หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 252

บทที่ 252 ก็แค่อยากได้ตัวฉัน

“อ๊าก!”

ด้วยเสียงกรีดร้องที่เสียดแทงหัวใจ ฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของจางเทาหลุดออกจากข้อมือของเขา

เมื่อเห็นฉากที่โหดร้ายนี้ โจวอานที่อยู่ในสภาพเจ็บปวดก็กระตุกไปทั้งตัว จากนั้นเขาก็ตกใจจนสลบไป

ส่วนสวียั่นยั่นรีบคุกเข่าแล้วก้มหัวต่อนหน้าลู่เสี้ยงหยาง “คุณลู่ค่ะ คุณไว้ชีวิตดิฉันเถอะนะ ได้โปรดไว้ชีวิตดิฉันนะคะ จริงสิ คุณลู่อยากจัดการหานปิงหานไม่ใช่เหรอคะ? ดิฉันอาจจะช่วยคุณได้นะคะ คุณอยากให้ดิฉันทำอะไรก็ได้ ดิฉันจะทำตามทุกอย่างเลยค่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาสวียั่นยั่น จากนั้นยกคางสีขาวของเธอขึ้นมาและพูดว่า “ผมไม่ได้สนใจหานปิงหานหรอกนะ อีกอย่างคุณก็ไม่จำเป็นต้องช่วยผมหรอก แต่ผมมีอะไรบางอย่างจะให้คุณช่วยเหมือนกัน คุณรอรับสายจากผมก็แล้วกัน”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ สวียั่นยั่นก็เหมือนถูกนิรโทษกรรม ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่เอาเรื่องเธอ และอย่างน้อยเธอก็ยังมีค่าต่อลู่เสี้ยงหยางบ้าง

“ค่ะๆ ๆ ดิฉันจะฟังทุกคำสั่งของคุณลู่เลยค่ะ ต่อจากนี้คุณก็คือเจ้านายของดิฉัน ดิฉันจะขอเป็นสาวใช้และเป็นทาสของคุณลู่เลยค่ะ” สวียั่นยั่นรีบแสดงความจริงใจ

“ดี หวังว่าคุณจะจำคำพูดของคุณในคืนนี้ได้นะ ผมให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อได้ และผมก็ทำให้คุณตายได้เช่นกัน” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชา

จากนั้นเขาหันมองไปที่หมาป่าดำ

หมาป่าดำถึงกับสะดุ้งราวกับถูกไฟฟ้าช็อต จากนั้นเขาก็รีบก้มหน้ารอฟังคำสั่งของลู่เสี้ยงหยาง

“รีบไปให้พ้น อย่าให้ผมเห็นคุณในเมืองปินเหอนี้อีก ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณหายสาบสูญไปจากโลกนี้เอง” ลู่เสี้ยงหยางโบกมือไล่ เขาไม่อยากสนใจคนอย่างหมาป่าดำ เพราะเกรงว่ามือของเขาจะสกปรกไปด้วย

“ครับๆ ๆ คุณลู่ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ผมขอรับประกันว่า…...ผมจะไม่มาปินเหออีก ไม่สิ......ผมจะไม่มาหวาเซี่ยอีกเลยครับ” หลังพูดจบหมาป่าดำก็รีบออกไปทันที

......

ณ โรงแรมเวียนนาสุดหรู

ในห้องสูทชั้นบนสูดของโรงแรม หานปินหานหลับตาแล้วนอนแช่น้ำในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ

ทุกครั้งที่เธออยู่ในสภาวะตึงเครียดหรืออารมณ์ไม่ดี เธอจะบรรเทาตัวเองด้วยวิธีนี้

วินาทีถัดไป ขนตาที่เรียวยาวและสวยงามของเธอขยับเล็กน้อย ดวงตาอันงดงามค่อยๆ ถูกเปิดออก

เมื่อมองดูนาฬิกา นี่มันก็ได้เวลาแล้วสินะ

อีกไม่นานจางเทาก็จะกลับมาพร้อมกับข่าวดี

ริมฝีปากสีแดงอมชมพูของเธอค่อยๆ กลายเป็นส่วนโค้งอันมีเสน่ห์ เธอยิ้มออกมาจากใจ จากนั้นแขนที่ขาวเนียนของเธอยื่นออกมาหยิบผ้าขนหนูแล้วนำไปห่อหุ้มเรือนร่างที่ชวนให้ชายนับไม่ถ้วนต้องคลั่งไคล้

เท้าที่บอบบางนั้นเปลือยเปล่าแล้วเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นเธอรินไวน์ให้กับตัวเองแก้วหนึ่งแล้วค่อยๆ ลิ้มรสชาติมัน

หานปินหานค่อยๆ จิบไวน์และมองออกไปดูการจราจรที่วุ่นวายด้านนอกหน้าต่าง

ความเจริญทั้งหมดภายนอกนี้เป็นแรงผลักดันให้เธอต่อสู้ดิ้นรน

เธอต้องการเป็นเจ้าของทั้งหมดทุกสิ่งที่เห็นนี้

แกร๊ก!

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนเดินเข้ามา

หานปินหานไม่ได้หันกลับมามอง สายตาของเธอยังคงมองไปที่ทิวทัศน์อันสวยงามในยามค่ำคืน จากนั้นเธอก็พูดเบาๆ ว่า “คุณมาแล้วเหรอ?”