หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 12

บทที่ 12 ได้รับจดหมายเทียบเชิญ

ต่อมา เมื่อจัดการเรื่องราวจนเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่มีอารมณ์อยู่ที่นี่ต่อแล้ว หลังจากบอกให้ทุกคนกลับไป ตัวเองก็อยู่พูดคุยกับหลิวผิงสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ตอนเขากลับมาถึง หลิวจิ้งกับเย่สวนก็ยังไม่กลับ เขาจึงนอนหลับไปคนเดียว

เช้าวันต่อมา เขาก็ไปทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

เพิ่งนั่งลงยังไม่ทันไร ซุนเซียงเซียงก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านประธาน ข้างนอกมีคนชื่อเย่หยุนเทาอยากพบคุณค่ะ”

“มาพบผมทำไม? เขาได้บอกไหม?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม

“ไม่ได้บอกไว้ค่ะ แต่ก็พอจะเดาได้ ว่าคงมาเพราะเรื่องโควตาเข้าร่วมเวทีการอภิปรายทางธุรกิจที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราเป็นเจ้าภาพ” ซุนเซียงเซียงพูดขึ้น

“อืม บอกให้เขากลับไปเถอะ แล้วก็ฝากบอกเขาด้วยว่า ห้ามคนของตระกูลเย่ก้าวเท้าเข้ามาในบริษัทของเราแม้แต่ก้าวเดียว แต่เว้นเย่สวนไว้คนหนึ่ง ถ้าจะมาก็ให้เย่สวนมาคุยที่บริษัทด้วยตัวเอง” ลู่เสี้ยงหยางออกคำสั่งเรียบๆ

“ค่ะ ท่านประธาน” ซุนเซียงเซียงขานรับ จากนั้นก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น เย่หยุนเทาก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหิ้วปีกโยนออกนอกบริษัท จากนั้นก็นำคำพูดของลู่เสี้ยงหยางมาบอกกับเขาด้วยท่าทางนิ่งๆ

เย่หยุนเทานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปไม่ต้องการพบใคร นอกจากเย่สวน อย่างนั้นเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง?

แม้รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่กระนั้นสิ่งแรกที่เย่หยุนเทาทำก็คือนำเอาข่าวคราวนี้กลับไปบอกคนในตระกูลด้วยอาการกระหืดกระหอบ

ตระกูลเย่กรุ๊ปบริษัทสาขาใหญ่ของตระกูลเย่

ภายในห้องประชุม

สายตาของทุกคนต่างจดจ้องมาที่เย่สวนจนแทบทะลุ ถือสิทธิ์อะไร ทำไมประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปถึงอยากเจอแค่เธอคนเดียว

เย่ซวงจ้องเย่สวนเขม็ง ใบหน้าแสดงความไม่พอใจออกมา เธอเป็นลูกสาวของเย่เจิ้งซาน ในตระกูลมีแค่เย่สวนที่หน้าตาดีกว่าเธอ การศึกษาก็สูงกว่าเธอ เพราะฉะนั้นเธอเลยรู้สึกเป็นรองอยู่ตลอด

“เย่สวน ในเมื่อท่านประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอยากพบแก งั้นแกก็ไปเถอะ” ในที่สุดท่านย่าก็เอ่ยพูดออกมา

เย่สวนมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เธอไม่เชื่อที่เย่หยุนเทาพูด ว่าประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอยากพบเธอจริงๆ คิดแค่ว่าเย่หยุนเทาถูกหยูเม่ยหยินกรุ๊ปปฏิเสธไม่ต้อนรับ เลยรู้สึกไม่พอใจ จึงแต่งเรื่องขึ้นมา เพื่อให้เธอไปขายหน้าที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปด้วยอีกคน

“ทำไม ไม่อยากไปเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเย่สวนลีลาไม่ตอบรับสักที ท่านย่าจึงเพิ่มความเข้มในน้ำเสียง

“ได้ค่ะคุณย่า ฉันจะไป” เย่สวนฝืนพยักหน้าตอบรับออกไป

“อืม เวลามีไม่มากนัก รีบไปเถอะ โควตานี้มันสำคัญกับพวกเราตระกูลเย่มาก” คุณย่าพูดเร่งรัดอย่างอดรนทนรอไม่ไหว

เมื่อเย่สวนออกไปจากห้องประชุมแล้ว เย่ซวงก็เรียกเย่หยุนเทาให้ออกมาจากห้องประชุมเพื่อปรึกษากัน

“หยุนเทา ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆไปหน่อยเหรอ? ถ้าเย่สวนทำเรื่องนี้สำเร็จจริงๆ ในอนาคตเธอต้องได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัทแน่ๆ แล้วถ้าหากมันสั่นคลอนตำแหน่งของนายจะทำยังไง?”