หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 53

แม้ว่าหมอพุฒตาลจะต้องการอ้อมกอดนี้เพียงใดในเวลานี้เธอต้องตัดใจเพราะไม่อยากกลับไปเจ็บซ้ำๆ แบบเดิมที่ผ่านมา

“ปล่อย! ปล่อยฉันคุณเตชิน!” น้ำตาของเธอที่ไหลนองหน้ามันได้เปียกชุ่มที่อกแกร่งของเตชิน เสื้อของเขาในเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับผ้าเช็ดหน้า ที่คอยซับน้ำตาให้กับเธอ ชายหนุ่มค่อยๆ คลายอ้อมกอดนั้นออก ก่อนจะจับลงไปที่ไหล่มนของหมอพุฒตาลชิดเข้ากับกำแพง

มือหนาของชายหนุ่มตรงหน้าค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลนั่นอย่างเบามือ และทะนุถนอม ใบหน้าของเธอเคยเปื้อนน้ำตา เพราะเขามาแล้วไม่รู้กี่ครั้งกี่หนต่อไปนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว เขาจะไม่มีวันทำให้เธอช้ำใจ ไม่มีวันนอกใจนอกกายเธอ ขอเพียงแค่หมอสาวให้โอกาสเขาเพียงอีกสักครั้ง เขาสัญญาว่าจะทำมันให้ดีที่สุด

“หมอพุฒตาล คุณมองมาที่ดวงตาของผมสิ คุณจะเห็นอะไรอยู่ในนั้น ในดวงตาของผมเต็มไปด้วยคุณและก็ลูกของเรา มันไม่สามารถที่จะมองเห็นใครได้อีกแล้ว นอกจากคุณกับลูกเข้าใจไหมพุฒตาล”

คำพูดของเตชินทำให้หมอพุฒตาลถึงกลับจุก มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นเธอกับลูกอยู่ในสายตาเลยสักครั้ง แต่ในเวลานี้กลับมาบอกอ้อนวอนขอให้จ้องดู เธอกับลูกอยู่ในนั้น อยู่ในดวงตาที่เคยว่างเปล่า ที่เวลานี้มันไม่เหลือที่ว่างให้ใครนอกจากเธอ และลูกมันจริงแค่ไหนเชียว

มือหนาทั้งสองข้างของเตชินจับประคองไว้ที่แก้มนวล แล้วเชยคางเธอแหงนขึ้นมา การได้สบตากันเป็นครั้งแรก ในเวลานี้ใจของหมอพุฒตาลเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเธอจ้องมองไปยังนัยน์ตาสีนิลคู่นี้ สายตาที่ไม่ลอกแลกนั้น มันยืนยันได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมามันเป็นความจริง

“ปล่อย... คุณกลับบ้านไปเถอะ" หมอพุฒตาลพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนี แต่ก็ช้าเกินไป เมื่อชายหนุ่มก้มโน้มหน้าลงมา ริมฝีปากของเขาประกบทาบทับลงที่เรียวปากหยักได้รูป การสัมผัสที่ช้าเนิบนาบแต่นุ่มนวลมันยิ่งทำให้เลือดในตัวของหมอสาวสูบฉีด ความรู้สึกแบบนี้นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัส ลิ้นหนาค่อยแตะกระหวัดเข้าไปพัวพันกับลิ้นเล็กของหมอสาว รสชาติที่หอมหวานการที่ไม่ได้ลิ้มมานาน มันช่างยากที่จะถอนตัวถอนใจ ความอ่อนหวานค่อยเป็นค่อยไป กำลังจะทำให้ร่างอรชรอ่อนระทวย

เตชินจับไหล่ของหมอสาวให้ถอยหลังชิดกับกำแพง เวลานี้หมอสาวร่างกายของเธอเริ่มอ่อนไหว เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของชายหนุ่ม เขาเปิดช่องว่างให้เธอเพียงแค่หายใจเท่านั้น ก่อนที่เขาจะดันลิ้นนั้นจู่โจมเข้าไปใหม่ มือของหมอสาวเริ่มโอบแผ่นหลังกำเสื้อเขาไว้แน่นอย่างเผลอลืมตัว

ปื๊น! ปื๊น! ปื๊น! เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน เวลานี้หมอพุฒตาลอายเสียจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ทำไมเธอถึงปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ได้ถึงเพียงนี้

“คุณกลับไปได้แล้ว สงสัยรถของหมอต้นจะเข้าบ้าน" หมอสาวพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้เตชินนั้นกำมือแน่นอยู่แบบนั้น เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าหมอต้น กับเขาใครจะน่ามึนกว่ากัน วันนี้ได้เวลาทวงบัลลังก์ตำแหน่งสามีหมอพุฒตาลคืนแล้ว หมอต้นเอารถเข้ามาจอดในบ้าน โดยมีหมอพุฒตาลเดินตามหลังเข้ามา ก่อนจะพบว่าเตชินยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาไม่ไปไหน หมอพุฒตาลคิดว่าเขาจะปีนกำแพงออกไปเหมือนดังตอนที่เข้ามา ไม่คิดว่าเขาจะหน้าด้านหน้ามึน ยังนั่งอยู่ในบ้านของเธอ

“สวัสดีครับคุณเตชินผมไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่” หมอต้นพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา ฝั่งตรงข้ามกับเตชิน หมอหนุ่มมองชายตรงหน้าด้วยสายตาที่แปลกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเข้าหาหมอพุฒตาลในเวลาเพียงไม่กี่วัน

“สวัสดีครับคุณหมอต้น พอดีผมมีธุระมาคุยกับหมอพุฒตาลนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับแล้ว” เตชินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมเดินออกจากบ้านไป ขณะที่เขาเดินออกไปยังไม่พ้นประตูก็ได้ยินเสียงดังแว่วมา

“คืนนี้เจอกันที่ผับ xxx นะหมอพุฒาลห้ามเลทสองทุ่ม” หมอต้นตะโกนออกมาเสียงดัง ขณะที่หมอพุฒตาลกำลังเตรียมมื้อเที่ยงอยู่ในครัว เพราะเวลานี้ใกล้เที่ยงแล้วเธอคิดว่าหมอต้นจะมาทานมื้อเที่ยงด้วย

“โอเคค่ะหมอต้น ตาลให้หมอบีเข้าเวรแทนเรียบร้อยแล้วไม่มีปัญหาค่ะ” หมอสาวตะโกนออกมา ก่อนจะนึกได้ว่าเตชินยังไม่กลับ เธอรีบเดินออกมาจากในครัว ตรงไปยังที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ทันที