หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 128

บทที่ 128 ความเชื่อมั่นของอาจารย์ไป๋

เมื่อลู่เสี้ยงหยางได้ยินประโยค เขายังคงความนิ่งเฉย รับประทานอาหารตรงหน้าอย่างไม่แยแส

เจี่ยงตงเก๋อเห็นทีท่าของลู่เสี้ยงหยาง ไฟโกรธชายหนุ่มปะทุขึ้นทันที เขาถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยางพร้อมตวาดเสียงดังลั่น “ไอ้ลูกหมา ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง? ไสหัวไปซะ ที่ตรงนี้ สละให้ฉัน”

บนโต๊ะอาหาร มีเพียงลู่เสี้ยงหยางเท่านั้นที่แต่งกายธรรมดาที่สุด เขาจึงถูกเจี่ยงตงเก๋อเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ที่ไร้หนทางสู้

ลู่เสี้ยงหยางเริ่มไม่สบอารมณ์ คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นโบว์ ก่อนเหลือบมองเจี่ยงตงเก๋อ “เมื่อกี้คุณพูดกับผมหรือ?”

เจี่ยงตงเก๋อหัวเราะอย่างเย็นชา : “เลิกแกล้งโง่ได้แล้ว แกจะไสหัวไปเอง หรือจะรอให้คนของฉันโยนแกออกไป”

จบประโยค เหล่าบอดี้การ์ดของเขาหลายคนต่างออกตัว จับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเรียบเฉย เขาไม่ต้องการต่อกรกับพวกไร้สมอง ไม่ได้หมายความว่าพวกไร้สมองจะสามารถเหยียบหัวเขาได้

เหล่าบอดี้การ์ดที่มีหลินยงเป็นหัวหน้าทีม ต่างดีใจกันจนเก็บอาการไม่อยู่ เพราะลู่เสี้ยงหยาง พวกเขาถึงได้ขายขี้หน้า หากวันนี้เจี่ยงตงเก๋อสามารถจัดการกับลู่เสี้ยงหยางได้ เป็นดีที่สุด

“บ้าเอ้ย ไอ้ไก่อ่อน ฉันเอาแกตายแน่” เจี่ยงตงเก๋อไม่พอใจเป็นอย่างมาก ภายในเจียงหนิงเขาเปรียบเสมือนเจ้าชายที่ไม่มีใครกล้าต่อต้าน เมื่อไหร่กันที่ไอ้กระจอกจะขัดใจเขาได้?

หากไม่เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางนั่งโต๊ะเดียวกันกับคุณช่างกวน เขาสั่งให้ลูกน้องของเขาจัดการลู่เสี้ยงหยางไปนานแล้ว

คิดได้ดังนั้น เขาส่งสายตาให้กับบอดี้การ์ดร่างกำยำข้างหลัง

แต่ในขณะนี้เอง ช่างกวนหวั่นหวั่นเอ่ยขึ้น “คุณเจี่ยง ฉันว่าคุณไม่พอใจอะไรฉันรึป่าว? คืนนี้ถึงได้ใช้อารมณ์ขนาดนี้ ให้ฉันโทรหาพ่อคุณดีไหม ให้เขามาช่วยดับอารมณ์คุณ”

ได้ยินประโยค เจี่ยงตงเก๋อเผยรอยยิ้มอย่านอบน้อมทันที พร้อมส่ายหน้ารัว “ที่ไหนกัน คุณช่างกวน ผมแค่ล้อเล่นกับพี่ชายคนนี้เท่านั้นเอง คุณช่างกวนอย่าได้ใส่ใจไปเลย”

แม้ใบหน้าจะฉาบไปด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจกลับโมโหจนแทบควบคุมไม่อยู่ ยังไงซะเขาก็เป็นผู้มีอำนาจในเจียงหนิง แต่เมื่อครู่เมื่อช่างกวนหวั่นหวั่นเห็นเขา กลับไร้ความนอบน้อมต่อเขา สิ่งนี้เขาไม่พอใจนัก จึงคิดที่จะใช้คนของช่างกวนหวั่นหวั่นเป็นกระสอบทราย เพื่อแสดงอิทธิฤทธิ์ของตน

ช่างกวนหวั่นหวั่นส่งเสียงอย่างเย็นชา “หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณเจี่ยงว่าจริงๆ นี่เป็นเพียงการล้อเล่น นอกเหนือจากนี้คุณเจี่ยงมาที่นี่ดึกดื่น คงไม่ใช่เพียงเพื่อมื้อค่ำหลอกสินะ?”

ครั้งนี้ ช่างกวนหวั่นหวั่นเดินทางมาที่วัดชิงหลง เป็นความลับทั้งสิ้น เธอไม่ต้องการให้มีคนนอกยุ่งเกี่ยว แต่นายเจี่ยงตงเก๋อกลับบุกมาที่นี่อย่างไร้มารยาท เธอย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา

แถมทีท่าเอาเรื่องลู่เสี้ยงหยางเมื่อครู่นี้อีก สำหรับเธอแล้วถือเป็นการไม่ให้เกียรติ เธอไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเขาอีกต่อไป

เจี่ยงตงเก๋อเผยสีหน้าลำบากใจ ก่อนยิ้มกลบเกลื่อน “คุณช่างกวน ผมได้ข่าวว่าคุณเดินทางมาที่เจียงหนิงในครั้งนี้ มีธุระสำคัญ ผมเลยพาลูกน้องมาเพื่อช่วยคุณอีกแรง”

“อืม ขอบใจ” ช่างกวนหวั่นหวั่นยังคงความเย็นชาดั่งเดิม อันที่จริงเธออยากไล่เจี่ยงตงเก๋อกลับไป แต่เมื่อไตรตรองดูแล้วหากเธอทำเช่นนั้นเจี่ยงตงเก๋อคงไม่พอใจเอาได้ หากเขาแพร่ข่าวการเดินทางของเธอออกไป จะเป็นการทำลายธุระสำคัญของตระกูลเธอเอาได้ เธอจึงทำได้เพียงให้เขาอยู่ต่อไป

“ไม่เป็นไรเลย ไม่เป็นไร ได้ร่วมเดินทางกับคุณช่างกวนเป็นเกียรติของผม” เจี่ยงตงเก๋อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม