หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 28

เมื่อหมอพุฒตาลออกเวรแล้ว เธอได้เดินมายืนรอเตชินที่หน้าโรงพยาบาล รอแล้วรอเล่าจนเวลาล่วงเลยไปเกือบตีหนึ่งก็ไม่มีวี่แววของสามีหนุ่มแม้แต่เงา ทุกคำพูดของเขามันเป็นเพียงแค่ลมปาก และอากาศที่พ่นออกมา หมอสาวทรุดลงนั่งกับเก้าอี้อีกครั้ง หลังจากที่ยืนชะเง้อชะแง้แลหาเตชิน คงหมดแล้วสินะความอดทนที่มี เมื่อเขาคนนั้นพร้อมที่จะหยุดความสัมพันธ์ เธอหมดสิ้นแล้วแรงจะเดินหากเปรียบดังนกคงเหมือนนกที่ตกน้ำเปียกปอน เขาเห็นแล้วทำเฉยไม่ห่วงเธอเลยไม่แม้แต่จะมองเหลียวมา

ขณะที่หมอสาวกำลังคิดไปต่างๆ นานา มือหนาของใครบางคนก็ได้แตะสัมผัสลงที่ไหล่ของเธอเบาๆ หมอพุฒตาลฉีกยิ้มออกเล็กน้อย ก่อนจะแหงนหน้ามองแล้วก็ต้องผิดหวัง เมื่อชายตรงหน้าไม่ใช่เตชินสามีของเธอ

“ถ้าเขาไม่มาผมจะไปส่งอย่ารอเลยมันดึกแล้ว” คำพูดของหมอต้นช่างสะกิดแผลที่หัวใจเธอเหลือเกิน คำว่ารอสำหรับเธอในเวลานี้ มันช่างผ่านไปช้าอย่างยากเย็นในทุกนาที เธอเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้ง และสัมผัสได้ในวันนี้กับคำว่าโปรดเห็นใจคนรอ หมอสาวค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วก้าวเดินตามหมอหนุ่มไปที่รถ ด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ

นัดแรกเขาก็ได้ทำมันพังจนสิ้น ต่อไปนี้เธอจะไม่คาดหวังจะไม่หวังอะไรจากผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เพราะนอกจากเธอจะผิดหวังแล้วยังต้องมาเจ็บปวดกับความรู้สึกแย่ๆ แล้วลูกน้อยในครรภ์ก็พลอยรับผลกระทบนี้ไปด้วย พอหมอสาวเข้ามานั่งในรถ ความคิดที่หลากหลายก็รุมล้อมเข้ามา เธอตัดสินใจส่งข้อความหานีน่าบอกเหตุผลในการไม่กลับบ้านครั้งนี้ เพื่อให้นีน่าช่วยชี้แจงแม่สามีของเธอทราบ และกำชับห้ามบอกเรื่องนี้กับเตชินเรื่องที่เธอไม่กลับบ้านก่อนจะหันไปพูดกับหมอต้น

“หมอต้นค่ะ ช่วยไปส่งตาลที่บ้านแม่ทีค่ะ" คำพูดของหมอสาวนั้นปนไปด้วยเสียงสั่นเครือ ราวกับคนกำลังจะร้องไห้

“ได้ครับหมอตาล ปรับเบาะแล้วนอนพักเลยนะครับ เมื่อถึงบ้านแล้วผมจะปลุก" คำพูดของหมอต้นยิ่งทำให้หมอสาวซึ้งในน้ำใจ ไม่ว่าครั้งไหนคนที่อยู่ข้างๆ ยามที่เธอเป็นทุกข์ใจก็คือหมอหนุ่มคนนี้ คนที่เธอไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาแม้สักครั้ง แต่เขากลับคอยมาดูแลเทคแคร์เธอไม่เคยว่างเว้นแม้แต่ยามวิกาลเช่นนี้ เขาควรกลับไปพักไม่ใช่คอยมารับส่งเธอ หน้าที่นี้ควรเป็นสามี แต่เขากลับละเลยไม่ดูแล ปล่อยทิ้งขว้าง ราวกับว่าเธอนั้นเป็นรองเท้าที่เขาคิดจะสวมใส่เมื่อไหร่ก็ได้ เหมือนไม่มีชีวิต และจิตใจคอยแต่จะทำร้ายไม่ว่างเว้นแต่ละวัน

รถยนต์คันหรูแล่นมาถึงหน้าบ้านของแม่หมอพุฒตาล ความรู้สึกสงสารได้เกิดขึ้นภายในใจของชายหนุ่มหมอสาวที่เคยเคร่งเครียดในตำรา และการรักษาคนไข้ เวลานี้เธอกลับดูเศร้าสร้อยไร้ชีวิตชีวา แววตาที่เคยเป็นประกายเวลาที่จะเครื่องมือแพทย์ เพื่อช่วยเหลือผู้คน แต่ในเวลานี้ แววตาคู่นั้นกลับเศร้าหม่นลงเพียงเพราะเหตุผลใด นั่นคือคำถามที่หมอหนุ่มมีในใจเขาไม่อาจแบ่งเบาเรื่องทุกข์เหล่านั้นของเธอไปได้ เพราะใครๆ คงมองไม่ดีสิ่งที่ทำได้ในเวลานี้ คือคอยห่วงใยช่วยเหลือเธอบ้างในยามที่เธอว้าเหว่ไม่มีใคร

“หมอตาลถึงบ้านแล้วครับ” หมอต้นเรียกพร้อมกับเขย่าที่ต้นแขนหมอสาวเบาๆ ทั้งที่เขาไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอเลยสักนิด หากเป็นไปได้เขายินดีด้วยซ้ำที่จะให้เธอนอนในรถคันนี้ เขาเต็มใจเฝ้าเธอทั้งคืนแต่คนที่จะเสียหายคือหมอพุฒตาล เมื่ออยู่กับชายอื่นเพียงลำพังแบบนี้ และมันเป็นสิ่งที่หมออย่างเขาไม่ควรทำ หมอสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมาเบาๆ เมื่อเธอกำลังนอนหลับได้ที่ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยสักนิดเดียว เพราะความรู้สึกที่โดดเดี่ยวกำลังจะเข้ามาเยือน