หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 42

บทที่ 42 หากฟาดฟันกระบี่เกินกว่าหนึ่งครั้ง ข้าพ่าย ! (ต้น)

ขณะที่เยี่ยฉวนกำลังจะชักกระบี่ จู่ ๆ เสียงเล็กก็พลันดังขึ้นจากด้านหลัง “ท่านพี่…”

แม้ว่าเสียงจะเล็กเหมือนยุงบิน แต่เยี่ยฉวนก็ถึงกับสั่นสะท้าน

ชายหนุ่มหยุดมือทันทีและรีบวิ่งเข้าไปหาเยี่ยหลิง เขาอุ้มร่างน้อย ๆ ขึ้นมาด้วยสองมือที่สั่นเทา !

ตลอดชั่วชีวิตนี้เขาชักกระบี่ก็เพื่อน้องสาว และก็ยังสามารถฟาดฟันมันเพื่อน้องสาวได้อีกด้วย !

แต่เมื่อเห็นว่าเยี่ยฉวนไม่ได้เดินหน้าต่อ ฮั่นเซียงเหมิงและชายชราที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงค่อยโล่งใจ !

แน่นอนว่าหากเยี่ยฉวนได้ลงมือไปแล้ว เขาไม่มีทางหยุดแน่จนกว่าเรื่องจะจบ

นับว่าโชคดียิ่งที่สาวน้อยเยี่ยหลิงยังมีชีวิตอยู่ !

ไม่อย่างนั้นแล้วผลที่เลวร้ายที่สุดในวันนี้ มันก็อาจจบลงด้วยการตายของเยี่ยฉวน และพวกเขาเองก็จะต้องถูกลงโทษสถานหนัก หรือบางทีอาจจะถูกฆ่าตายในภายหลังด้วยการตอบโต้จากผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเยี่ย ฉวนก็เป็นได้ !

แต่ไม่ว่าจะทางเลือกไหน มันก็ต่างไม่ใช่ผลลัพธ์ที่น่าพิสมัยทั้งสิ้น !

ที่ด้านข้างนั้น ผู้อาวุโสกู้กำลังเตรียมตัวจะย่องออกไป แต่กลับถูกชายชราข้าง ๆ ฮั่นเซียงเหมิงใช้เท้ายันจนล้มลงกับพื้น

…ฮั่นเซียงเหมิงมองผู้อาวุโสกู้อย่างเย็นชา “ท่านจงรอเจ้าสำนักตัดสินโทษเสียเถอะ !”

เมื่อได้ยินที่นางพูด ผู้อาวุโสกู้ก็พลันหน้าซีดเผือดคล้ายคนกำลังจะตาย !

อีกด้านหนึ่ง เยี่ยฉวนกำลังประคับประคองน้องสาวอย่างระมัดระวัง จากชายหนุ่มที่ไม่เคยมีน้ำตาสัก หยดแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสมากมายขนาดไหน แต่เมื่อได้เห็นสภาพของเยี่ยหลิง ตอนนี้เขากลับมีสีหน้าซีด เซียว น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ไหลมาเป็นทางราวกับสายน้ำ !

เยี่ยหลิงมองไปที่เยี่ยฉวนด้วยความตกใจจนต้องปลอบประโลม “ท่านพี่ อย่าร้องไห้ไปเลย ข้า ข้าไม่เจ็บ ข้า…”

คนเป็นพี่กอดร่างเล็ก ๆ ของน้องสาวไว้แน่น เขาร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก “ข้ามันเป็นท่านพี่ที่แย่ ข้ามันเป็นท่านพี่ที่ไม่ได้ความ…”

จากนั้นชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งก็พลันเดินเข้าไปหาเยี่ยฉวนพร้อมกับเด็กอ้วน “สหายท่านนี้ ข้าได้พาหมอมาด้วย ไม่รู้ว่าท่านต้องการให้ดูอาการของนางเสียหน่อยดีหรือไม่ ?”

เยี่ยฉวนรีบร้อนตอบรับ “ดี ดี ข้าขอขอบคุณท่านมาก ต้องรบกวนแล้ว !”

ชายวัยกลางคนผู้นั้นส่งยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองส่งสัญญาณ จากนั้นชายชราในชุดคลุมสีดำก็จึงพยักหน้าแล้วนั่งยอง ๆ ลงต่อหน้าเยี่ยหลิง เพียงครู่หนึ่ง ชายชราในชุดคลุมสีดำก็ได้กระซิบบอกว่า “ไม่เป็น อะไรมากหรอก นางเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บภายนอกเท่านั้น ส่วนแขนข้างที่หลุดข้าได้ต่อเข้าที่ให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากนางได้พักฟื้นสักระยะหนึ่งก็คงหายดีแล้ว แต่ภายในร่างกายของนางนั้นมีพิษเย็นบางอย่าง ที่แม้แต่ข้า เอง… ก็ยังไม่เคยพบเห็นมันมาก่อน !”

ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงมองไปที่เยี่ยฉวน

พี่ชายผู้รักน้องสาวเท่าชีวิตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่นางไม่มีอาการแทรกซ้อนอื่น ๆ ในวันหน้าข้าต้องหาวิธีจัดการกับมันได้แน่ !”

ชายชราชุดดำพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นจึงถอยไปยืนอยู่ด้านข้าง

เยี่ยฉวนกอบกุมมือของชายวัยกลางคนผู้นั้นด้วยความนับถือ “ข้ามีนามว่าเยี่ยฉวน ไม่รู้ว่าท่านมีนาม ว่าอย่างไรหรือขอรับ ?”