หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 7

แสงอรุณแรกในยามเช้าส่องกระทบแยงมาที่ตา ทำให้หมอพุฒตาลพยายามดันตัวลุกขึ้น ชายที่นอนเคียงข้างเวลานี้เขาได้หายไปแล้ว เหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า หมอสาวรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เมื่อเธอมีไข้ก่อนจะเดินไปหยิบยาพาราในกระเป๋ามากิน ส่วนยาคุมนั้นเธอลืมสนิทไม่ได้พกมันมา เมื่อทานยาเสร็จเธอจึงได้ล้มตัวลงนอนตามเดิม

บรรยากาศในตอนเช้าที่โต๊ะอาหารของบ้านจิรายุพาณิชย์

"เมียแกล่ะเตชินทำไมไม่ลงมาทานข้าวเช้า” มารดาของเตชินเอ่ยถามลูกชายออกมาด้วยความสงสัย เมื่อลูกชายลงมาทานข้าวคนเดียว "เป็นไงล่ะครับลูกสะใภ้ของคุณแม่ แต่งเข้าบ้านวันแรกก็นอนกินบ้านกินเมืองเจริญละครับพี่น้อง!” คำพูดของเตชิน ไม่ได้สร้างความนิยมชมชอบในตัวของลูกสะใภ้น้อยลงเลย เพราะผู้เป็นมารดาได้สืบประวัติแล้วก็นิสัยของหมอพุฒตาลมาอย่างละเอียดยิบแล้ว

"เดี๋ยวนีน่าไปดูหมอตาลเองค่ะคุณแม่" เมื่อนีน่าเดินออกไป ทำให้ผู้เป็นพี่ชายหันหน้ามาจ้องจับพิรุธน้องชายอย่างเตชิน "พี่มองหน้าผมแบบนี้หมายความว่ายังไง” เตชินเอ่ยถามพี่ชายออกไป เมื่อสายตากวนๆ ของเตชิตมองมายังเขาอย่างมีเลศนัย

"อย่าบอกนะว่าจัดหนักเสียจนหมอจับไข้อย่าเพิ่งมีลูกแซงพี่ล่ะ!" พี่ชายพูดออกมาอย่างรู้ทัน ในความหื่นของน้องชาย เตชินไม่มีทางปล่อยให้หมอพุฒตาลรอดพ้นไปได้ ในคืนส่งตัวอย่างแน่นอน

“หึหึ!..ถ้ามีจริงๆ ผมยกให้พี่ไปเลย ไม่ไหวแค่นี้ชีวิตผมก็ป่วนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหัวเสียและไม่แยแสต่อคำพูดของพี่ชาย เพราะเตชินไม่เคยคิดเรื่องการมีลูกมาก่อน และที่สำคัญเขาไม่คิดที่จะมี

"แกพูดเองนะ แม่เป็นพยานให้ผมด้วย" เตชิตหันไปพูดกับผู้เป็นมารดา ที่ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวแต่หูก็ฟังลูกชายทั้งสองคุยกันไปด้วย

"พวกแกเนี่ยนะเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้! เอานี่เตชินตั๋วเครื่องบินพร้อมที่พักพาเมียแกไปฮันนีมูน!”

"ทำไมต้องเป็นทะเลด้วยแม่ ส่วนที่พักก็เป็นบ้านพักตากอากาศของเรา แม่ประหยัดงบจังเลยนะครับ" เรื่องฮันนีมูนไม่ได้อยู่ในหัวของเขาเลย เรื่องเที่ยวต่างหากที่เตชินสนใจ บวกกับแผนที่วางเอาไว้ เพื่อทำร้ายหัวใจหมอพุฒตาล

"หนูพุฒตาลลางานหลายวันไม่ได้ และนี่คือการลาครั้งแรกของเธอตั้งแต่ทำงานมา" ผู้เป็นมารดาพูดเพื่อให้เขาสำนึก แต่เปล่าเลยเขากลับรู้สึกเฉยๆ เพราะเกิดมาเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทองจนเคยตัว

"แจ๋วช่วยยกข้าวต้มไปให้คุณหมอตาลด้วยนะ เธอไม่ค่อยสบาย” พอมาถึงนีน่าก็สั่งให้เด็กแจ๋ว นำข้าวต้มขึ้นไปให้หมอพุฒตาลบนห้อง

"นั่นไงฉันว่าแล้วไม่มีผิด" เตชิตเอ่ยขึ้น "หนูพุฒตาลเป็นอะไรมากไหมนีน่า” ดูท่าทางหญิงสูงวัยจะดูห่วงใยหมอพุฒตาลไม่น้อย

"หมอตาลเธอทานยาไปแล้วค่ะคุณแม่เดี๋ยวคงดีขึ้น" นีน่าพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ สามีของเธอ "รีบกินแล้วรีบขึ้นไปดูเมียแกด้วยเตชิน"

"พอดีว่าผมมีธุระขอตัวนะครับแม่" เตชินพูดจบก็ลุกเดินออกไปทันที

"เตชิน! ไอ้ลูกคนนี้นี่” คำพูดของมารดาไม่มีผลใดๆ ทั้งสิ้นกับเตชิน เขารีบเดินออกจากบ้าน ก่อนจะขับรถสปอร์ตคันหรูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อหมอพุฒตาลรู้สึกดีขึ้นเวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยง เธอจึงลงมาด้านล่าง แม้ว่าจะรู้สึกยังอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่เนื่องด้วยมาเป็นสะใภ้ของบ้านนี้วันแรก จึงทำให้หมอพุฒตาลฝืนตัวเองเดินลงมา

"อ้าว! หนูพุฒตาลเป็นยังไงบ้างลูกดีขึ้นหรือยัง" แม่ของเตชินเดินเข้ามาใกล้ๆ ขณะที่เธอนั่งลงบนโซฟาพร้อมทั้งเอามือมาอังหน้าผากดูด้วยความห่วงใย

"ค่อยยังชั่วแล้วค่ะคุณแม่ขอบคุณมากนะคะ" หมอพุฒตาลพูดออกไปอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน

"บอกให้ไปดูแลเมียเตชินก็รีบขับรถออกไปข้างนอก ไอ้ลูกคนนี้ไม่ได้เรื่องเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ ตาลดูแลตัวเองได้ แค่ปวดหัวนิดหน่อยเองสงสัยจะเมื่อยจากงานค่ะ" หมอพุฒตาลพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ไปให้มารดาของสามี การสนทนาของคนทั้งคู่ เป็นไปด้วยความสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ทั้งที่เพิ่งเจอกันได้สองสามครั้งยิ่งพูดเรื่องสุขภาพ มารดาของเตชินยิ่งถูกใจหมอสาว ในการแนะนำมารดาของสามีอย่างโน้นอย่างนี้ของเธอ

"มองทำไมผมจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงเมื่อคืนที่ผมไปค้างด้วย คุณไม่ได้ครึ่งของเธอด้วยซ้ำ แล้วอย่าสะเออะทำตัวเป็นภรรยาที่แสนดี เพื่อบังหน้าล้างหนี้ คุณมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินหน้าเงินเท่านั้น!” เตชินพูดจบก็หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้หมอพุฒตาลยืนนิ่งราวกับรูปปั้น เหมือนอย่างที่เขาเคยว่าเอาไว้ เชลยอย่างเธอคงไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์ เมื่อเขามองเธอในด้านลบแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไร ที่เธอจะต้องแก้ต่างให้กับตัวเองเพราะที่เขาพูดมามันก็ถูกต้องเธอมันผู้หญิงหน้าเงิน

เช้าของวันใหม่การเดินทางก็มาถึง มันช่างเป็นการฮันนีมูนที่แย่ที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ เพราะทั้งสองต่างก็โดนบังคับให้มา พอลงเครื่องก็มีคนเอารถมารับแล้วตรงไปที่บ้านพักทันที

"ฉันเก็บเสื้อผ้าของคุณไว้ในตู้ ส่วนข้าวของเครื่องใช้ก็อยู่ที่โต๊ะแป้ง แปรงสีฟันยาสีฟันอยู่ในห้องน้ำทุกอย่างฉันเตรียมให้คุณหมดแล้วขอตัวนะ!”

แป๊ะๆ!! เสียงตบมือของเตชินดังขึ้น "ช่างเป็นภรรยาที่แสนดีเหลือเกิน" เตชินพูดพร้อมทั้งหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ก่อนจะพ่นควันใส่หน้าหมอพุฒตาลเต็มๆ

แค่กๆ!! จนเธอไอออกมาเพราะสำลักควันบุหรี่ของเขา

"ถ้าอยากตายก็ไปสูบไกลๆ คนเดียวอย่าทำให้คนอื่นและสังคมเดือดร้อน!” หมอพุฒตาลพูดออกมาอย่างขุ่นเคืองใจ เมื่อเขาพ่นควันออกมาใส่หน้าเธอแบบนั้น

"คนอื่นที่ไหนคุณก็เป็นเมียผม เราแบ่งๆ กันห้าสิบห้าสิบ ผมเป็นคนสูบคุณเป็นคนสูดมันก็ถูกต้องแล้ว” คำพูดของเขาช่างเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ พอๆ กับการเอาแต่ใจเหมือนอย่างที่แม่เขาเคยว่าไว้ไม่มีผิด

"บุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพฉันขอเถอะ ถ้าคุณยังห่วงแม่ห่วงพี่ชายของคุณก็เลิกซะ เพื่อคนที่คุณรักและเขาก็รักคุณ”

"คำพูดคำจาสมกับเป็นหมอจริ๊งจริง! เอาคำพูดเหล่านี้ไปไว้ใช้กับคนไข้ของคุณเถอะนะ อย่ามาใช้กับผมเพราะว่าผมไม่ได้ป่วย!”

"ไม่แน่ถ้าคุณป่วย ฉันอาจจะเป็นคนรักษาเอง และจะเป็นคนฉีดยาฟอร์มาลีนให้คุณเองกับมือ รับรองตายอย่างสงบศพสีชมพู” พูดจบหมอพุฒตาลก็เดินออกมาจากห้อง ตรงไปที่ชายหาด เพื่อรับกับบรรยากาศที่แสนจะเย็นสบาย เพราะอยากผ่อนคลายความตึงเครียดในยามนี้ โดยที่ไม่รู้ว่าเตชินกำลังมีแผนร้ายกับเธอ เขากำลังจะทำให้เธอตายลงอย่างช้าๆ และตายทั้งเป็น เขาจะทำทุกอย่างทุกวิถีทางเพื่อให้เธอขอหย่า