หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 237

บทที่237 การสันนิษฐานที่ยอดเยี่ยม

ฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง เจ้าหน้าที่หน่วยอาชญากรรมที่นำโดยหวังเสว่ ต่างก็ตาโตอ้าปากค้าง

ไอ้หมอนี่หมายความว่ายังไง? กล้าสงสัยข้อสันนิษฐานของผู้เชี่ยวชาญเฉิน?

ต้องรู้ว่า ในแวดวงตำรวจอาชญากรรม ผู้เชี่ยวชาญเฉินเป็นคนมีชื่อเสียง ลูกศิษย์ที่มาจากเขามีไม่รู้เท่าไหร่ ตอนนี้ล้วนประสบความสำเร็จเป็นที่โดดเด่นในแวดวงตำรวจอาชญากรรม

“เอ่อ ลู่เสี้ยงหยาง นาย นายพูดพล่อยอะไร? ” เย่สวนแปลกใจยิ่งกว่า ลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่ตำรวจ มีสิทธิ์อะไรไปสงสัยคำพูดของผู้เชี่ยวชาญเฉิน พูดอีกอย่าง เธอฟังดูก็มีเหตุผล รู้สึกว่าก็คงเป็นสถานการณ์อย่างที่ผู้เชี่ยวชาญเฉินวิเคราะห์

แต่ข้อสันนิษฐานของผู้เชี่ยวชาญเฉิน เป็นครั้งแรกที่ถูกคนสงสัย ดังนั้นสีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้อย่างไม่มีใครเทียบ มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดขึ้น “ไอ้หนู แกคิดจะสร้างปัญหาหรอ? ตอนนี้ฉันมีอำนาจ ให้ทีมอาชญากรรมจับกุมแก ให้แกรู้ว่า ผลของการขัดขวางการจัดการคดีคืออะไร? ”

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ พูดอย่างไม่เกรงกลัว “ฉันแค่รู้สึกว่าการวิเคราะห์ของผู้เชี่ยวชาญเฉินมีปัญหา ก็เลยแก้ให้ถูกนิดหน่อย แน่นอน ถ้านายยังรู้สึกว่าตัวเองถูก งั้นก็เชิญนายตามสบาย”

ฮะ?

ไอ้เด็กนี่แก้ไขข้อสันนิษฐานของผู้เชี่ยวชาญเฉิน?

พวกเจ้าหน้าที่หน่วยอาชญากรรมต่างมองหน้ากัน ไอ้เด็กนี่น้ำเข้าสมองหรอ กล้าพูดจายโสโอหังแบบนี้

หัวหน้าทีมพวกเขายังไม่กล้าพูดกับผู้เชี่ยวชาญเฉินแบบนี้เลย

ถ้าไม่เห็นแก่ที่ลู่เสี้ยงหยางเป็นเพื่อนของหัวหน้าทีมพวกเขา พวกเขาก็พาเด็กนี่ไปพิจารณาตัวเองที่สถานีตำรวจตั้งนานแล้ว

“พอแล้ว ลู่เสี้ยงหยาง อย่าวุ่นวาย รีบไปซะ ฉันกำลังทำคดี มีเวลาค่อยติดต่อนาย” หวังเสว่รีบผลักลู่เสี้ยงหยาง ไม่อยากให้เขาทำเรื่องให้มันยุ่งยากขึ้นไปอีก

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางตอบสนอง เฉินเหลยก็ยิ้มเยือกเย็นแล้วพูด “ดีเลย ไอ้เด็กนี่จะแก้ข้อสันนิษฐานของฉันไม่ใช่หรอ? งั้นตอนนี้ฉันก็ล้างหูรอฟัง ฉันอยากจะเห็นนัก เขาจะพูดลูกไม้อะไรออกมาได้”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็พูดเน้นกับลู่เสี้ยงหยางทีล่ะคำ “ทางที่ดีแกควรพูดอะไรมีสาระหน่อย ไม่อย่างนั้น ฉันมีเหตุผลที่จะสงสัย ว่าแกคือฆาตกร กำลังขัดขวางการทำคดีของพวกเรา ชี้นำทิศทางการตรวจจับของพวกเราตำรวจในทางที่ผิด ผลลัพธ์คืออะไร แกเข้าใจดี”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูดขึ้น “นายไม่ต้องทำให้ฉันกลัวหรอก ฉันก็เป็นคนที่รู้กฎหมาย”

ตอนนี้กระแอมคอ กำลังจะเปิดปากพูดความคิดเห็นของเขาออกมา

แต่ในตอนนี้เอง เย่สวนก็เข้ามาดึงมือของเขา พูดขึ้น “พอแล้ว อย่าพูดจาไร้สาระ คนธรรมดาไม่มียศศักดิ์อย่างนาย จะเข้าใจการตัดสินคดี การสันนิษฐานได้ยังไง ตอนนี้กลับบ้านกับฉัน”

เธอเองก็ลุ่มหลงลู่เสี้ยงหยางแล้ว ลู่เสี้ยงหยางจะไปสันนิษฐานเรื่องเกี่ยวกับอาชญากรรมได้ยังไง คงจะเป็นโรคเก่ากำเริบ อยากที่จะคุยโม้โอ้อวดอีก

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม ส่งสายตาวางใจให้เย่สวน จากนั้นก็พูดต่อ “คดีฆาตกรรมทั้งหกครั้ง เมื่อกี้ฉันได้ฟังผู้เชี่ยวชาญเฉินทำการสรุปแล้ว ดังนั้น จึงเข้าใจคดีฆาตกรรมทั้งชุดเป็นอย่างดี ตอนนี้ฉันจะหักล้างบางประเด็นที่ผู้เชี่ยวชาญเฉินพูดเมื่อกี้ ประเด็นแรก นายบอกว่าฆาตกรเลือกลงมือกับผู้หญิง แสดงว่ากำลังกายของเขาอ่อนแอ แต่นายได้คิดไหมว่า สาเหตุที่ฆาตกรเลือกลงมือกับผู้หญิง นั่นเป็นเพราะจิตใจเขาเกลียดชังผู้หญิง ดังนั้นจึงเลือกผู้หญิงมาเป็นที่ระบาย ประการที่สอง นายเคยคิดไหมว่า ฆาตกรไม่ใช่คนผอมอ่อนแอ แต่เพราะเขาเป็นเด็กวัยรุ่น ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เนื่องจากถูกแม่ควบคุมตั้งแต่ยังเล็ก ดังนั้นเขาจึงอยากต่อต้าน ต้องการแก้แค้น ก็เลยเลือกลงมือกับผู้หญิงที่มีสีสันความเป็นแม่”

“แล้วอีกประเด็นหนึ่ง เมื่อกี้นายพูดแล้ว ฆาตกรลอบทำร้ายเหยื่อจากด้านหลัง ก็พิสูจน์แล้วว่ากำลังกายของเขาไม่แข็งแรง แต่นายเคยคิดไหมว่า เป็นไปได้ที่ฆาตกรจะรู้จักผู้หญิงพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงเลือกลงมือจากด้านหลัง แน่นอน ที่ฉันบอกว่ารู้จักนี้ ไม่จำเป็นว่าต้องเคยพูดกัน เคยกินข้าวกัน เคยคุยกัน เป็นไปได้ว่าเป็นแค่การเคยเห็นอยู่ฝ่ายเดียว”