หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 10

หลังจากกลับจากฮันนีมูน หมอพุฒตาลกับเตชินก็ไม่ค่อยได้พูดกัน หมอสาวไม่รู้ว่าเขากำลังคิดแผนอะไรอยู่หรือเปล่า เธอเหนื่อยที่จะตั้งรับแล้ว ลำพังงานที่โรงพยาบาลของผู้ป่วยแต่ละคนที่เธอจะต้องรักษาทำการผ่าตัดนั้น ก็ตึงเครียดมากพออยู่แล้ว ยังต้องมาเจอกับเขาผู้เป็นสามีที่นำแต่เรื่องต้องคิดมากมาให้อีก เมื่อก่อนหมอพุฒตาลมุ่งเป้าไปที่คนไข้เพียงอย่างเดียว

แต่ตอนนี้ต้องมาคิดอีกเรื่อง นั่นคือการประคับประคองชีวิตคู่ให้ราบรื่น แม้มันจะไม่ชื่นมื่นก็ตาม ยังไงเธอก็จะพยายามอดทน เพื่อรักษาสถานภาพความเป็นสามีภรรยาเอาไว้ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามจะทำลายให้มันจบลง ด้วยวิธีต่างๆ นานา ที่จะสรรหามาทำร้าย และทิ่มแทงใจให้เธอต้องเจ็บปวดก็ตาม เมื่อแต่งตัวเสร็จหมอพุฒตาลก็เดินลงมาด้านล่าง พบว่าเตชินกำลังนั่งรับประทานของว่างอยู่ เพราะตอนนี้เวลาเพิ่งจะบ่ายสองโมงเศษ แต่ก็น่าแปลกใจที่วันนี้เขาอยู่ติดบ้านได้

"อ้าว! หนูพุฒตาลจะไปทำงานแล้วเหรอลูก" มารดาของสามีเอ่ยถาม ขณะที่เธอเดินมาถึงพอดี และกำลังจะเดินผ่าน เพราะเธอไม่ได้สังเกตว่ามารดาของเตชินก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย

"ค่ะคุณแม่สายแล้วตาลรีบขอตัวนะคะ"

“เดี๋ยวก่อนลูก... เตชินไปส่งเมียแกหน่อยสิวันหนูพุฒตาลออกเวรกี่ทุ่มจ๊ะ”

"วันนี้ตาลออกเวรเที่ยงคืนค่ะคุณแม่ แต่ถ้ามีเหตุสุดวิสัยอาจจะเลทกว่านั้นค่ะ"

"ไปสิเตชินรีบไปส่งเมียแกเดี๋ยวสาย" ผู้เป็นมารดาเอ็ดลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่พูดไม่จาอะไร "ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่เดี๋ยวตาลขับรถไปเอง"

"ไม่ได้ ดึกขนาดนั้นมันอันตราย เตชินไปส่งดีแล้วและก็ไปรับด้วยนะ"

“ผมไม่ว่าง” คำพูดสั้นๆ นั้น แต่แฝงไปด้วยความไม่ชอบใจ ในสิ่งที่มารดากำลังบังคับให้เขาทำ

"ขอโทษนะคะคุณแม่ สายมากแล้วตาลขอตัวนะคะ" หมอสาวรีบพูดขึ้นก่อนจะเดินออกมา เพราะเธอไม่อยากให้สถานการณ์มันแย่ไปกว่านี้ หากเขากับแม่ต้องมาทะเลาะกันเพียงเพราะเธอเป็นสาเหตุ ในเมื่อมันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่หลีกเลี่ยงได้เธอก็จะหลีกเลี่ยงมัน ในขณะที่หมอพุฒตาลกดรีโมทกุญแจรถยนต์ และเอื้อมมือกำลังจะเปิดประตูรถนั้น มือหนาของเตชินก็ได้จับกระชากมาที่ข้อมือเล็กเรียวของเธออย่างแรง จนทำให้ร่างบางเซถลาไปตามแรงกระชากจนเกือบล้ม

"ขึ้นรถจะไปส่ง ผมอยากรู้จังเลยคุณได้ใส่อะไรลงไปในอาหาร ให้แม่ผมทานหรือเปล่า ทำไมแม่ถึงได้หลงคุณขนาดนี้" หมอพุฒตาลไม่พูดอะไร เธอเดินเลี่ยงไปเปิดประตูรถ ก่อนจะขึ้นไปนั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยจากนั้นเตชินได้ขับรถออกไปอย่างเร็ว บางครั้งก็เล่นเบรกจนหมอสาวหัวทิ่มก็มี สารพัดแต่เขาจะแกล้งเธอ ขอแค่มีโอกาสเตชินก็พร้อมจะลงมือ แม้จะเป็นการทำให้เธอเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย เขาก็จะทำขอแค่ทำแล้วเธอเจ็บเขาก็พอใจ บางครั้งก็แกล้งขับช้าเหมือนกับว่าเขากำลังตั้งใจ ที่จะให้เธอนั้นไปทำงานสาย

กริ่ง! กริ่ง! กริ่ง! เสียงโทรศัพท์หมอพุฒตาลดังขึ้น

"ทำไมคุณถึงเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้ นั่นมันชีวิตคนทั้งคนนะคุณเตชิน!"

"ลงไป!" ไม่มีเหตุผลอะไรต้องพูด และอธิบาย เพราะคนอย่างเตชินนั้นไม่มีทางจะเข้าใจ ไม่มีทางเห็นอกเห็นใจคนอื่น เพราะเขาไม่เคยใส่ใจใครนอกจากตัวเอง

หมอพุฒตาลค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากรถด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวบนทางด่วน เขายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า จิตใต้สำนึกของเขายังเหลือค่าของความเป็นมนุษย์อยู่บ้างไหม นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจหมอสาว ที่เธอนั้นไม่อาจเอ่ยเป็นวาจาพูดออกมาให้เขานั้นได้ยิน เขาทิ้งเธอไว้กลางทางด่วนในขณะที่รถกำลังติดและเข้าสู่ชั่วโมงที่เร่งด่วนเด็กเลิกโรงเรียนบางคนก็เลิกงานแน่นอนเธอคงไม่สามารถที่จะเดินทางไปถึงโรงพยาบาลให้ทันในเวลาที่กำหนดได้ หมอพุฒตาลโทรหาหมอสาให้มารับทันทีเธอบอกเหตุผลว่ารถแท็กซี่พังจำเป็นต้องทิ้งเธอเอาไว้กลางทางด่วนแบบนี้

เตชินทิ้งหมอพุฒตาลไว้กลางทางด่วน ในขณะที่รถกำลังติด เมื่อเข้าสู่ชั่วโมงที่เร่งด่วนเด็กเลิกโรงเรียนบางคนก็เลิกงาน แน่นอนเธอคงไม่สามารถที่จะเดินทางไปถึงโรงพยาบาลให้ทัน ในเวลาที่กำหนดเอาไว้ได้ หมอพุฒตาลโทรหาหมอสาให้มารับทันที เธอบอกเหตุผลว่ารถแท็กซี่พัง คนขับจำเป็นต้องทิ้งเธอเอาไว้กลางทางด่วนแบบนี้

หมอพุฒตาลไม่กล้าบอกความจริงเพื่อนไป เพราะไม่อยากให้ใครมาสมเพชกับชีวิตของเธอ ที่มีสามีแย่ๆ อย่างเตชิน สักพักหมอสาก็มารับ แต่กว่าจะมาถึงโรงพยาบาลก็นานเกือบชั่วโมง พอรถแล่นมาถึงโรงพยาบาลหมอพุฒตาลรีบทำความสะอาดร่างกาย หรือที่เรียกว่า sterilezation เพราะศัลยแพทนั้น ต้องซื่อสัตย์กับความสะอาด การผ่าตัดนั้นจะสำเร็จได้ผลดีประการใด หากคนไข้เกิดติดเชื้อแล้วละก็ ถือว่าการผ่าตัดครั้งนั้นล้มเหลวและเป็นความหายานะของการผ่าตัดเลยทีเดียว การทำความสะอาดศัลยแพทย์จึงสำคัญ ก่อนที่หมอพุฒตาลจะรีบวิ่งเข้าไปยังห้องผ่าตัดทันที