมานี้ไม่เห็นไปอวยพรฮูหยินรอง เหตุใดพอนายท่านรองกลับมา ก็กระดี๊กระด๊าลุกลงจากเตียงได้ทันที?!”

พ่อบ้านเวินยิ้มน้อยๆ

“นายท่านรอง! นายท่านรองเจ้าคะ!” หญิงสาวอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดคนหนึ่งสวมอาภรณ์สีเนื้อแกมเหลืองกระวีกระวาดเข้ามาในห้อง