หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 204

บทที่ 204 ชื่อเสียงฉาวโฉ่

เมื่อได้ยินคำพูดของชิวรั่วหาน ลู่เสี้ยงหยางก็รับไม่ได้ ยัยเด็กคนนี้วันๆ เธอเอาแต่คิดอะไรอยู่?

เขาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจคำพูดของชิวรั่วหาน ลู่เสี้ยงหยางกล่าวว่า: “เรื่องในโรงพยาบาลก็ได้รับการแก้ไขแล้ว งั้นก็ถึงเวลาที่เราต้องกลับไปแล้วล่ะ”

“อืมอืม ทุกอย่างแล้วแต่พี่เขยจัดการ “ชิวรั่วหานพยักหน้าหงึกๆ รู้สึกเพียงว่าการที่ได้ฟังลู่เสี้ยงหยางพูดมันคือความสุขอย่างหนึ่งในตอนนี้

หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเดินเล่นข้างนอกไปรอบหนึ่ง ชิวรั่วหานก็ได้รับโทรศัพท์จากแม่ของเธอ

แม่ขอให้เธอกลับไปทำงานโดยเร็วที่สุด

ชิวรั่วหานส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลือกแล้วพูดว่า “พี่เขย ฉันต้องกลับไปที่บริษัทแล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วส่งชิวรั่วหานกลับไป

ในห้องทำงานหลินเสี่ยวเฟิงซึ่งเคยทำให้ชิวรั่วหานไม่สบายใจได้กลับไปแล้ว เหลือเพียงชิวเจียงหั้วนั่งอยู่บนเก้าอี้คนเดียว

เมื่อชิวรั่วหานกลับมา เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ลูกแม่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“ตกลงแม่ แม่พูดสิ” ชิวรั่วหานพยักหน้า ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

เป็นไปตามคาด ชิวเจียงหั้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า: “ช่วงที่ผ่านมาให้คุณคอยตามดูแลรั่วหานตลอด สร้างความวุ่นวายให้คุณมาก ตอนนี้ฉันกลับมาจากการเดินทางไปทำงานแล้ว ฉันจะดูแลรั่วหานเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชิวรั่วหานก็รู้สึกไม่พอใจทันและพูดกับชิวเจียงหั้วว่า: “แม่ นี่แม่กำลังทำอะไรอยู่?”

ชิวเจียงหั้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “พี่เขยของเธอก็มีธุระของตัวเองที่ต้องจัดการ จะให้เขามาบริการเธอคนเดียวไม่ได้หรอกนะ?”

ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกว่าถ้าให้อยู่กับชิวรั่วหานนานไปจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมก็มีเรื่องที่ต้องจัดการพอดี ในเมื่อรั่วหานมีคนดูแลแล้วผมรู้สึกโล่งใจ”

“พี่เขย คุณ!” พูดมาแค่นี้ชิวรั่วหานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่รู้สึกว่าภายในหัวใจนั้นว่างเปล่า

จากนั้นชิวเจียงหั้วก็มองไปทางชิวรั่วหาน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อกี้ฉันได้เจรจากับคุณชายหลินเรียบร้อยแล้ว คุณชายหลินจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือชิวซื่อกรุ๊ปของเรา ให้ชิวซื่อกรุ๊ปของเราได้รับการสนับสนุนจากหอการค้า คุณชายหลินคนนี้เป็นคนดี วันหลังเธอลองไปมาหาสู่กับเขาดู”

เห็นได้ชัดว่าชิวเจียงหั้วต้องการให้ชิวรั่วหานและหลินเสี่ยวเฟิงนั้นสานสัมพันธ์รักกัน

ชิวรั่วหานนั้นรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ยินยอม แต่ก็ไม่กล้าที่จะขัดแม่ต่อหน้า เธอทำได้เพียงพูดอย่างขอไปที “โอเค ฉันรู้แล้ว แม่คะฉันจะลองดู”

“อืม หวังว่าเธอจะเข้าใจความหวังดีของแม่” ชิวเจียงหั้วพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม นิ้วอันงดงามบอบบางของเคาะลงบนแป้นพิมพ์เข้าสู่เว็บไซต์เชิงพาณิชย์เว็บหนึ่ง

ลู่เสี้ยงหยางหันกลับมาและกำลังจะเดินออกไป แต่ในขณะนั้นเองเขาก็มองภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ จึงหยุดเดินแล้วจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

ภาพที่สะท้อนเข้าสู่ม่านตาของเขาเป็นเช่นนี้ เวทีถูกตั้งขึ้นใต้อาคารหยูเม่ยหยินกรุ๊ป รายล้อมไปด้วยพนักงานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปและผู้สื่อข่าวจำนวนมากของ ซุนเซียงเซียงกำลังเป็นพิธีกรให้กับงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่อยู่บนเวที

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกปลื้มใจ ในที่สุดผลิตภัณฑ์ใหม่ของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปก็ได้รับการพัฒนาออกมาแล้ว

หลังจากซุนเซียงเซียงกล่าวเปิดงานเสร็จ ผู้สื่อข่าวทุกคนต่างพากันตั้งคำถามซุนเซียงเซียง

“หัวหน้าซุน เท่าที่เราทราบ ส่วนแบ่งการตลาดของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของพวกคุณตอนนี้เพิ่งได้แค่ 30% เท่านั้น คุณคิดว่าการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ในเวลานี้จะมีบทบาทสำคัญในการตัดสินชี้ขาดหรือไม่?”

“หัวหน้าซุน ผลิตภัณฑ์ใหม่ของพวกคุณมีความมั่นใจที่จะต่อกรกับผลิตภัณฑ์ใหม่รุ่นที่สองของชิงเหอกรุ๊ปได้หรือไม่?”

“หัวหน้าซุน เมื่อก่อนตลาดการเสริมความงามของปินเหอเคยอยู่ภายใต้การควบคุมของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของพวกคุณ ปัจจุบันนี้ผู้นำหัวเสือได้เปลี่ยนมือแล้ว ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”