หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 137

บทที่ 137 ถูกสวมเขา

ในเวลาเดียวกัน

ถังหลงกับพี่สาวของเขาอย่างถังปิงหยู่ก็นั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของหานเซ่าซวน

พวกเขาค่อย ๆ ขมวดคิ้ว สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อกี้ตอนที่เย่สวนเดินไปห้องน้ำ ก็เดินผ่านข้าง ๆ พวกเขาไป ดังนั้นทั้งสองคนจึงมั่นใจว่าต้องเป็นเธออย่างแน่นอนในทันที

ถังหลงกับถังปิงหยู่มาถึงที่นี่ตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว ตอนที่เพิ่งจะได้นั่งลง พวกเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหานเซ่าซวนดูคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างมาก แต่เพราะว่าเห็นแค่ด้านหลัง ดังนั้นก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ตอนนี้พวกเขาจำเย่สวนได้แล้ว

“แม่ง!” ถังหลงทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง จากนั้นก็กัดฟันพูดออกมาว่า “ยัยผู้หญิงสมควรตายคนนี้ช่างใจกล้าเสียจริง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าสวมเขาให้ลูกพี่!”

สีหน้าของถังปิงหยู่เต็มไปด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอกล่าวว่า “เราอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป ถ้าหากว่าเธอแค่ออกมาพบเพื่อนล่ะ”

ถังหลงแค่นเสียงในจมูกแล้วพูดว่า “พบเพื่อนอย่างนั้นเหรอ จะเป็นไปได้ยังไง พี่ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่า สีหน้าท่าทางต่ำทรามของผู้ชายคนนั้นเมื่อกี้นี้บอกอย่างชัดเจนว่ามันอยากจะขึ้นเตียงกับผู้หญิงของพี่ใหญ่ของพวกเรา”

ถังปิงหยู่คลึงขมับแล้วพูดออกมาอย่างปลง ๆ ว่า “พี่ใหญ่ของเราเป็นถึงวีรบุรุษที่มีชื่อเสียงก้องโลก คิดไม่ถึงว่าจะถูกสวมเขาเข้าจนได้ น่าขำจริง ๆ ”

“พี่” ถังหลงกดเสียงต่ำ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “เวลาแบบนี้แล้วก็หยุดพูดจาประชดประชันเสียทีเถอะ”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมจะโทรไปหาลู่เสี้ยงหยาง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

แต่ตอนที่กดโทรหาลู่เสี้ยงหยาง โทรศัพท์ก็แจ้งเตือนขึ้นมาว่าอีกฝ่ายอยู่นอกเขตพื้นที่ให้บริการ

ถังหลงกัดฟัน ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เขาทำได้เพียงต้องตัดสินใจเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกพี่เองแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเย่สวนที่ไปห้องน้ำมาก็กลับมาอีกครั้งแล้ว เธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหานเซ่าซวน

สีหน้าของหานเซ่าซวนกลับมามีรอยยิ้มที่อบอุ่นอีกครั้ง เขามองเย่สวนแล้วพูดว่า “เมื่อกี้นี้ผมไม่ระวังเกินไปหน่อย ผมผิดเองครับคุณเย่ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณกลัวนะ ใช่แล้ว คุยกันอยู่ตั้งนาน คอแห้งแล้วใช่ไหมครับ ดื่มกาแฟสักหน่อยแล้วกัน”

พูดพลางก็ยกแก้วกาแฟของเย่สวนส่งให้เย่สวน

เย่สวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังดีที่หานเซ่าซวนไม่ได้พูดเรื่องเมื่อกี้นี้ต่อ ไม่อย่างนั้นละก็เธอคงจะรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงมากจริง ๆ

“ขอบคุณนะคะที่คุณชายหานเข้าใจฉัน” เย่สวนยกยิ้มเล็ก ๆ จากนั้นก็รับกาแฟที่หานเซ่าซวนส่งมาให้

วินาทีต่อมาตอนที่เธอกำลังจรดแก้วกาแฟลงบนริมฝีปากแล้วคิดที่จะดื่มอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาจากทางด้านหลัง แล้วยั้งแก้วกาแฟของเธอไว้

ถังหลงเดินเข้ามาโดยมีถังปิงหยู่ตามอยู่ด้านหลัง

ถึงแม้ว่าถังหลงจะไม่พอใจที่เย่สวนนัดพบกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ แต่เขาก็ยังพูดเสียงดังออกมาอย่างมีมารยาทว่า “พี่สะใภ้”

พี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ

หานเซ่าซวนขมวดคิ้ว

เย่สวนตะลึงยิ่งกว่า เธอไปเป็นพี่สะใภ้ของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“คุณเป็นใครกัน ทักคนผิดหรือเปล่าคะ”เย่สวนส่ายศีรษะ สีหน้าแฝงด้วยความไม่พอใจอยู่หลายส่วน

ถังหลงยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ผมจะทักคนผิดได้ยังไง ลูกพี่ของผมคือลู่เสี้ยงหยางน่ะ”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ลู่เสี้ยงหยาง’ สามพยางค์นี้ ร่างกายแบบบางของเย่สวนก็แข็งทื่อในทันที หัวใจของเธอกระตุก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกค่อนข้างที่จะสับสน

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก และแน่นอนว่ามันควรจะเป็นแบบนี้

ก่อนหน้านี้แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยโทษที่ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนไร้ความสามารถ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำเรื่องสกปรกในคลับหงเฉินลับหลังเธอ

เธอได้ลิ้มรสการทรยศเป็นครั้งแรก