หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 510

วังราชินีแม่มดพ่อมดมีห้องครัวเล็กอยู่ภายในตัว หงหลวนเป็นคนสนิทของราชินีแม่มด เป็นแขกประจำของห้องครัวเล็ก ทันทีที่ได้ยินว่านางต้องการก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่กับซาลาเปานึ่งสองลูก ทางห้องครัวก็ไม่พูดพร่ำรีบจัดเตรียมให้นาง

หงหลวนฉวยโอกาสที่คนไม่สังเกต หยิบชามใบเล็กสามชามกับตะเกียบสามคู่มา

นางกลับห้องมาพร้อมกับกล่องอาหาร

ไข่ดำทั้งสามนั่งลงกับเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง มองดูนางด้วยใบหน้าท่าทางที่น่ารัก เมื่อเห็นเช่นนี้ หัวใจหงหลวนก็แทบละลาย

ใจอ่อนไม่ได้ ใจอ่อนไม่ได้ ใจอ่อนไม่ได้…

หลังจากท่องอยู่ร้อยแปดสิบครั้ง หงหลวนก็ลงกลอนประตู เดินไปวางกล่องอาหารบนโต๊ะ และจุดเครื่องหอมในเตา

เทียนหอมนี้ใช้กลบกลิ่นอาหาร

ยามที่หงหลวนมาอยู่ข้างกายราชินีแม่มด นางอายุเพียงห้าขวบ ยามที่องค์ชายเยี่ยยางถือกำเนิด นางอายุได้เจ็ดขวบ นางนับว่าได้เห็นองค์ชายเยี่ยยางเติบใหญ่ แต่องค์ชายเยี่ยยางไม่มีทางร่วมกินร่วมนอนกับนาง หากกล่าวถึงการดูแลเด็กๆ นี่ก็เป็นครั้งแรก

เดิมทีคิดว่าคงยุ่งจนหัวหมุน แต่ไหนเลยจะรู้ว่าเด็กเหล่านี้กลับเชื่อฟัง หากไม่รู้คงคิดว่าในห้องนี้ไม่มีเด็กเสียแล้ว

ยามที่องค์ชายเยี่ยยางเยาว์วัย ยังซุกซนยิ่งกว่าพวกเขาเสียอีก

แน่นอน หากหงหลวนรู้ว่าไข่ดำทั้งสามซุกซนขึ้นฟ้าลงดินที่จวนคุณชายเช่นไร และก่อเรื่องที่หมู่บ้านเหลียนฮวาเช่นไร คงไม่มีทางคิดเช่นนี้

“หิวแย่แล้วกระมัง ยามนี้กินได้แล้ว” หงหลวนเปิดกล่องอาหาร หยิบชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ กับซาลาเปาอันหอมหวนชวนให้ลิ้มลองออกมา

ต้าเป่าชูมือเล็กที่มอมแมมของตนออกมา เขาอยากล้างมือ พวกเขาเป็นเด็กดีที่รักความสะอาด

หงหลวนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหลุดหัวเราะออกมา ท่าทางของเด็กอ้วนรักความสะอาดช่างน่ารักน่าชังยิ่งนัก

หงหลวนไปตักน้ำร้อนที่ห้องขนาบข้างมาให้ทั้งสามล้างมือ แล้วพวกเขาก็ก้มหัวโล้นลง

หน้าก็ต้องล้างด้วย

หงหลวนตักน้ำอีกถังมาเช็ดหัวโล้นและล้างหน้าให้ทั้งสามจนขาว…เอ่อ…ดำๆ สะอาดสะอ้าน แล้วพาทั้งสามกลับไปที่โต๊ะ

“เอาละ กินได้แล้ว” หงหลวนแบ่งก๋วยเตี๋ยวเป็นชามเล็กๆ ส่งให้พวกเขา

ไม่นึกว่าพวกเขากลับไม่กิน

“เป็นอะไรไปหรือ?” หงหลวนถามด้วยความสงสัย

ทั้งสามคว้าตะเกียบอย่างงกๆ เงิ่นๆ ร่วมใจกันคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวให้หงหลวนชามหนึ่ง

หงหลวนมองชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ไม่รู้เพราะความร้อนที่อบอวลหรือไม่ เบ้าตาของนางชุ่มชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

นางก็นับว่าเป็นตระกูลชนเผ่าพ่อมด แต่สถานการณ์ครอบครัวตกต่ำไม่มั่นคง เมื่อถึงรุ่นบิดาของนางถึงร่วงโรยยากจะสืบทอดต่อ บิดาจำต้องขายนาง โชคดีที่มีคนของผู้อาวุโสสูงสุดเลือกนางออกไป

ผู้อาวุโสสูงสุดส่งนางไปที่ตำหนักราชินีแม่มด นางได้แสดงความสามารถด้านคาถาที่ยอดเยี่ยม ราชินีแม่มดชื่นชมนางอย่างมาก และบอกพ่อมดที่สอนนางว่า ข้าต้องการเด็กผู้นี้ ตั้งใจฝึกฝนนางให้ดี

วาจาของราชินีแม่มดเพียงประโยคเดียวพลิกชีวิตของนาง จากสาวใช้ตัวเล็กๆ ที่ถูกคนรังแกกลายเป็นเป้าหมายที่ต้องอบรมเลี้ยงดูอย่างระมัดระวัง และแล้วนางก็ไม่ทำให้ผิดหวัง นางกลายเป็นแม่มดระดับต้นเมื่ออายุสิบขวบและกลายเป็นแม่มดระดับตี้เมื่ออายุสิบหกปี นางห่างจากพ่อมดใหญ่อีกเพียงก้าวเดียว ความสำเร็จเช่นนี้หาได้ยากยิ่งในหมู่แม่มด

นางซาบซึ้งในความเมตตาของราชินีแม่มด และจงรักภักดีต่อราชินีแม่มด

แต่นางรู้ดีว่าราชินีแม่มดเห็นคุณค่าของนาง เพราะนางมีค่าควรแก่การใช้งาน เวินซวี่เข้าหานางก็เพราะโลภในรูปร่างหน้าตาของนาง ไม่มีผู้ใดปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ

ความเจ็บปวดที่รุนแรงพุ่งเข้ามาในหัวใจ หงหลวนแน่นิ่งไปเนิ่นนาน

“ฟู่ๆ~” เสี่ยวเป่าโน้มตัวไปข้างหน้า เป่าชามก๋วยเตี๋ยวของนาง “ไม่ต้องกลัว ไม่ร้อนแล้วละ”

หงหลวนหันกลับไปเช็ดตา

ไข่ดำน้อยทั้งสามเริ่มลงมือกิน ก๋วยเตี๋ยวและซาลาเปาไม่อร่อยเท่าที่อาจารย์อาเว่ยทำให้กิน แต่พวกเขาเป็นเด็กดีไม่เรื่องมาก ทั้งสามกินเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่น้อย

หงหลวนตกตะลึงอ้าปากค้าง

นางคิดว่าไปห้องครัวจะเป็นที่เตะตามากเกินไป จึงหยิบมาเยอะสักหน่อย ซาลาเปาเอย ก๋วยเตี๋ยวเอยกินได้อย่างน้อยสามมื้อ แต่ผลกลับ…กินจนหมดในมื้อเดียว!

และดูเหมือนนางยังมีภาพลวงตาว่าพวกเขาคล้ายกับยังไม่อิ่ม!

ทั้งสามคนน้ำลายไหลมองนาง

หงหลวน “…”

ยังกินไม่อิ่มจริงๆ สินะ!!!

“ใต้เท้าหงหลวน” จู่ๆ ก็มีรายงานจากสาวใช้นอกห้อง “เมื่อครู่ใต้เท้าหลีชั่วให้คนมาแจ้งว่า นางได้ตรวจตราทางฝั่งตะวันตกแล้ว ท่านไม่ต้องไปค้นหาที่นั่น อีกครู่ให้ตรงไปยังทิศใต้เลยเจ้าค่ะ”

“เข้าใจแล้ว” หงหลวนพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “จริงสิ สตรีตัวประกันผู้นั้นอยู่ที่ใด? ยังอยู่ที่เรือนหรือไม่?”

สาวใช้กล่าวว่า “ไม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ ว่ากันว่าหนีไปแล้ว”

“หนีออกจากวังไปแล้วหรือ?” หงหลวนถาม

“ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบ “ใต้เท้าหงหลวนมีสิ่งใดรับสั่งอีกหรือไม่?”

“ไม่มี เจ้าไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

หลังสาวใช้จากไป หงหลวนก็ทอดถอนใจด้วยความโล่งอก

ไข่ดำทั้งสามมองนางด้วยดวงตาใสดำขลับ แม้รู้ว่าพวกเขายังอยากกินอะไร แต่สาวใช้เมื่อครู่ปลุกนางให้ได้สติ ที่นี่ไม่ปลอดภัย หากหลีชั่วรู้ว่านางยังลงกลอนประตูอยู่ในห้อง ต้องมาถามนางว่าเป็นอะไรแน่

“ส่งพวกเจ้าออกไปดีหรือไม่?” หงหลวนพึมพำกับตัวเอง