หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 117
บทที่ 117 ปรมาจารย์ผู้คอยช่วยเหลือ ! (ต้น)
“ข้าเชื่อมั่นในตัวเขา !”
อันหลานซิ่วพูดเสียงอ่อนโยนทว่าหนักแน่น
องค์หญิงเก้าเอนพระวรกายพิงกำแพง เสียงที่ตรัสเบาจนเกือบเป็นกระซิบ “เด็กน้อย เจ้ากับข้าเรามา พนันกันไหม ?”
อีกฝ่ายหันมาสบเนตร องค์หญิงจึงสำทับมาอีกว่า “พวกเรามาพนันกันว่า แท้จริงแล้วเขาเป็นคนเช่นไร ถ้าใช่ตามที่ข้าบอก เด็กน้อย เจ้าจะต้องอยู่ช่วยข้าที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปี พ้นจากหนึ่งปีเจ้าจะไปไหนก็แล้วแต่เจ้า”
อันหลานซิ่วถามกลับโดยเร็ว “แต่ถ้าเขาไม่เล่าเพคะ ?”
อีกฝ่ายตรัสยิ้ม ๆ “ถ้าเป็นเช่นนั้นแสดงว่าข้าเข้าใจผิดไปเอง ข้าจะยอมขอโทษต่อหน้าเขาและจะมอบ ดาบทองคำให้เป็นการปลอบใจ !”
“ประทานดาบทองคำแก่เขา !”
เมื่อได้ยินดังนั้นอันหลานซิ่วก็ถึงกับตะลึงงันไป
องค์หญิงเชิดริมฝีปากอย่างมาดมั่น แววตาชนิดหนึ่งจุดประกายวาบ “ทำไม ? เจ้าอิจฉาอยากได้ ไปครองเองหรือ ?”
“โดยปกติแล้วข้าไม่ใช่คนขี้อิจฉาเพคะ !”
คู่สนทนานิ่งอึ้ง “…”
ณ กลางหุบเขา
เยี่ยฉวนยังคงวิ่งสุดฝีเท้า เป้าหมายของชายหนุ่มในเวลานี้คือเมืองชายแดน ซึ่งเป็นฐานกำลังแห่งแคว้นเจียง เขาต้องไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด เพราะที่นั่น ต่อให้เป็นคนสำคัญใหญ่โตก็คงจะไม่กล้ากระทำการฝ่าฝืนกฎ โดยปราศจากความชอบธรรม !
เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็มาถึงชายป่า เมื่อออกจากจุดนี้ไปก็จะมองเห็นเมืองชายแดนแล้ว !
เยี่ยฉวนเผลอยิ้มกับตนเอง ความหวังเต็มเปี่ยม ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ทว่าทันใดนั้น จู่ ๆ กลับ ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งเป็นชายวัยกลางคนขวางไว้
ชายหนุ่มหยุดชะงักยืนนิ่งอยู่กับที่ !
ชายผู้นั้นสวมผ้าคลุมสีขาวดูโอ่อ่างดงาม เส้นผมยาวประบ่า เขายืนมือไพล่หลังสายตามองนิ่งมาที่ เยี่ยฉวน “ส่งสิ่งนั้นมา แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า !”
เยี่ยฉวนสีหน้าสลด “คนผู้นี้คงจะเป็นคนสำคัญจากเบื้องบนที่ว่า !”
เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าชายหนุ่มคงต้องส่งคัมภีร์ยุทธขั้นปฐพีเล่มนี้ออกไปเป็นแน่ !
แต่ทว่ามือขวาของเขากลับค่อย ๆ กำเข้าหากันอย่างช้า ๆ เห็นดังนั้น พลันปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันขึ้นที่มุมปากของคนตรงหน้า “เจ้าต้องการสู้อย่างนั้นหรือ ?”
เยี่ยฉวนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถึงแม้ว่าข้าจะมอบสิ่งนั้นให้แก่ท่าน ท่านก็คงไม่ปล่อยข้าไปอยู่ดี อย่างไรเสียท่านต้องสังหารข้าเพื่อปิดปาก ไม่ใช่หรือ ?”
คนตรงหน้าหัวเราะเบา ๆ “เจ้าฉลาดดี แต่ถ้าไม่ส่งให้ข้า เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้าเพื่อชิง คัมภีร์อย่างนั้นหรือ ?”
กล่าวจบฝ่ายนั้นพลันตั้งท่าจะเข้ามากระทำดังที่ปากว่า ทว่าโดยไม่คาดฝัน เยี่ยฉวนกลับยิ้มออกมา “เจ้าคิดว่าข้าจะโง่พอนำคัมภีร์ติดตัวมาด้วยหรือ ?”
ชายหนุ่มพูดตอกหน้า ชายกลางคนนิ่วหน้าอย่างขัดเคือง “ข้านับถือในความฉลาดหลักแหลมของเจ้า จริง ๆ แต่ช่างเถิด เมื่อจับเจ้าไว้ได้ ข้าก็มีวิธีมากมายทำให้เจ้าคายที่ซ่อนคัมภีร์ออกมาให้จงได้ !”
พูดจบ ชายผู้นั้นพลันยกเท้าก้าวเข้าหาหนึ่งก้าว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์