หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 130

บทที่ 130 กฎแห่งเต๋า (ปลาย)

ณ ที่แห่งหนึ่งกลางหุบเขา เยี่ยฉวนยังคงวิ่งอย่างสุดฝีเท้า

ฉับพลันเขาตั้งคำถามขึ้นในความคิดคำนึง “ผู้อาวุโส ข้าใจอ่อนกับนางเกินไปหรือไม่ ?”

เสียงสตรีตอบกลับมาทันที “ถ้าเจ้าฆ่านาง ข้ากลับจะรู้สึกดูแคลนเจ้าเสียมากกว่า !”

เยี่ยฉวนขมวดหัวคิ้วอย่างไม่เข้าใจยิ่ง “เหตุใดเล่า ท่านเองบอกให้ฆ่านางมิใช่หรือไร ?”

เสียงลึกลับตอบให้หายคับข้องใจว่า “ถ้าเจ้าฆ่านางย่อมแสดงว่าเจ้าเผยความกลัวออกมา ข้อห้าม สำคัญที่สุดของผู้ฝึกกระบี่คือความกลัว เมื่อเจ้าปล่อยนางไป จึงแสดงว่าเจ้าไม่กลัวนาง อีกนัยหนึ่งความเชื่อมั่นในใจว่าภายหน้าจะสามารถเอาชนะนางด้วยความกล้าแข็ง ซึ่งเป็นสัญญาณที่ดี”

ผู้ฟังมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย พลันโพล่งออกมาว่า “เอ้อ ผู้อาวุโส…อันที่จริง ข้าไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น…”

จากนั้นจึงไม่ได้ยินเสียงขานตอบจากผู้อาวุโส “…”

ชายหนุ่มเห็นว่าเสียงสนทนาเงียบ ด้วยรู้สึกใจหายวาบจึงรีบพูดแก้ว่า “ข้าก็เข้าใจว่าท่านคงมีเหตุผล ของท่าน แต่ข้าเป็นบุรุษ ไฉนจะนึกหวาดกลัวอิสตรีเล่า ? ยังไงเสียข้าก็ตั้งมั่นไว้แล้วว่าตนเองนั้นจะต้องเป็น เซียนกระบี่ให้ได้ นางเสียอีกที่ควรจะรู้สึกเป็นเกียรติและจดจำไว้เป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตหนึ่ง…”

“หยุด พอเสียที ขอร้อง !”

สตรีลึกลับร้องขัดเสียงหลง “ถ้าเจ้ายังขืนพูดจาเพ้อเจ้ออีก เห็นทีข้าคงจะต้องเป็นคนสังหารเจ้าด้วย กระบี่ของข้าเองเสียแล้ว !”

ชายหนุ่มรีบหุบปากเงียบกริบ “…”

หลังจากออกวิ่งมาตลอดหนึ่งวันเต็ม เยี่ยฉวนก็มาถึงเทือกเขาชายแดนแล้ว

“ท่านผู้อาวุโสขอรับ ข้าเพิ่งนึกออก นางยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าได้รับพลังปฐพีจากที่ใด…”

“ช่างเถิด ทำตามที่ข้าบอกก็พอ !”

ชายหนุ่มจึงพยักหน้า และออกวิ่งหน้าตั้งต่อไป

ถึงยามวิกาล ด้วยเส้นทางตามที่สตรีลึกลับชี้แนะ มันจึงนำเยี่ยฉวนย้อนกลับมายังตำหนักจ้าวกระบี่อีกครั้ง เขาเดินลงไปตามทางลาด ไม่นานนักก็ย่างเข้าสู่ปากทางเข้าตำหนักใต้บาดาล ในตอนนั้นเองเสียงพูดของ สตรีลึกลับจึงดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่จำเป็นต้องเข้าไปในนั้น ออกไปทางขวามือ !”

ชายหนุ่มทำตามเสียงแนะนำทุกขั้นตอน ทว่าทางขวามือหาได้มีเส้นทางให้เดินออกไปไม่ มีเพียงแต่ ผนังหินขวางกั้นไว้

สตรีลึกลับสั่งการ “ทุบออก !”

เยี่ยฉวนรับคำ จากนั้นเขาเดินตรงเข้าหาผนังหินและยกหมัดปล่อยออกไปเต็มแรง !

ตู้ม !

ผนังหินพังครืนลงชั้นหนึ่ง ทว่ามันกลับยังมีผนังหินขวางกั้นอีกชั้น

“ทุบต่อไป !” สตรีลึกลับร้องสั่ง

เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยฉวนจึงปล่อยหมัดชกออกไปอีกหลายต่อหลายครั้ง เขาชกภูเขาอยู่นานกว่าสองเค่อจนกระทั่งทางเดินหินปรากฏออกมาเบื้องหน้า

เส้นทางตรงหน้าราวกับหนทางนำไปสู่โลกอีกโลกหนึ่งซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เยี่ยฉวนได้แต่ตะลึงงัน

เสียงสตรีลึกลับเร่งมา “เดินลงไป”

เยี่ยฉวนพยักหน้าพลางขาก้าวลงไปตามทางลาดลง ยิ่งเดินลึกลงไปเท่าใด ยิ่งนำมาซึ่งความตื่นตา ด้วยโลกที่เขากำลังถลำลึกลงทุกทีแห่งนี้เป็นโลกบาดาล ที่จวบจนผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็ยังไม่มีทีท่าว่าหนทางนั้นจะสิ้นสุดลงที่ใด

ครึ่งชั่วยามต่อมา ชายหนุ่มเริ่มตระหนักถึงระอุไอร้อนทั้งยังทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ

“เดินต่อไป !”

เสียงสั่งการยังดังสะท้อนในศีรษะ

เยี่ยฉวนยังคงเดินและเดิน หลังผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม เวลานี้ใบหน้าของชายหนุ่มก็ยิ่งแดงก่ำด้วย ความร้อน

เขาหยุดเดิน “ผู้อาวุโส ภายในนี้อากาศร้อนเหลือเกิน !”