หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 166

บทที่ 166 กรุณาเรียกข้าว่าเยี่ยฉวนเซียนกระบี่ ! (ปลาย)

ยามนั้นปรากฏกระแสคลื่นเป็นเส้นสายของแสงแห่งกระบี่แผ่กระจายออกมาภายนอกร่างกาย ขณะเดียวกันกระบี่หลิงซิ่วก็พลันทะยานสู่ท้องฟ้าเบื้องบน

เปรี้ยง !

ฉับพลันกระแสแห่งพลังชี่ก็ได้ปรากฏรอบตัวของชายหนุ่ม !

ขั้นทะยานสวรรค์ !

เปลือกตาของเยี่ยฉวนกระพือเปิดขึ้นทันที กระบี่หลิงซิ่วทอประกายระยิบระยับอยู่เบื้องหน้า

ทว่าเพียงไม่นานแสงระยิบระยับกลับเลือนหาย !

ด้วยเคล็ดกายาไร้เทียมทานทำให้ร่างกายของเขาผนึกเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่

เยี่ยฉวนสูดลมหายใจจนเต็มปอด บัดนี้เขารู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง !

ระหว่างจ้องมองไปยังกระบี่หลิงซิ่ว จากนั้นจึงแบมือข้างขวาออกและงอเข้าหาตัวเล็กน้อย เรียกหากระบี่หลิงซิ่วทะยานมาสงบนิ่งบนฝ่ามือนั้น ชั่วขณะหนึ่งที่อุ้งมือกระชับกระบี่ ชายหนุ่มพลันรับรู้ถึงแรงสั่นของกระบี่อย่างเบาบาง ก่อนจะบังเกิดเสียงเสียดสีด้วยของมีคมดังแหลมลากยาว !!

กระบี่ประกายแสงระดับสูง !

กระบี่ประกายแสงมีสามระดับ ได้แก่กระบี่ประกายแสงระดับต้น กระบี่ประกายแสงระดับสูง และสุดยอดกระบี่ประกายแสง !!!

ทั้งพลังและกระบี่ได้พัฒนาก้าวหน้าขึ้นไปอีกขั้น !

ภายหลังจากที่บรรลุขั้นทะยานสวรรค์แล้ว นอกจากความกล้าแกร่งที่เพิ่มขึ้นกว่าเดิม กระบี่ยังพัฒนาขึ้นด้วย ดังนั้นเยี่ยฉวนจึงเกิดความมั่นใจว่าหากเข้าเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้อย่างเฟิงอี้ซิ่วในเวลานี้ โอกาสที่เขาสามารถสังหารอีกฝ่ายมีราวหกถึงแปดส่วนเลยทีเดียว !

ส่วนเหตุผลที่ความมั่นใจไม่เต็มร้อย ก็เพราะกังวลใจว่าเฟิงอี้ซิ่วอาจไม่ได้แบไต๋ทั้งหมดในการปะทะครั้งที่ผ่านมา ด้วยยอดอัจฉริยะหรือยอดคนทั้งหลาย พวกเขามักเก็บงำไม้เด็ดของตนไว้เป็นไพ่ใบสุดท้ายเสมอ

เยี่ยฉวนนิ่งคิดชั่วครู่ จากนั้นเขาเงยมองขึ้นไปที่ประตูทางขึ้นชั้นที่สอง นั่งมองอยู่เช่นนั้นพลางทำเสียง “ฮึ่ม ฮึ่ม” พร้อมทำท่าขัดใจ…

เพี้ยะ !

ทันใดนั้น เสียงตบวัตถุดังฉาดใหญ่แหวกอากาศลอยมา ทำเอาใบหน้าของเยี่ยฉวนหงายเงิบ ร่างทั้งร่างกลิ้งหลุน ๆ อย่างไม่เป็นท่า

เยี่ยฉวนกลิ้งไปหยุดบนพื้นดินด้านนอกหอคอย ผมเผ้ายุ่งเหยิงใบหน้าทิ่มปักลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทิ้ม และหลังเสียงเงียบลงสักครู่หนึ่ง เขาจึงค่อย ๆ พลิกกายกลับขึ้นมา

ก่อนจะค่อยยกมือขึ้นลูบใบหน้าและสลัดศีรษะอย่างมึนงง พร้อมเหยียดยิ้มมุมปาก เขาเคยคิดว่าหลังจากบรรลุขั้นทะยานสวรรค์แล้ว ควรจะได้ขยับขึ้นชั้นสองเสียที !

หากทว่านี่เป็นข้อพิสูจน์ ว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังเป็นได้แค่คนชั้นล่าง ! ด้วยตนเองก็ไม่อาจต้านทาน หากบางสิ่งบนนั้นเกิดความขุ่นเคืองใจขึ้นมา !

เยี่ยฉวนเก็บของให้เข้าที่เข้าทาง จากนั้นจึงออกไปยังด้านหลังภูเขา ซึ่งเป็นสถานที่ที่ใช้ในการฝึกฝน ครั้งนี้เขาเดินขึ้นไปบนยอดหรือในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ สำหรับการเหินเวหา !