หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 77
บทที่ 77 รู้หรือไม่ว่าข้าชอบเจ้าตรงไหน ? (ต้น)
อันหลานซิ่วเอาแต่ชำเลืองมองเยี่ยฉวนจากด้านหลัง ทว่าหญิงสาวกลับไม่ได้พูดสิ่งใด
เบื้องหน้าเยี่ยฉวน สายตาของบุรุษแปลกหน้าผู้นั้นกวาดตามองตั้งแต่หัวจดเท้า ก่อนเอ่ยวาจาท้าทาย “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน เจ้านี่ท่าจะวอนเสียแล้ว !”
สิ้นเสียงของชายแปลกหน้า เขาพลันฉวยไม้เท้าเหล็กและฟาดใส่เยี่ยฉวนอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มกำหมัดขวาซึ่งอัดแน่นจากการผสานรวมของเคล็ดวิชาต่อสู้
ก่อนจะพุ่งหมัดออกต้านแรงปะทะ !
ฟึ่บบบ !
การปะทะกันของพลังชี่ขั้นปฐมก่อให้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น !
ตูม !
สิ้นเสียงระเบิด ตามมาด้วยร่างของชายแปลกหน้าที่ล่าถอยออกไปหลายจั้ง กระบอกเหล็กของเขาสั่น ระริก ขณะเดียวกัน เยี่ยฉวนเองก็ถูกแรงปะทะจนถอยกรูดออกไปเช่นกัน หมัดข้างขวามีอาการสั่นเล็กน้อย
ฝ่ายตรงกันข้ามยกไม้เท้าในมือขึ้นพิจารณา ก่อนละสายตาตวัดกลับมาที่เยี่ยฉวน “ใช้ได้ทีเดียว !”
โดยไม่รอช้า ชายแปลกหน้ากระชับไม้เท้าในมือ ก่อนจะเหวี่ยงเข้าหาร่างของเยี่ยฉวนอีกครั้ง
ควับบบ !
ลมที่พุ่งออกเกิดเสียงดังรุนแรง !
สายตาไม่อาจจับความเคลื่อนไหว เห็นเพียงไม้เท้าที่ลอยมาเบื้องหน้าอย่างรวดเร็วจนยากจะหลบ ดัง นั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจยกหมัดขวาออกต้านทาน !
นี่คือการออกหมัดอย่างตรง ๆ!
หมัดทลายภูผา !
อานุภาพแห่งพลังหมัดสามารถทุบหินผาและทลายทองคำ !
เปรี้ยง !
เสียงปะทะดังสนั่น ไม้เท้าสั่นเทิ้มอย่างแรง ทว่าถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังสุดที่จะต้านทาน ชายหนุ่มปลิว ไปถอยไปหลายจั้ง วินาทีต่อมาเจ้าของไม้เท้าที่ว่าก็พลันปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าโดยมิทันตั้งตัว แสงสว่างวาบ เข้าตาพุ่งเข้าหาลำคอของชายหนุ่ม !
อันตราย !
ชายหนุ่มหรี่ตาชำเลือง ความคิดแวบแรกพุ่งปลาบเข้ามา ดูถ้าเขาคงไม่อาจปิดกั้นพลังที่แท้จริงไว้ได้อีกต่อไป คิดดังนั้นเยี่ยฉวนจึงวาดฝ่ามือข้างขวาออกเป็นวงกลม
ฮึ่มมม !
เสียงกระบี่ดังสะท้อนก้องทั่วทั้งทุ่งหญ้า และในชั่วพริบตา…
เปรี้ยง !
ร่างคนผู้หนึ่งกระเด็นไปไกลหลายจั้ง !
ร่างของชายแปลกหน้า !
เขาหยุดนิ่งกับที่มองมาที่เยี่ยฉวนสายตาฉายแววหวาดหวั่น “ปราณกระบี่ ที่แท้เจ้าเป็นผู้ฝึกกระบี่ !”
เยี่ยฉวนจ้องตา “อยากจะลองอีกสักตั้งหรือไม่ ?”
เมื่อได้ยินคำท้าทาย ชายแปลกหน้าหาได้กลัวไม่ เขากลับแสยะยิ้ม “ข้าลองแน่ ! ข้าโม่อวิ๋นฉี หาได้กลัวใครหน้าไหน ข้า…”
โดยมิให้ตั้งตัว เยี่ยฉวนได้พุ่งออกประจันอยู่เบื้องหน้า ขณะนั้นเองลำแสงเย็นเฉียบก็ได้ฟาดฉับลงมา
โม่อวิ๋นฉีพลันสีหน้าเปลี่ยน “ไอ้เวรนี่ เล่นทีเผลอ…”
พูดพลางวาดไม้เท้าเหล็กออกไปด้านข้าง !
เพชรตัดเพชร !
เปรี้ยง !
เสียงของโลหะกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งทุ่งกว้าง ท่ามกลางประกายไฟแล่บปลาบ ร่างของโม่ อวิ๋นฉีพลันถอยกรูดรวดเดียวออกไปไกลนับสิบจั้ง !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์