หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 39

บทที่ 39 ข้ามีแค่พี่ชายข้าเท่านั้น ! (ปลาย)

ภายในห้อง

“ท่านพี่ ! ยอดผู้ฝึกกระบี่ทรงพลังมากเลยหรือเจ้าคะ ?”

“พวกเขาคงจะทรงพลังมากเชียวล่ะ !”

“แล้วท่านก็ถือเป็นยอดผู้ฝึกกระบี่ด้วยเช่นกันงั้นหรือ ?”

“แน่นอน ถ้าพูดถึงเรื่องยอดผู้ฝึกกระบี่ สักวันหนึ่งข้าย่อมเป็นได้แน่ !”

“โห ท่านพี่ ท่านขี้โกงนี่…”

“หึ… เจ้ารู้มากเกินไปแล้ว ข้าจะสังหารเจ้าปิดปากเสีย !”

“ฮิ ๆ ข้าไม่กลัวหรอกเจ้าค่ะ…”

ครึ่งชั่วยามต่อมา เยี่ยฉวนก็ห่มผ้านวมให้เยี่ยหลิงที่หลับไปแล้ว จากนั้นเข้าไปในหอคอยโลกเรือนจำ

ฝึกวิชา !

มีเพียงผู้มีพลังแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะเป็นที่ยอมรับ !

ความจริงของสังคมได้สอนให้เขารู้เรื่องนี้ตลอดเวลา !

ตอนนี้ชายหนุ่มมีพลังอยู่ในขั้นหลอมรวมลมปราณ และยังเป็นเกือบจะแตะขอบเขตยอดผู้ฝึกกระบี่อีกด้วย ดังนั้นแล้วความเร็ว ความแข็งแกร่ง และความสามารถในการตอบสนองจึงเกือบจะอยู่ในจุดสูงสุด !!

อาจกล่าวได้ว่า แม้ในตอนนี้ชายหนุ่มจะมีพลังในขั้นผสานลมปราณเท่านั้น แต่คนธรรมดาที่อยู่ในขั้น หลอมรวมลมปราณก็ไม่สามารถเทียบชั้นเขาได้ในด้านความแข็งแกร่ง ส่วนในขั้นผสานลมปราณ แม้ไม่อาจ กล่าวได้ว่าเขาอยู่ยงคงกระพัน ทว่าก็มีคนไม่มากนักที่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ !

แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าการฝึกฝนและแสวงหาเต๋าเป็นเหมือนการล่องเรือทวนกระเเสน้ำ หากเขาไม่พัฒนา ฝีมือเขาก็จะล้าหลัง ดังนั้นเยี่ยฉวนจึงไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย !

ตอนนี้เขาและเงาดำมีฝีมือเสมอกันตอนที่ต่อสู้กัน แต่จริง ๆ แล้วเขากลับไม่รู้สึกพอใจกับเรื่องนี้ เพราะ เป้าหมายที่แท้จริงของชายหนุ่มคือการเอาชนะเงาให้ได้ !

ภายในหอคอยโลกเรือนจำ เยี่ยฉวนอยู่ตัวคนเดียว อันที่จริงเขาก็ชักจะเคยชินกับการอยู่ตามลำพังเช่นนี้แล้วด้วย ส่วนสตรีลึกลับนั้น นางมักเงียบอยู่เป็นปกติ ดังนั้นเยี่ยฉวนจึงไม่รบกวนนางเพราะเขารู้ว่านางย่อม ไม่เต็มใจคุยกับเขาแน่นอน

การฝึกวรยุทธ์ช่างเป็นเรื่องที่น่าเบื่อและโดดเดี่ยวนัก !

หลังจากนั้นสองชั่วยาม เยี่ยฉวนก็จึงหยุด เขายืนอยู่ในสถานที่เดิมพร้อมกับกระบี่ในมือ ทั้งร่างโชกไป ด้วยเหงื่อ

เยี่ยฉวนมองกระบี่หลิงเซียวในมือจากนั้นก็เอ่ยขึ้น “ผู้อาวุโส ข้ารู้สึกว่าข้าอยู่ในระดับสูงสุดในแต่ละครั้งที่ฝึกกับเงาแล้ว แต่พอข้าฝึกกับมันในครั้งหน้า ข้ากลับมีความรู้สึกเหมือนเดิม นี่ท่านได้เพิ่มพลังให้เงาดำหรือไม่ ?”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงของสตรีลึกลับพลันดังขึ้น “การมีความรู้สึกเช่นนี้พิสูจน์ว่าเจ้ากำลังพัฒนา ฝีมือขึ้นในทุกครั้ง สำหรับจุดสูงสุด มันไม่มีจุดสูงสุดใดหรอก พื้นฐานของเจ้าในตอนนี้นับว่าดีสำหรับเมืองชิง หรือแคว้นเจียงเท่านั้น แต่เมื่อเทียบกับคนที่อยู่ในแคว้นใหญ่หรือสำนักตระกูลใหญ่แล้ว พื้นฐานของเจ้านับว่า อยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่เจ้าพึ่งอยู่ในขั้นผสานลมปราณ แต่แน่นอนว่าเจ้าไม่อาจอยู่ ในขั้นพลังนี้นานเกินไป เช่นเดียวกับเรื่องของกระบี่จิตวิญญาณที่เจ้าต้องค้นหาด้วยตัวเอง !”

เยี่ยฉวนพยักหน้าและเอ่ยขึ้น “เข้าใจแล้ว”

สิ่งที่ชายหนุ่มต้องทำในตอนนี้ก็คือยกระดับพลังของตนเองในทุกด้านก่อนที่จะบรรลุขุมพลังหลอมรวมลมปราณ !

เขาหยุดฝึกวิชา จากนั้นจึงอาบน้ำและเข้านอน

ชายหนุ่มจะฝึกวรยุทธ์และวนเวียนทำเช่นนี้ในทุกวัน และมันก็เป็นไปได้ ที่เขาอาจต้องฝึกไปเรื่อย ๆ เช่นเดิมจนวันตาย !

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยามครึ่ง เยี่ยฉวนก็ตื่นนอน !