หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 130
สรุปบท ตอนที่ 130 กฎแห่งเต๋า (ปลาย): หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 130 กฎแห่งเต๋า (ปลาย) – หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ โดย Internet
บท ตอนที่ 130 กฎแห่งเต๋า (ปลาย) ของ หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ ในหมวดนิยายกำลังภายใน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 130 กฎแห่งเต๋า (ปลาย)
ณ ที่แห่งหนึ่งกลางหุบเขา เยี่ยฉวนยังคงวิ่งอย่างสุดฝีเท้า
ฉับพลันเขาตั้งคำถามขึ้นในความคิดคำนึง “ผู้อาวุโส ข้าใจอ่อนกับนางเกินไปหรือไม่ ?”
เสียงสตรีตอบกลับมาทันที “ถ้าเจ้าฆ่านาง ข้ากลับจะรู้สึกดูแคลนเจ้าเสียมากกว่า !”
เยี่ยฉวนขมวดหัวคิ้วอย่างไม่เข้าใจยิ่ง “เหตุใดเล่า ท่านเองบอกให้ฆ่านางมิใช่หรือไร ?”
เสียงลึกลับตอบให้หายคับข้องใจว่า “ถ้าเจ้าฆ่านางย่อมแสดงว่าเจ้าเผยความกลัวออกมา ข้อห้าม สำคัญที่สุดของผู้ฝึกกระบี่คือความกลัว เมื่อเจ้าปล่อยนางไป จึงแสดงว่าเจ้าไม่กลัวนาง อีกนัยหนึ่งความเชื่อมั่นในใจว่าภายหน้าจะสามารถเอาชนะนางด้วยความกล้าแข็ง ซึ่งเป็นสัญญาณที่ดี”
ผู้ฟังมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย พลันโพล่งออกมาว่า “เอ้อ ผู้อาวุโส…อันที่จริง ข้าไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น…”
จากนั้นจึงไม่ได้ยินเสียงขานตอบจากผู้อาวุโส “…”
ชายหนุ่มเห็นว่าเสียงสนทนาเงียบ ด้วยรู้สึกใจหายวาบจึงรีบพูดแก้ว่า “ข้าก็เข้าใจว่าท่านคงมีเหตุผล ของท่าน แต่ข้าเป็นบุรุษ ไฉนจะนึกหวาดกลัวอิสตรีเล่า ? ยังไงเสียข้าก็ตั้งมั่นไว้แล้วว่าตนเองนั้นจะต้องเป็น เซียนกระบี่ให้ได้ นางเสียอีกที่ควรจะรู้สึกเป็นเกียรติและจดจำไว้เป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตหนึ่ง…”
“หยุด พอเสียที ขอร้อง !”
สตรีลึกลับร้องขัดเสียงหลง “ถ้าเจ้ายังขืนพูดจาเพ้อเจ้ออีก เห็นทีข้าคงจะต้องเป็นคนสังหารเจ้าด้วย กระบี่ของข้าเองเสียแล้ว !”
ชายหนุ่มรีบหุบปากเงียบกริบ “…”
หลังจากออกวิ่งมาตลอดหนึ่งวันเต็ม เยี่ยฉวนก็มาถึงเทือกเขาชายแดนแล้ว
“ท่านผู้อาวุโสขอรับ ข้าเพิ่งนึกออก นางยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าได้รับพลังปฐพีจากที่ใด…”
“ช่างเถิด ทำตามที่ข้าบอกก็พอ !”
ชายหนุ่มจึงพยักหน้า และออกวิ่งหน้าตั้งต่อไป
ถึงยามวิกาล ด้วยเส้นทางตามที่สตรีลึกลับชี้แนะ มันจึงนำเยี่ยฉวนย้อนกลับมายังตำหนักจ้าวกระบี่อีกครั้ง เขาเดินลงไปตามทางลาด ไม่นานนักก็ย่างเข้าสู่ปากทางเข้าตำหนักใต้บาดาล ในตอนนั้นเองเสียงพูดของ สตรีลึกลับจึงดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่จำเป็นต้องเข้าไปในนั้น ออกไปทางขวามือ !”
ชายหนุ่มทำตามเสียงแนะนำทุกขั้นตอน ทว่าทางขวามือหาได้มีเส้นทางให้เดินออกไปไม่ มีเพียงแต่ ผนังหินขวางกั้นไว้
สตรีลึกลับสั่งการ “ทุบออก !”
เยี่ยฉวนรับคำ จากนั้นเขาเดินตรงเข้าหาผนังหินและยกหมัดปล่อยออกไปเต็มแรง !
ตู้ม !
ผนังหินพังครืนลงชั้นหนึ่ง ทว่ามันกลับยังมีผนังหินขวางกั้นอีกชั้น
“ทุบต่อไป !” สตรีลึกลับร้องสั่ง
เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยฉวนจึงปล่อยหมัดชกออกไปอีกหลายต่อหลายครั้ง เขาชกภูเขาอยู่นานกว่าสองเค่อจนกระทั่งทางเดินหินปรากฏออกมาเบื้องหน้า
เส้นทางตรงหน้าราวกับหนทางนำไปสู่โลกอีกโลกหนึ่งซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
เยี่ยฉวนได้แต่ตะลึงงัน
เสียงสตรีลึกลับเร่งมา “เดินลงไป”
เยี่ยฉวนพยักหน้าพลางขาก้าวลงไปตามทางลาดลง ยิ่งเดินลึกลงไปเท่าใด ยิ่งนำมาซึ่งความตื่นตา ด้วยโลกที่เขากำลังถลำลึกลงทุกทีแห่งนี้เป็นโลกบาดาล ที่จวบจนผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็ยังไม่มีทีท่าว่าหนทางนั้นจะสิ้นสุดลงที่ใด
ครึ่งชั่วยามต่อมา ชายหนุ่มเริ่มตระหนักถึงระอุไอร้อนทั้งยังทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ
“เดินต่อไป !”
เสียงสั่งการยังดังสะท้อนในศีรษะ
เยี่ยฉวนยังคงเดินและเดิน หลังผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม เวลานี้ใบหน้าของชายหนุ่มก็ยิ่งแดงก่ำด้วย ความร้อน
เขาหยุดเดิน “ผู้อาวุโส ภายในนี้อากาศร้อนเหลือเกิน !”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เยี่ยฉวนพลันเกิดความกระตือรือร้นจนไม่อาจยังยั้ง ชายหนุ่มร้องถามไปว่า “ผู้อาวุโส ข้าจะต้องทำอย่างไร ?”
เสียงลึกลับกลับพูดอย่างใจเย็น “อย่าเพิ่งดีอกดีใจ แม้ว่ากฎแห่งเต๋าจะเสียหายอย่างรุนแรง แต่เมื่อใดที่เจ้ายิ่งพยายามควบคุม เมื่อก็จะยิ่งเกิดพลังต้านทาน อีกทั้งในขั้นตอนนี้ยังทั้งยากและอาจเจ็บปวดบ้าง !”
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกด้วยความมุ่งมั่น “ข้าไม่เกรงกลัวความเจ็บปวด ข้าทนได้ !”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว !”
สตรีลึกลับบอกต่อว่า “ต่อไปนี้เจ้าจะต้องตั้งใจและเชื่อฟังข้าทุกอย่าง ควรตั้งจิตมุ่งมั่นต่อหอคอยแห่ง เรือนจำ สัมผัสด้วยจิตและนำออกมา…”
ชายหนุ่มค่อยหลับตาลง หลังจากผ่อนลมหายใจราวสิบสองลมหายใจ ทันใดนั้นเปลือกตาพลันเปิดขึ้นฉับพลัน
กึ่งกลางหน้าผาก ระหว่างหัวคิ้วปรากฏภาพลวงตาขนาดจิ๋วของหอคอยแห่งเรือนจำ
ตู้ม !
ในขณะนั้น หินหลอมละลายในแอ่งลอยตัวขึ้นจากพื้นก่อนจะมุ่งสู่การแปรเปลี่ยนไปสู่ความว่างเปล่า
กร๊อบ !
เสียงวัตถุแตกหัก ตอนนี้ชายหนุ่มเบิ่งตากว้าง และภายในลูกนัยน์ตาบังเกิดสายโลหิตค่อยซึมออกมา “โอ๊ย…”
ราวกับร่างกายกำลังจะฉีกออกจากกัน ทีละส่วนทีละส่วน โลหิตแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่วไป
“ผู้อาวุโส… นี่ไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดบ้าง… แต่เจ็บปวดสาหัสเจียนตาย…”
“ถ้าอย่างนั้น… บางทีข้าคงหวังกับเจ้ามากเกินไป…”
เยี่ยฉวนพูดไม่ออก “…”
Related
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์