หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 106

บทที่ 106 แพ้แล้ว

หมาป่าดำมีความหุนหันพลันแล่นซึ่งหุนหันพลันแล่นยิ่งกว่าโอหยางเฟยเฟย ดังนั้นหลังจากที่เขาพูดจบเขาก็แสดงท่าทางต่อสู้

สีหน้าของโอหยางเฟยเฟยดูเคร่งขรึมขึ้น เธอเป็นยอดฝีมือสายดำ เธอได้รับการท้าทายมามากมายตลอดเวลาที่เติบโต มีทั้งแพ้และชนะ

ความพ่ายแพ้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอ แต่ครั้งนี้มันไม่ธรรมดา

ตอนนี้ปรมาจารย์เทควันโดแห่งปินเหอพ่ายแพ้ให้กับหมาป่าดำ ชัยชนะในปัจจุบันของเธอเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงเทควันโดของปินเหอ

เมื่อพิจารณาถึงสิ่งนี้ โอหยางเฟยเฟยจึงมีความกังวลอยู่บ้าง

เมื่อเห็นว่าโอหยางเฟยเฟยลังเลอยู่นานแถมยังไม่ลงมือสักที หมาป่าดำก็หัวเราะเสียงดัง “ถ้าคุณกลัวว่าจะแพ้ละก็ คุณก็ยอมรับความพ่ายแพ้มาเลย ฉันสงสารเป็นบุรุษควรทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี ฉันจะอยากทำให้ผู้หญิงลำบากหรอก

โอหยางเฟยเฟยรู้สึกหงุดหงิดและพูดอย่างเย็นชา “ใครบอกว่าฉันกลัว ฉันยังมั่นใจว่าจะเอาชนะคุณได้ ไอ้หมีโง่”

"จริงเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เข้ามาสิ" เสียงคำรามเหมือนสัตว์ดังขึ้น ก่อนที่โอหยางเฟยเฟยจะลงมือ เขาก็พุ่งไปที่โอหยางเฟยเฟย

ผลั่ว!

เขาเหมือนหมีโง่จริงๆ ทุกย่างก้าวบนพื้นก็ส่งเสียงดัง

แต่แม้จะมีขนาดตัวที่ใหญ่ แต่ความเร็วของเขาก็รวดเร็วมาก เพียงไม่กี่ลมหายใจก็พุ่งไปที่ด้านข้างของ โอหยางเฟยเฟย

เขายกหมัดขึ้นและชกไปที่โอหยางเฟยเฟย

แม้ว่าโอหยางเฟยเฟยจะเป็นยอดฝีมือสายดำ แต่เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงเท่านั้น เธอไม่ได้เก่งไปกว่าหมาป่าสีดำในแง่ของความแข็งแกร่ง ดังนั้นเธอจึงไม่ตอบโต้และหลบหมัดของหมาป่าดำ

หมัดของหมาป่าสีดำชกอากาศและกระแทกเข้ากับเคาน์เตอร์ด้านหลังโอหยางเฟยเฟย

ปัง!

เสียงหมัดของหมาป่าสีดำทุบลงไปที่ช่องบนเคาน์เตอร์ดังชัดเจน เกิดรูเป็นวงกว้าง รอยแตกลึกเริ่มกระจายไปรอบๆเหมือนใยแมงมุม

จ้าวหรูเย็นดิ้นรน ในขณะนี้เมื่อเห็นเคาน์เตอร์ถูกทุบก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล เธอกระทืบเท้าและพูดว่า "โอ้ย เคาน์เตอร์ของฉัน"

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกขบขันเล็กน้อย เขาคิดว่าจ้าวหรูเย็นน่ารักมาก เขาปลอบโยนเธอว่า "ไม่ต้องกังวล ฉันจะให้เขาจ่ายสำหรับสิ่งที่หมีโง่ตัวใหญ่ทำพัง"

ดวงตาของจ้าวหรูเย็นสว่างวาบ แต่ตามมาด้วยอาการห่อเหี่ยวและพูดอย่างอ่อนแรง "แต่ถ้าเขาปฏิเสธที่จะชดเชยล่ะ?"

บอกตามตรงว่าเธอไม่กล้าที่จะยั่วยุคนป่าเถื่อนอย่างหมาป่าดำหรอก

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า "ถ้าเขากล้าโกง ผมจะตีเขาให้ตาย"

"... " จ้าวหรูเย็นพูดไม่ออกไปสักพัก แม้แต่โอหยางเฟยเฟยก็ดูเหมือนจะกลัวผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ นับประสาอะไรกับลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นประโยคนี้จึงดูตลกและปัญญาอ่อนมากเมื่อมันออกมาจากปากของเขา

"มาเถอะ วันนี้คุณก็นั่งว่างๆไปละกัน" จ้าวหรูเย็นกลอกตาของเธอ

โอหยางเฟยเฟยกำลังสาละวนกับการต่อสู้

หลังจากที่เธอหลีกเลี่ยงหมัดของหมาป่าดำ หมัดต่อไปของหมาป่าดำก็ตามมา

คราวนี้เธอยังไม่กล้าตอบโต้ เธอหายตัวและหลีกเลี่ยงอีกครั้ง

วินาทีถัดมาเธอปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของหมาป่าดำ ยกกำปั้นขึ้นและตีที่หลังคอของหมาป่าดำ

ต้องบอกว่าความสามารถในการต้านทานของหมาป่าดำนั้นแข็งแกร่งมาก แม้ว่าเขาจะได้รับหมัดที่หลังคอ แต่ร่างกายของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ท่าไม่ดีแล้ว ร่างกายแข็งแกร่งขนาดนี้เลย” โอหยางเฟยเฟยตกใจ

ในวินาทีถัดมาในขณะที่เธอยังตกตะลึง หมาป่าสีดำก็หันกลับมาและชกหมัดราวกับสายฟ้าไปที่ โอหยางเฟยเฟย

ความเร็วของหมัดนี้เร็วมากจนโอหยางเฟยเฟยไม่มีเวลาหลบ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกัดฟันและรับหมัดไว้นี้

เธอใช้สองมือดันกันเพื่อต้านหมัดของหมาป่าดำ

เสียงกระดูกหักดังขึ้น