หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 153

บทที่ 153 เหล้ามีปัญหา

ได้ยินคำพูดของจ้าวโป๋หยวน หานเซ่าซวนก็ลำบากใจนิดหน่อย ช่วงนี้เขาจีบเย่สวนอยู่ตลอดเวลา และลงทุนกับเธอเป็นเงินจำนวนไม่น้อย ตัวเองยังไม่ทันได้ชิมเลย จะให้จ้าวโป๋หยวนมันชิมง่ายๆ ได้อย่างไร

“คุณจ้าว เกรงว่าจะไม่ค่อยดีมั้งครับ เย่สวนเป็นแฟนผม ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” หานเซ่าซวนดึงหน้าพูดขึ้น 

จ้าวโป๋หยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย ถามขึ้น “ทำไม? ไม่ยอมเหรอ?” 

หานเซ่าซวนพูดขึ้น “ยังไงก็แค่ผู้หญิง ถ้าคุณจ้าวชอบ ผมหาใหม่ให้คุณได้ หน้าตาแบบไหนก็หาได้หมด” 

จ้าวโป๋หยวนส่ายหน้า มีแสงสว่างในดวงตา พูดขึ้น “ไม่ ไม่เหมือนกัน คนแก่อย่างฉันใช้เวลามามากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตแล้ว ไม่เคยเห็นคนสวยมีน้ำมีนวลอย่างเย่สวนเลย ดูจากรูปร่างขาเธอ เธอยังซิงอยู่ ฉันต้องลองสักหน่อย” 

หานเซ่าซวนกำหมัดช้าๆ จ้องมองจ้าวโป๋หยวนแล้วพูดขึ้น “คุณจ้าว คุณรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว” 

จ้าวโป๋หยวนมีรอยยิ้มบนใบหน้า ยกเหล้าในมือขึ้นมาจิบก่อนจะพูดขึ้นเรียบๆ “ในเมื่อขอความช่วยเหลือก็ต้องทำตัวเหมือนขอความช่วยเหลือสิ ฉันกับพ่อนายเป็นเพื่อนกัน พ่อนายยังเกรงใจฉัน นายเป็นเด็ก อารมณ์ร้อนแบบนี้ได้ที่ไหนกัน?” 

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดในจมูก พูดขึ้นอย่างดูถูก “อนาคตตระกูลหานจะยกระดับไปอีกขั้นในไห่ตง นายเป็นทายาทอนาคตของตระกูลหาน มีอะไรไม่ได้บ้างที่ต้องการ? อย่าว่าแต่เย่สวนคนเดียว ถึงจะเป็นเย่สวนสิบคน นายก็ได้มาง่ายๆ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่เท่าไรหรอก สับสนไหม?” 

ได้ยินประโยคนี้จบ หานเซ่าซวนก็ตกอยู่ในความเงียบ สีหน้าดิ้นรนนิดหน่อย

สิ่งที่จ้าวโป๋หยวนพูดก็มีเหตุผล วันนี้ถ้าจ้าวโป๋หยวนช่วยตระกูลหาน ให้ตระกูลหานยกระดับไปอีกขั้น ตำแหน่งเขาในไห่ตงก็จะสูงขึ้นไปอีก ถึงตอนนั้นได้รับการสืบทอดตระกูลหาน มีอะไรไม่ได้บ้างที่ต้องการ? 

มองสีหน้าหานเซ่าซวน จ้าวโป๋หยวนก็รู้ว่าหานเซ่าซวนหวั่นไหวแล้ว จึงพูดเสริมทันทีด้วยรอยยิ้ม “ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อได้สิ่งที่ดียิ่งกว่า การเจรจานี้คุ้มค่าแล้ว ถ้านายไม่ยอม คนอื่นจะคุกเข่าเพื่อทำการเจรจานี้” 

ได้ยินประโยคนี้ หมัดที่กำแน่นของหานเซ่าซวนก็ค่อยๆ คลายออก คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ คลายออกเช่นกัน

เพื่ออนาคตที่ดีของตัวเองและตระกูลหาน ผู้หญิงอย่างเย่สวนก็ทิ้งไปได้

“โอเค คุณจ้าว ผมทำข้อตกลงนี้” หานเซ่าซวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น ใบหน้ามีร่องรอยความชั่วร้าย

จ้าวโป๋หยวนปรบมือหัวเราะ “ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ไม่น่าแปลกใจที่คุณชายหานอายุยังน้อยก็เป็นทายาทอนาคตของตระกูลหานแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องดีๆ แบบนี้ให้ลุงจัดการนะ ลุงจะปฏิบัติกับนายเป็นอย่างดีแน่นอน” 

หานเซ่าซวนพยักหน้า ยิ้มและควักขวดสีขาวออกมาจากในอ้อมแขน เปิดขวดออก เทผงแป้งด้านในออกมาใส่ลงในแก้วเหล้าเย่สวน

“ฮ่าๆ เดี๋ยวคุณเจ้าจะได้ชิม ผมจะเฝ้าอยู่ด้านนอกห้องส่วนตัวนี้ รับประกันว่าจะไม่มีใครมารบกวนอารมณ์สุนทรีย์ของคุณจ้าว” หานเซ่าซวนพูดเอาใจ

“ดี ดี ดีมาก เชื่อว่าที่นี่น่าจะตื่นเต้นกว่าในโรงแรม” จ้าวโป๋หยวนพยักหน้ารัวๆ เหมือนทุบกระเทียม ถูมือเข้าหากันอย่างตื่นเต้น มุมปากมีน้ำลายไหลลงมาอย่างคลุมเครือ

หลังจากนั้นสักพัก เย่สวนก็ออกมาจากห้องน้ำกลับมาที่ห้องส่วนตัว

แววตาที่จ้าวโป๋หยวนมองเย่สวนยิ่งกำเริบเสิบสาน ในใจพร้อมที่จะทำอะไรสักอย่างตั้งนานแล้ว

หานเซ่าซวนยกแก้วเหล้าตรงหน้าเย่สวนขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอ พูดขึ้น “สวนเอ๋อ มา ดื่มคารวะคุณจ้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย คืนนี้ถือว่าเรารู้จักกันแล้ว ต่อไปมีปัญหาอะไรด้านธุรกิจ ก็มาขอความช่วยเหลือจากคุณจ้าวได้” 

ตอนแรกเย่สวนอยากปฏิเสธ แต่เห็นแก่หน้าหานเซ่าซวน จึงยกแก้วเหล้าขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์

เกร๊ง! 

แก้วเหล้าสามคนชนกัน หานเซ่าซวนและจ้าวโป๋หยวนดื่มเหล้ารวดเดียวหมดแก้ว

เย่สวนตระหนักถึงการป้องกันตนเอง แค่จิบเล็กน้อย เมื่อเห็นเป็นแบบนี้ จ้าวโป๋หยวนก็รีบส่ายหน้า บอกว่าเย่สวนไม่รู้จักประพฤติตัว