หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 155

บทที่ 155 หนึ่งร้อยล้านซื้อชีวิต

ได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง หานเซ่าซวนก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เหนือการควบคุมของเขาแล้ว ในชั่วขณะหนึ่งแค่รู้สึกหนาวสั่นจากฝ่าเท้าขึ้นไปยังกลางศีรษะเขา 

ชะโงกศีรษะออกไปมองนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว

ห้องส่วนตัวที่เขาอยู่นั้นคือชั้นสามของโรงแรม ด้านล่างคือสนามหญ้า กระโดดลงไปจากที่นี่อาจจะรอดชีวิตก็ได้

“เชี่ยแม่ง ลู่เสี้ยงหยาง บัญชีนี้ฉันจะจำไว้ ต่อไปฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับแก” ขณะที่พูดหานเซ่าซวนก็จะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง

แต่การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขาอยู่ในสายตาหลิวผิง หลิวผิงสาวเท้าเข้าไปจับคอเสื้อเขาไว้ ดึงเขากลับมา แล้วเหวี่ยงลงพื้น

“โอ๊ย” หานเซ่าซวนโดนกระแทกจนร่างกายบาดเจ็บไปหมด เหมือนข้อต่อจะหัก คร่ำครวญออกมาอย่างอดไม่ได้

ถึงจะเป็นแบบนี้ แววตาที่เขามองลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงอาฆาตแค้น

สีหน้าลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความกวนตีน หลังจากมองลงไปยังหานเซ่าซวน ก็หันหน้าไปขยิบตาให้กับหลิวผิง ส่งสัญญาณให้หลิวผิงพาเย่สวนออกไปก่อน

หลิวผิงพยักหน้า เดินไปข้างกายเย่สวน ช่วยประคองเธอขึ้นมาแล้วพาออกไปนอกห้อง

ลู่เสี้ยงหยางไร้ความกังวลแล้วก็เดินไปข้างกายหานเซ่าซวน ควักมีดสั้นแหลมคมออกมาจากอ้อมแขน

สีหน้าหานเซ่าซวนเปลี่ยนไปทันที ดวงตาหดเกร็ง จ้องมองลู่เสี้ยงหยางแล้วถามขึ้น “แก แกจะทำอะไร? แกคิดจะต่อสู้กับตระกูลหานเราจริงๆ เหรอ?” 

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ “ฉันไม่สนใจตระกูลหานจริงๆ นะ ถังหลงเป็นพี่น้องฉัน ก่อนหน้านี้แกตัดเส้นเอ็นมือกับขาของเขา ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสชาติว่าโดนตัดเส้นเอ็นมือกับขามันเป็นยังไง” 

สิ้นสุดประโยค มีดสั้นในมือลู่เสี้ยงหยางก็กรีดลงไปบนขาหานเซ่าซวน

“อ๊าก ไม่ ไม่เอา” หานเซ่าซวนร้องออกมาแปลกๆ คำรามอย่างบ้าคลั่ง “ลู่เสี้ยงหยาง คืนนี้แกไว้ชีวิตฉันนะ ต้องการเงินเท่าไรฉันให้แกหมด ต่อไปนี้ความคับแค้นใจเราจะไม่มีอีกแล้ว ว่ายังไง?” 

แม่ง เขากลัวจริงๆ ว่าลู่เสี้ยงหยางจะจัดการเขา

ตระกูลหานที่อยู่เบื้องหลังเขา ตระกูลใหญ่ธุรกิจใหญ่โต เขามีเงินมากมายที่ใช้ไม่หมด ไม่อยากพิการตั้งแต่อายุยังน้อย ใช้ชีวิตแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร? 

ลู่เสี้ยงหยางไม่ไหวติง มีดสั้นกรีดต่อไป

เห็นท่าทางใจแข็งของลู่เสี้ยงหยาง หานเซ่าซวนก็ตะโกนต่อไป “ฉันจะจ่ายห้าสิบล้าน แกใจเย็นก่อน” 

ลู่เสี้ยงหยางยังไม่มีการตอบสนองใดๆ 

หานเซ่าซวนตะโกนอีกครั้ง “ฉันจ่ายร้อยล้าน ไอ้เด็ก แกคิดดีๆ ชีวิตนี้แกหาได้ร้อยล้านเหรอ?” 

ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มยิงฟัน พูดขึ้น “ฉันแค่อยากให้แกนอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต” 

ฉึ่บ! 

เพิ่งพูดจบ มีดสั้นในมือเขาก็กรีดลงบนขาขวาของหานเซ่าซวน

แผลยาวถูกเปิดออก เลือดทะลักออกมา

“อ๊าก! บัดซบ! ลู่เสี้ยงหยาง ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่” ดวงตาหานเซ่าซวนแดงก่ำอย่างรวดเร็ว คำรามใส่ลู่เสี้ยงหยาง

“ฮ่าๆ ร้องไปเถอะ ร้องให้เต็มที่เลย” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะดังขึ้น มีดสั้นในมือเฉือนฉึบๆๆ 

ทุกครั้งที่ร้อง ร่างกายหานเซ่าซวนก็จะทิ้งรอยแผลลึกเห็นกระดูก

อย่างไรอย่างนั้นแหละ