หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 161

บทที่ 161 ประธานหอการค้า

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางนั่งอยู่เฉยๆรอให้เย่สวนจ้วงอยู่แล้ว เขาพลิกตัวกระโดดลงจากเตียงนอน

“เย่สวน ใจเย็นๆก่อน นี่ผมเอง” ลู่เสี้ยงหยางสวนขึ้นทันควัน

เย่สวนนิ่งไปอย่างฉงนก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ย “ทำไมผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะนอนกับคุณ มันผิดตรงไหนกัน?”

เย่สวนใบหน้าแดงก่ำ พร้อมเอ่ยอย่างเคอะเขิน “พูดออกมาได้ หน้าไม่อาย”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ

เย่สวนถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง “หากมีครั้งต่อไป คิดจะทำแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะทำให้นายเป็นขันทีคนสุดท้ายให้ดู”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมชูกรรไกรในมือขึ้นสูง

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่หัวเราะแห้ง เย่สวนทำตาขวางใส่ชายหนุ่ม ก่อนที่จะลุกออกไปชำระร่างกาย

ทั้งคู่ต่างไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ยังไงซะเรื่องทุกอย่างก็เป็นแค่การเข้าใจผิดเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก

ต่อมา ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนนั่งรับประทานอาหารพร้อมกับหลิวจิ้ง ก่อนที่ลู่เสี่ยงหยางจะขับรถไปส่งเย่สวนที่บริษัทเฉกเช่นทุกวัน

ระหว่างทาง เย่สวนจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่งอยู่อย่างนั้นตลอดทางไม่ละสายตา

ลู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้นลูบใบหน้าตนเองอย่างเสียความมั่นใจ ก่อนที่จะหัวเราะออกมา “บนหน้าผมมีดอกไม้งั้นเหรอ?”

เย่สวนส่ายหน้าแทนคำตอบ เมื่อนึกถึงเงินรางวัลมากมายที่ลู่เสี้ยงหยางให้กับเธอ เธออยากเอ่ยปากถามเขา ว่าเอาเงินตั้งมากมายเหล่านั้นมาจากไหนกัน?

แต่เมื่อไตร่ตรองอีกทีแล้ว นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ตนโพล่งคำถามออกไปดื้อๆอาจไม่เหมาะสมหรือเปล่า

หากแต่ในใจ กลับมีแต่ประโยคคำถามมากมายต่อตัวชายหนุ่ม

ลู่เสี่ยงหยางไม่ใช่คนไม่เอาถ่านอย่างที่ใครๆเขาว่าเอาไว้แน่

ขณะที่เย่สวนเกิดคำถามมากมายในใจ ลู่เลี้ยงหยางได้มาถึงบริษัทของเย่สวนเป็นที่เรียบร้อย

ระหว่างทางกลับ ลู่เสี้ยงหยางได้รับการติดต่อจากผู้เป็นบิดาของเขาอย่างลู่กั๋วต้ง

ลู่เสี้ยงหยางกดเปิดลำโพง ก่อนเอ่ย “พ่อครับ ว่ายังไง?”

ลู่กั๋วต้งเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ทางด้านช่างกวนหวั่นหวั่นมีความเคลื่อนไหวอะไรไหม?”

ที่วัดชิงหลงเมื่อครั้งก่อน เมื่อไม่สามารถเอาของที่ช่างกวนหวั่นหวั่นต้องการมาได้ หลังเสร็จสิ้นภารกิจ ลู่เสี้ยงหยางได้รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อลู่กั๋วต้งเป็นที่เรียบร้อย

ลู่กั๋วต้งสั่งให้เขาจับตาดูอยู่ห่างๆ

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพร้อมเอ่ยตอบกลับไป “หลังจากที่ช่างกวนหวั่นหวั่นกลับจากวัดชิงหลง เธอไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย เหมือนเธอกำลังรอคำสั่งอะไรบางอย่าง”

“อืม” ลู่กั๋วต้งพยักหน้ารับ “จับตาดูเธอต่อไป หากมีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยรายงานฉันทันที”

“คุณพ่อวางใจเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางหยักหน้ารับ “ที่ติดต่อผมมาในวันนี้ เพราะเรื่องแค่นี้หลอกเหรอครับ”

ลู่กั๋วต้งส่ายหน้า “ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว สามวันให้หลัง ฉันจะก่อตั้งหอการค้าขึ้นที่เมืองปินเหอ ฉันจัดการทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว มีแกเป็นประธานหอการค้า”

อะไรนะ?

ประธานหอการค้า?

ลู่เสี้ยงหยางอุทานด้วยความตระหนก เรื่องดีขนาดนี้ตกเป็นของเขาง่ายดายขนาดนี้เชียว

หากก่อตั้งหอการค้าสำเร็จ จะได้ขึ้นเป็นมหาอำนาจในวงการธุรกิจ ผลประโยชน์และการตอบแทนที่ได้รับนั้นมหาศาลซะจนไม่อาจคาดคิด

และแน่นอนอำนาจที่ยิ่งใหญ่ แลกมาด้วยความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง ประธานหอการค้ามีหน้าที่รับผิดชอบดูแลพัฒนาการเติบโตของเศรษฐกิจ ไม่เช่นนั้น คนอื่นเขาจะเข้าร่วมไปทำไมกันล่ะ?