หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 136

บทที่ 136 คนทึ่มอะไรเช่นนี้ ! (ปลาย)

หลังได้ยินคำนั้น เยี่ยฉวนกลับยิ้มกว้างแล้วเอ่ยตอบ “กระหม่อมทราบดีพะย่ะค่ะ ทูลด้วยความสัตย์จริง ตอนที่กระหม่อมรับแผ่นป้ายมือของกระหม่อมยังอดสั่นไม่ได้ ด้วยไม่เคยสัมผัสเงินมากมายขนาดนี้…”

นางยังจ้องหน้าเยี่ยฉวนอยู่เช่นเดิม “เจ้าไม่ต้องให้ข้าก็ได้”

ทว่าอีกฝ่ายกลับยัดเยียดแผ่นป้ายใส่ในมือของนาง “ท่านเป็นสตรีที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยตั้งแต่เมื่อไร ?”

คราวนี้เจียงจิ้วยิ้มออกบ้าง “ตกลง”

หลังจากเจียงจิ้วยอมรับแผ่นป้ายสีทองไว้แต่โดยดี ฉับพลันนางก็ได้หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง ก่อนที่ในทันทีนั้นได้ปรากฏร่างชายชราผู้หนึ่งก้าวออกมา พร้อมกับส่งกล่องวัตถุสีฟ้าใสที่ถืออยู่ในมือให้เยี่ยฉวนพลางกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย สิ่งนี้คือจิตวิญญาณอัคนี เมื่อหลายคืนก่อนองค์หญิงเก้าส่งข้าไปทูลขอจากฮ่องเต้ ทั้งราช สำนักมีจิตวิญญาณอัคนีอยู่เพียงชิ้นเดียว อันที่จริงเพื่อที่จะให้ฮ่องเต้พระราชทานดังนั้นองค์หญิงจึงทรง…”

“พอได้แล้ว !”

ทันใดนั้น เจียงจิ้วพูดขัดขึ้นว่า “เหตุใดจึงชอบพูดแต่เรื่องไร้สาระ ?”

จากนั้นนางจึงหันมาทางเยี่ยฉวน “ข้ารู้ว่าน้องสาวของท่านป่วยหนัก จิตวิญญาณอัคนีชิ้นนี้จะสามารถช่วยนางได้ อีกอย่างข้าขอให้ฮ่องเต้ส่งหมอหลวงซึ่งเป็นแพทย์วิถีเต๋าที่ดีที่สุดในแคว้นเจียงไปที่สถานศึกษา ฉางหลานแล้ว เพียงแต่เวลานี้ข้ายังไม่ได้รับรายงานผลก็เท่านั้น !”

เยี่ยฉวนรับกล่องสีฟ้ามาถือไว้ จากนั้นจึงหันไปทางหญิงสาวพร้อมพูดตอบด้วยท่าทางจริงจัง “ขอบ พระทัยพะย่ะค่ะ”

เจียงจิ้วยกแผ่นป้ายสีทองในมือขึ้นดูพลางสั่นศีรษะพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่ “เจ้าทำเป็นคนทึ่ม… เจ้า ต่างหากเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ แต่ยังอุตส่าห์มาขอบใจข้า ทึ่มอะไรเช่นนี้ !”

เยี่ยฉวนได้แต่นิ่งเงียบ “…”

ตู้ม !

ทันใดนั้นปรากฏเสียงระเบิดดังสนั่นมาจากเทือกเขาชายแดน บนยอดเขาบังเกิดเป็นกลุ่มควันรูปดอก เห็ดสีขาวพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ทั้งเยี่ยฉวนและเจียงจิ้วหันไปตามทิศทางที่ตั้งของเทือกเขาชายแดนซึ่งเป็นที่มาของเสียง “พวกนั้นคงทำการขัดขวางเส้นโลหิตแห่งจิตวิญญาณ ดูท่าสงครามใกล้ปะทุเต็มที !”

“เพราะเหตุใดหรือพะย่ะค่ะ ?”

ฝ่ายหญิงสาวตอบเสียงเบาราวกระซิบ “การขัดขวางเส้นโลหิตแห่งจิตวิญญาณส่งผลต่อพลังชี่แห่งจิต วิญญาณ ทำให้เกิดการไหลทะลัก ทำเลที่ตั้งของเมืองชายแดนอยู่ใกล้เคียง ดังนั้นที่นี่จึงเป็นแหล่งผลประโยชน์ที่สำคัญ หากถึงตอนนั้นเมืองชายแดนจะกลายเป็นแผ่นดินซึ่งทั้งกลุ่มอำนาจและชนชั้นสูงต่างพากันมุ่งมาที่นี่ เมืองนี้จะมิใช่เพียงที่ตั้งค่ายทหารอ้างว้างอีกต่อไป… แคว้นถังเองก็จะต่อสู้เพื่อช่วงชิงดินแดนแถบนี้ด้วยเช่นกัน”

หลังจากกล่าวจบ นางหันมาทางเยี่ยฉวน “กลับเมืองหลวงไปเสีย !”

ชายหนุ่มนิ่งคิดชั่วครู่ พลันพยักหน้ารับ “ข้าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องในเรื่องที่ขัดแย้งระหว่างแคว้นถังกับ แคว้นเจียง จึงไม่สามารถจะช่วยอะไรได้ อีกอย่างข้าออกมานานพอสมควร ดังนั้นจึงได้เวลาจะต้องกลับเสียที พะย่ะค่ะ !”

ตอนนั้นเอง เจียงจิ้วได้พูดเตือนว่า “เมื่อเจ้าเดินทางกลับ พึงระมัดระวังให้มาก”

“หมายความว่าอย่างไรพะย่ะค่ะ ?” เยี่ยฉวนถามด้วยความพิศวง

อีกฝ่ายตอบเสียงขรึม “เท่าที่ข้ารู้ สถานศึกษาฉางมู่ได้ทุ่มเทในการติดตามความเคลื่อนไหวของเจ้า อย่างมาก สถานศึกษาแห่งนี้ต้องการมีอำนาจเหนือในทุกสิ่ง เทียบเท่ากับสำนักอัปสรเมรัยทีเดียว ถ้าพวกเขา ล่วงรู้ภูมิหลังอันไม่ปรากฏของเจ้า มันจะต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมในการโจมตีเจ้าแน่”

ผู้ฟังนิ่วหน้า “พวกเขาขาดความมั่นใจต่ออำนาจของตนเองหรือพะย่ะค่ะ ?”

หญิงสาวส่ายหน้า “มิใช่เพราะพวกเขาขาดความมั่นใจในอำนาจ หากแต่เพราะต้องการความมั่นใจว่าจะไม่เกิดความเสี่ยงใดทั้งสิ้นต่ออำนาจต่างหาก… ดังเช่นที่ผ่านมาในอดีต ยอดฝีมือแห่งสถานศึกษาฉางหลานมากมายได้หายสาบสูญไปอย่างไร้วี่แวว เอาเป็นว่าจงระวังตัวด้วยก็แล้วกัน !”