หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 65

บทที่ 65 สถานศึกษาฉางมู่ (ปลาย)

เยี่ยหลิงรู้สึกมีความสุขมากในวันนี้ พี่ชายคนเดียวของนางจะได้เข้าเป็นศิษย์ของฉางมู่ และวันใดที่ชายหนุ่มเข้าเรียนที่สถานศึกษาฉางมู่ เขาจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปด้วยจะได้รับการสนับสนุนและรับประกันความมั่นคงในอนาคต ถึงแม้อาการเจ็บป่วยของตนจะรักษาไม่หาย แต่ทว่านางก็นอนตายตาหลับแล้ว !

คิดถึงตรงนี้เยี่ยหลิงก็พลันแหงนหน้ามองเยี่ยฉวน มือที่กุมมือพี่ชายกระชับแน่นขึ้น นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเพราะว่ามีพี่ชายอยู่เคียงข้าง นับจากวันที่มารดาจากไป เยี่ยหลิงไม่เคยหวาดกลัวความตายแม้แต่น้อย เด็กหญิงตัวน้อยกลัวเพียงอย่างเดียวว่าพี่ชายจะเหงาหากนางไม่อยู่แล้วเท่านั้น

ผู้คนมากมายอยู่ตามท้องถนน ราวกับว่าทุกคนจะมีจุดหมายปลายทางเดียวกัน

สถานศึกษาฉางมู่ !

ทิศเหนือขึ้นไปของเมืองหลวงมีเทือกเขาชื่อว่าภูเขาฉางซาน มีความสูงกว่า 900 จั้ง เมื่อยืนอยู่บริเวณ เชิงเขาจะมองเห็นภูมิทัศน์ทั่วทั้งเมืองหลวง

สถานศึกษาฉางมู่ตั้งอยู่บนยอดเขาฉางชาน

ขณะเดินไปตามถนน ลู่เสี่ยวหรานก็ได้เล่าให้ฟังว่า “สถานศึกษาฉางมู่มีประวัติอันยาวนาน เปลี่ยน แผ่นดินไปอีกกี่ยุคกี่สมัยแต่ฉางมู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเช่นเดียวกับสำนักอัปสรเมรัย ทั้งสองแห่งนับว่าเป็นสอง ยักษ์ใหญ่อย่างแท้จริง

เยี่ยฉวนถามอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นสถานศึกษาฉางมู่มีสาขาในแคว้นอื่นหรือไม่ ?”

เขาพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะตอบว่า “มีสิ สำนักงานใหญ่ของสถานศึกษาฉางมู่ตั้งอยู่บนแผ่นดินใจกลางดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นที่ที่ไกลโพ้นออกไป !”

ผู้มีอาวุโสยิ้มขณะหันมามองเยี่ยฉวน “สหายข้า ต่อไปภายหน้าหากเจ้ามีโอกาสออกไปนอกอาณาเขตของแคว้นเจียงและแผ่นดินเมืองชิง เจ้าจะได้เห็นเองว่าโลกภายนอกนั้นกว้างใหญ่เพียงใด และเมื่อนั้นเจ้าจะ ไม่ใช้ชีวิตอยู่โดยเปล่าประโยชน์อีกต่อไป !”

ชายหนุ่มยิ้มรับ “มันคงอีกยาวไกลเหลือเกิน สิ่งสำคัญในเวลานี้สำหรับข้าก็คือทำปัจจุบันให้ดีที่สุด !”

คำตอบนี้ทำให้ลู่เสี่ยวหรานหัวเราะชอบอกชอบใจ “นั่นก็จริง !”

ทันทีที่เดินมาถึงเชิงเขาฉางซาน เมื่อมองลงไปจากจุดที่ทุกคนยืนอยู่ ความรู้สึกหนึ่งพลันเกิดขึ้นเองโดยสัญชาตญาณ

เวลานั้นเบื้องล่างเชิงเขาไม่ต่างอะไรกับทะเลมนุษย์ ทุกผู้ทุกคนล้วนมุ่งหน้ามาเพื่อสมัครเข้าเรียนที่ สถานศึกษาฉางมู่

เยี่ยฉวนมองใบหน้าของทุกคนที่อยู่รอบ ๆ เกิดความรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย ด้วยแต่ละคนยังดูเยาว์วัยและสำเร็จขั้นหลอมรวมลมปราณเป็นอย่างน้อย

ราวกับจะรู้ทันความคิดของชายหนุ่ม เสียงของลู่เสี่ยวหรานพลันดังขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องตกใจ ยอดคน จากทั่วแคว้นเจียงมารวมกันอยู่ที่นี่ มียอดคนมากเท่าใดกันจากประชากรหลายสิบล้าน เจ้ายังคิดว่ามากอยู่อีกหรือไม่ ?”

เยี่ยฉวนเริ่มจะเข้าใจ ในเมืองชิงที่เขาจากมา คนที่บรรลุขั้นหลอมรวมลมปราณเมื่ออายุครบ 18 ขวบปีถือว่าเป็นคนเหนือยอดคน ทว่าเมืองชิงเป็นเมืองเล็ก ๆ เมื่อเทียบกับเมืองขนาดใหญ่แล้วแทบทุกคนของ ประชากรล้วนเป็นยอดคน !

และถ้าเทียบกับแคว้นเจียง ก็คงได้เพียงเกณฑ์เฉลี่ยเท่านั้น !

ขณะนั้นเองบนท้องฟ้าได้ปรากฏนกกระเรียนมงกุฎแดงบินโฉบมา บนนั้นมีชายชรานั่งมาบนหลังของ มัน โดยไม่รีรอ นกกระเรียนพลันหยุดบินลอยตัวเหนือศีรษะของทุกคน ก่อนที่ทันใดนั้นเสียงประกาศของชาย บนหลังนกจะดังขึ้น “ข้าในฐานะรักษาการอาจารย์ใหญ่ของสถานศึกษาฉางมู่ มารับหน้าที่คัดเลือกศิษย์รุ่นใหม่ในวันนี้ ขอแจ้งให้ทุกคนรับทราบว่าวันนี้จะมีการคัดเลือกศิษย์รุ่นใหม่ 20 คน มีด่านทดสอบทั้งหมด 3 ด่าน หากมีผู้ผ่านทั้ง 3 ด่านเกินกว่า 20 พวกเขาจะต้องแข่งขันกันเองและผู้ชนะจึงจะถือว่าผ่านการคัดเลือก !”

20 คน !

สิ้นเสียงประกาศ เสียงพึมพำพลันดังกระหึ่ม !

ผู้คนมารวมอยู่นับจำนวนพัน ทว่าสถานศึกษาต้องการเพียงยี่สิบ นี่หมายถึงคนกว่าเก้าในสิบจะต้องถูกคัดออก !

สีหน้าและท่าทางของชายหนุ่มมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

มีที่ว่างเพียงยี่สิบ นับว่าเป็นการแข่งขันที่สร้างความเจ็บปวดแสนสาหัส !