หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 40

บทที่ 40 ผลแห่งการลงกระบี่ครั้งนี้ ! (ต้น)

“ตัวข้านั้นมีแต่ท่านพี่เท่านั้น !”

เยี่ยหลิงส่งยิ้มหวาน

“ดังนั้นทั้งหมดที่ข้าต้องการก็คือท่านพี่ของข้า !”

เด็กชายตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยหลิงที่ได้ยินดังนั้นจึงถามขึ้นอย่างสงสัย “ท่านพี่ของเจ้ามีพลังขนาดนั้น เชียว ?”

เยี่ยหลิงพยักหน้าตอบกลับอย่างจริงจัง “แน่นอนว่าท่านพี่ของข้านั้นแข็งแกร่งมาก !”

เด็กชายตัวน้อยที่ได้ยินดังนั้นพลันพูดสวนกลับด้วยเสียงอันดัง “ไม่ว่าท่านพี่ของเจ้าจะแข็งแกร่งมาก ขนาดไหน แต่ก็ไม่อาจแข็งแกร่งไปมากกว่าท่านพ่อของข้าได้หรอก !!”

เยี่ยหลิงมองไปยังเด็กชายตัวน้อย “ท่านพ่อของเจ้าก็แข็งแกร่งมาก ๆ ด้วยอย่างงั้นเหรอ ?”

เด็กชายตัวน้อยดูกระฉับกระเฉงขึ้นมา เขาพยักหน้าอย่างเร็วไว “แน่นอน ท่านพ่อข้าคือ เจ้าเมืองแห่ง เมืองพันภูเขา ชาวเมืองทุกคนล้วนต้องเชื่อฟัง !”

เจ้าเมือง !

เยี่ยหลิงกะพริบตา “โอ้โห สุดยอดไปเลย”

เด็กชายตัวน้อยพูดอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน เพราะในเมืองพันภูเขานั้นตระกูลของข้าใหญ่ที่สุด !”

เยี่ยหลิงหรี่ตามองเด็กน้อยและกล่าวเตือน “ท่านพี่ของข้าเคยกล่าวไว้ว่าเจ้าไม่ควรพูดโอ้อวดตัวเองมากเกินไปนัก ไม่อย่างนั้นแล้วหากไปข้างนอกก็อาจถูกรังแกเอาได้ !”

เด็กชายตัวน้อยส่ายศีรษะ “ถ้าจะมีใครทำอย่างนั้นแล้วละก็ พวกเขาคงไปลงมือกับท่านพ่อของข้าโน่น ไม่มาทำข้าหรอก !”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเยี่ยหลิงก็พลันตกใจ “นี่เจ้าคนนี้ตั้งใจปฏิบัติต่อท่านพ่อของตัวเองแบบนี้จริง ๆ หรือ ?”

ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ชี้ไปที่เยี่ยฉวนซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลออกไปและถามว่า “นั่นใช่ท่านพี่ของเจ้าหรือเปล่า ?”

เยี่ยหลิงพยักหน้ารับ “นั่นคือท่านพี่ของข้าเอง เป็นเช่นไร… หล่อเหล่าใช่ไหมเล่า ?”

เด็กน้อยเถียง “แบบไหนกันที่เรียกว่าหล่อเหล่า ? หล่อไปก็กินไม่ได้เสียหน่อย !”

เยี่ยหลิงพูดกลั้วหัวเราะ “ถ้าหล่อ ในอนาคตก็จะหาคนแต่งงานด้วยได้ง่ายน่ะสิ”

เด็กน้อยหันขวับและเถียงขึ้นเป็นครั้งที่สองอย่างไม่ยอมแพ้ “ข้ามีเงิน ฉะนั้นข้าจะมีภรรยามากเท่าใดก็ ได้ตราบที่ข้าอยากได้ !”

เยี่ยหลิงส่ายหน้า “เจ้าเด็กอ้วน ขอข้าพูดหน่อยเถอะ เงินน่ะซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ !”

เด็กชายตัวน้อยไม่เห็นด้วย “นั่นไม่จริงเสียหน่อย ท่านพ่อของข้าบอกว่า ‘กุญแจสีทองนั้นเปิดประตูใด ก็ได้’ ในโลกนี้ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ย่อมต้องใช้เงินทอง หากบางอย่างใช้เงินไม่ได้ นั่นต้องเป็นเพราะเราใช้เงินไม่ มากพอต่างหาก ดังนั้นแล้วข้าเองก็จะหาเงินให้ได้เยอะ ๆ เลย !”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้และเริ่มขุ่นเคืองใจ “เจ้าเรียกข้าว่าเด็กอ้วน ข้าอ้วนมากขนาดนั้นเชียวหรือ ?”

เยี่ยหลิงไล่สายตาไปทั่วร่างกายของเด็กน้อย มองขึ้นและมองลง หากพิจารณาจากลักษณะภายนอก แล้ว เท่าที่เห็นตอนนี้ เขาต้องหนักไม่ต่ำกว่าสองร้อยชั่งแน่ ๆ! ดังนั้นนางจึงผายมือออกและถามกลับ “แล้วนี่เจ้าไม่ได้อ้วนหรอกหรือ ?”

เด็กน้อยร้องตะโกนด้วยความไม่พอใจ “พ่อของข้าบอกว่าแข็งแรงต่างหาก ต้องแบบนี้สิถึงจะเรียกว่า แข็งแกร่ง !”

เยี่ยหลิงส่ายหน้าก่อนจะมองเด็กน้อยด้วยสายตาเห็นใจ “ท่านพ่อของเจ้าใจดีจริง ๆ”

ใบหน้าของเด็กชายยู่ยี่เล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็พลันถามขึ้นอีกครั้ง “เจ้าว่าข้าอ้วนจริงหรือ ?”

เยี่ยหลิงพยักหน้า “เจ้าน่ะอ้วนมาก !”

เด็กน้อยกำหมัดแน่นและพูดอย่างโกรธ ๆ “พวกเขาหลอกข้า !”

อย่างไรก็ดี เยี่ยหลิงเลิกสนใจเด็กน้อยและเดินกลับไปหาเยี่ยฉวน เพราะว่าไม่ต้องการรบกวนพี่ชาย นางจึงเพียงจับแขนของเขาเบา ๆ และเอนศีรษะซบลงบนนั้น

เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วเด็กน้อยพลันไม่พอใจ เขาวิ่งกลับไปหาชายวัยกลางคนผู้หนึ่งซึ่งกำลังพูดคุยกับ คนอื่น ๆ อยู่ไม่ไกล “ท่านพ่อ ข้าอยากได้พี่ชาย !”

ผู้เป็นพ่องงงวย “…”

เรือเหาะได้ลอยข้ามภูเขากว่าพันลูกและมาถึงแม่น้ำสายใหญ่

…แม่น้ำเบื้องล่างนั้นกว้างอย่างน้อยสามพันจั้งและดูลึกไร้จุดสิ้นสุด ช่างเป็นแม่น้ำที่กว้างใหญ่เสียจริง !

เยี่ยฉวนยังคงยืนนิ่งและมองตรงไปข้างหน้าเหมือนพระชราที่กำลังนั่งสมาธิ

เขากำลังครุ่นคิดอยู่ !

ในเวลานี้เยี่ยฉวนแทบไม่ได้นึกถึงเรื่องต่าง ๆ และไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจเรื่องอื่นใดเลยด้วยซ้ำ มาถึง ตอนนี้เขาได้โดยสารมากับเรือเหาะ และได้เห็นภูมิประเทศอันกว้างใหญ่ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกประทับใจและเกิดความคิดมากมายขึ้นภายในหัว !