หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 54

เตชินขับรถเลี้ยวเข้ามาในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งรถที่ขับมานั้นเป็นรถของหมอพุฒตาล ส่วนรถของเขานั้นจอดทิ้งไว้หน้าโรงเรียน รอให้คนรถมาขับกลับไป เขาจะกลับแท็กซี่หากขับไปส่งสองแม่ลูกนี้ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว เมื่อเข้ามาในร้านอาหารเตชินได้จัดการสั่งอาหารไปสามสี่อย่าง ก่อนจะหันมาถามลูกสาวว่าจะรับประทานอะไร เกี๊ยวน้ำได้ตอบไปว่าจะทานข้าวผัดแต่ร้านนี้ไม่มี “นั่งลงครับสาวน้อย เดี๋ยวพ่อไปสั่งข้าวผัดให้เกี๊ยวน้ำก่อน แล้วเราค่อยไปกินไอศกรีมกันตกลงไหมครับ” เตชินพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับสาวน้อยเกี๊ยวน้ำ

“ตกลงค่ะคุณพ่อ”

“อย่างนี้ต้องให้รางวัลเด็กดี..จุ๊บบ!!” เมื่อสร้างข้อตกลงกับลูกสาวเรียบร้อยแล้ว เตชินก็เดินออกไปสั่งอาหารทันที หมอพุฒตาลจึงมีโอกาสได้คุยกับเกี๊ยวน้ำตามลำพัง

“ทำไมถึงสนิทกันเร็วจังล่ะเกี๊ยวน้ำ หนูไม่กลัวคนแปลกหน้าแล้วเหรอคะ” หมอสาวพูด พร้อมกับก้มลงไปจ้องตาลูกสาวตรงหน้า

“คุณพ่อไม่ใช่คนแปลกหน้า เกี๊ยวน้ำไม่กลัวหรอกค่ะ” เกี๊ยวน้ำพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแป้นสดใส อะไรดลใจให้เกี๊ยวน้ำพูดออกมาแบบนั้น ทั้งที่เด็กอายุแค่นี้ไม่น่าจะคิดได้ เกี๊ยวน้ำเป็นเด็กฉลาดเกินวัย เธอจึงรู้อะไรมากกว่าใครในวัยเดียวกัน แต่เรื่องแบบนี้มันไม่น่าเกี่ยว อาจจะเป็นเพราะว่าสายเลือด และสายใยของพ่อลูกมันผูกพัน จึงทำให้เกี๊ยวน้ำสนิทสนมเตชินเพียงในเวลาไม่ถึงชั่วโมง

สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ เหลือเพียงแค่เตชินเท่านั้น ที่ยังไม่กลับมาจากการไปสั่งข้าวผัดให้ลูกสาว หมอพุฒตาลสัมผัสได้ถึงรอยยิ้ม ที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขของเกี๊ยวน้ำ เมื่อเรียกเตชินว่าพ่อทั้งๆ ที่หมอต้นชดเชยสิ่งเหล่านั้นให้กับเด็กน้อย แต่มันคงไม่เพียงพอ เมื่อเขาไม่ใช่บิดาของเธอ สัมผัสนั้นอาจจะอุ่นแต่คงไม่สามารถทำให้สายเลือดสายสัมพันธ์เชื่อมโยงต่อกันได้

“ได้แล้วครับ นี่ข้าวผัดของเกี๊ยวน้ำนะลูก”

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เด็กหญิงเกี๊ยวน้ำพูดพร้อมกับ ยกมือขึ้นพนมไหว้ผู้เป็นบิดา จนเขาอดไม่ได้ที่จะเอามือแตะลงที่ผมของลูกสาวเบาๆ แล้วลูบมันไปมา ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างๆ เกี๊ยวน้ำ เวลานี้เตชินแทบจะไม่ได้สนใจหมอสาว ที่นั่งตรงหน้าเขาเลย เพราะชายหนุ่มคอยเอาอกเอาใจเด็กหญิงเกี๊ยวน้ำสารพัด ไม่ว่าเธอจะต้องการอะไร เขาก็รีบหามาให้อย่างไม่ลังเล สิ่งที่เตชินทำหมอสาวยอมรับว่ามันรู้สึกดีต่อใจ มันคือสิ่งที่เธอเคยวาดฝันอยากให้ภาพเหล่านี้เกิดขึ้นกับเกี๊ยวน้ำ และเธอก็คิดว่าเตชินคงไม่ต้องการ วันนี้มันทำให้หมอพุฒตาลได้รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดผิด สิ่งที่เตชินกำลังทำนั้น ไม่ใช่เฉพาะเกี๊ยวน้ำที่ดูมีความสุข รอยยิ้มบนใบหน้าของเตชินเอง ก็เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขเช่นกัน หมอสาวทานข้าวไปแอบชำเลืองดูสองพ่อลูกไป เตชินนั้นแทบจะไม่ได้ทานข้าวด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่เอาอกเอาใจเกี๊ยวน้ำ และพูดคุยเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“อ้าว! สวัสดีค่ะคุณเตชิน ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่” หัวใจของหมอสาวเริ่มสั่น เธอกำลังโกรธ แต่ไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา สีหน้ายังคงเรียบเฉย แต่ภายในใจนั้นร้อนรนดังกองไฟที่สุมทรวง อดีตที่เคยมีกำลังจะตามมาหลอกหลอนเธออีกครั้ง แม้ว่าจะตัดความสัมพันธ์ เธอก็เกลียดความรู้สึกแบบนี้ เกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เตชิน และก็เกลียดผู้ชายตรงหน้า ที่ชอบอ่อยนักหนา เป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้

“อ้าว! สวัสดีครับคุณจีน่า” เตชินหันมาพูดทักทายกับจีน่า ก่อนจะเหลือบมองไปที่ภรรยาสาว เขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังไม่พอใจ “ช่วงนี้ไม่เห็นคุณเข้าบริษัทเลย จีน่าไปที่นั่นเจอแต่เลขาของคุณ เธอบอกว่าคุณจะพักยาวมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะคุณเตชิน” จีน่าถามพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง ทุกการกระทำมันยิ่งทำให้หมอพุฒตาลนั้น เริ่มชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

“พอดีว่าช่วงนี้ผมต้องหันมาสนใจภรรยา และลูก พวกเขาสำคัญกับผมมากกว่าอย่างอื่น ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าบริษัทครับคุณจีน่า”

“ลูก..ภรรยา! “จีน่าร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ ก็เห็นเขาโสดมาโดยตลอด ไปมีลูกกับภรรยาตั้งแต่ตอนไหน นั่นคือคำถามในใจของจีน่าในเวลานี้

“นี่คือคุณหมอพุฒตาลภรรยาของผม ส่วนนี่เกี๊ยวน้ำลูกสาวผมเองครับคุณจีน่า”

“สวัสดีค่ะคุณน้าคนสวย” เกี๊ยวน้ำพูดพร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้จีน่าโดยที่บิดาไม่ได้บอก แถมยังเรียกจีน่าว่าคุณคนสวยอีก ทำให้เธอถึงกับอดที่จะฉีกยิ้มให้กับเด็กน้อยนั้นไม่ได้

“ลูกสาวของคุณเตชินเนี่ย น่ารักจังเลยนะคะ” เตชินไม่ได้โต้ตอบใดๆ กลับไป เขาเพียงแค่ยิ้ม และหันมาสนใจเกี๊ยวน้ำต่อ เมื่อจีน่าเห็นดังนั้นจึงขอตัวเดินกลับออกไป แม้ภายในใจเธอจะเสียดายเตชินมากแค่ไหนก็ตาม เมื่อเขามีครอบครัวเธอก็ไม่ควรจะข้องแวะกับเขา เมื่อก่อนที่เธอตามตอแยเพราะเห็นว่าเขาโสด

“ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ทีหน้าทีหลัง ไม่ต้องแนะนำอย่างเป็นทางการให้ใครได้รู้จักแบบนั้น” หมอสาวพูดออกมาพร้อมกับทำใบหน้า และสายตางอนๆ ใส่เตชิน โดยที่เธอนั้นไม่รู้ว่ากำลังเผลอหึงเขา กับผู้หญิงคนนั้นอยู่

“คุณแม่ทำไมต้องทำสีหน้าแบบนั้นด้วยคะ ไหนคุณแม่ยอกเกี๊ยวน้ำว่าทำแล้วมันไม่น่ารัก” คำพูดของลูกสาวทำให้เตชินอดที่จะยกยิ้มที่มุมปากไม่ได้ ทำไมเด็กน้อยถึงช่างพูดช่างเจรจาแบบนี้

“เห็นไหมคุณขนาดลูกยังรู้เลย ทำหน้าตาแบบนั้นมันไม่น่ารัก” เตชินพูดพลางส่งยิ้มให้หมอพุฒตาล ซึ่งเธอได้มองค้อนเขาอย่างเอาเรื่อง

เมื่อทั้งสามรับประทานอาหารเสร็จ เตชินพาเกี๊ยวน้ำไปทานไอศกรีม ก่อนเลยแวะไปส่งสองแม่ลูกที่บ้าน ส่วนตัวเขานั้นได้เรียกรถแท็กซี่มารับกลับ