หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 345

บทที่ 345 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็ไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลต่อ ทั้งสองออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน

ในเวลานี้คางเหวินจิ้งยังคงถูกกู้รั่วไห่ตบอย่างบ้าคลั่ง เธอนึกอยากตาย รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง หากเธอรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นน่ากลัวแบบนี้และกุมความลับส่วนตัวที่สุดของเธอ เธอจะไม่มีทางยั่วยุลู่เสี้ยงหยางเด็ดขาด

น่าเสียดายที่ไม่มียาเสียใจในโลกนี้ หากทำอะไรผิดพลาดไปก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ

แน่นอนว่ากู้รั่วไห่นั้นเกลียดลู่เสี้ยงหยาง แต่ในใจก็รู้สึกขอบคุณเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง เขาคงถูกคนเลวอย่างคางเหวินจิ้งหลอกลวงไปตลอดชีวิต

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เย่สวนและลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาถึงบ้าน

ทันทีที่เข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เห็นหลิวจิ้งนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟา ดูมีอารมณ์หดหู่เล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเธออยู่รำไร ราวกับว่าเพิ่งดื่มเหล้ามา

เย่สวนเคยชินแล้ว เธอดื่มและเล่นไพ่นกกระจอกมาตั้งแต่บริษัทแม่ของเธอล้มละลาย เสื่อมโทรมลงโดยสิ้นเชิง

ลู่เสี้ยงหยางแอบถอนหายใจ รู้สึกสงสารแม่สามีของตน

เธอมองหลิวจิ้งอยู่สักพัก วันนี้หลิวจิ้งสวมชุดเดรสยาวรัดรูป แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่แต่ก็ยังคงมองเห็นรูปร่างที่สง่างามและเซ็กซี่อย่างชัดเจน

ร่างกายส่วนบนของเธออวบอั่น เอวเรียวบาง ท่อนขาขาวราวกับหิมะทั้งสองของเธอเผยออกมา มีเสน่ห์อย่างหาที่เปรียบมิได้

เอื๊อก!

ลู่เสี้ยงหยางอดกลืนน้ำลายไม่ได้

ทันทีที่หลิวจิ้งเห็นลู่เสี้ยงหยางและเย่สวน ก็มีสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย

หลังจากเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางนั่งลงแล้ว เธอก็ก้มหน้าด้วยความอับอายแล้วพูดว่า “ลูกจ๋า แม่ขายบ้านของเราไปแล้ว”

อะไรนะ?

บ้านถูกขายไปแล้ว?

เย่สวนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่ได้ยินเช่นนั้นพลันถามซักต่อว่า “แม่คะ เกิดอะไรขึ้น แม่ถึงขายบ้านของเรา”

หลิวจิ้งพูดอย่างเจ็บปวดว่า “หลายวันมานี้แม่เสียเงินไปเป็นจำนวนมากในออสเตรเลีย ตอนนี้เงินออมทั้งหมดในบ้านได้หมดลงแล้ว บ้านก็ถูกแม่ขายใช้หนี้!”

พอได้ยินดังนั้น หัวใจของเย่สวนก็ปวดร้าวด้วยความโกรธ ก่อนหน้านี้เธออาศัยหุ้นในมือ 51% เพื่อรับเงินพันล้านสิบล้านจากตระกูลเย่กรุ๊ป ไม่คาดคิดว่าแม่ของเธอจะสูญเสียทุกอย่างในเวลาเพียงหนึ่งเดือน และตอนนี้เธอก็สูญเสียบ้านไปด้วย หากก้าวไปข้างหน้าก็จะพินาศย่อยยับ

ลู่เสี้ยงหยางหน้านิ่วคิ้วขมวด เกรงว่าหลิวจิ้งจะติดการพนันไปแล้ว จะปล่อยเธอต่อไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นอาจจะเกิดโศกนาฏกรรมในครอบครัว

“แม่ ฉันบอกแม่หลายครั้งแล้ว ล้มเหลวไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว ที่น่ากลัวก็คือไม่สามารถลุกขึ้นยืนจากความล้มเหลวได้ บริษัทของแม่ล้มละลายไม่ใช่หรือ? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยังสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ เฮ้อ แม่ไม่ควรเอาเงินออมที่เหลือก้อนสุดท้ายของครอบครัวไปเล่นการพนันตั้งแต่แรก ตอนนี้เราไม่มีเงินและไม่มีบ้าน พรุ่งนี้รอไปนอนกลางถนนแล้วกัน” เย่สวนเอามือกุมหน้าอกที่เจ็บแล้วพูดด้วยความโมโห

หลิวจิ้งไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าดูเศร้า

เธอไม่คาดคิดว่าการเล่นไพ่นกกระจอกจะกลายเป็นการพนันซึ่งจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงเช่นนี้

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม่ ตอนนี้ครอบครัวของเรายากจนมากจริงๆ ต่อไปแม่ต้องปลุกเร้าใจขึ้นมา ผมมีเพื่อนมากมายในเมืองปินเหอ ถ้าแม่ต้องการเปิดบริษัทใหม่ พวกเขาสามารถช่วยแม่ได้”

ในปัจจุบันลู่เสี้ยงหยางได้ควบคุมบริษัทชั้นนำขนาดใหญ่สองแห่งคือกลุ่มหยูเม่ยหยินกรุ๊ปและเฟยหยางกรุ๊ปซึ่งมีมูลค่าหลายแสนล้าน นอกจากนี้เขายังเป็นประธานองค์กรการค้าเมืองปินเหอซึ่งมีทรัพยากรห้างสรรพสินค้าอยู่มากมายในมือของเขา ขอเพียงหลิวจิ้งฮึกเหิมขึ้นมาก็ยังสามารถหวนกลับมาตั้งตัวเป็นใหญ่ได้อีกครั้งหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง หลิวจิ้งก็ตกตะลึง แต่ในไม่ช้าเธอก็ส่ายหน้าพลางพูดว่า “ช่างมันเถอะเรื่องเปิดบริษัทใหม่ ไม่มีใครช่วยฉันได้หรอก”

หากต้องการเปิดบริษัทใหม่ก็ต้องมีเงินทุนและความสัมพันธ์ ตอนนี้เธอไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย แล้วจะบริหารบริษัทได้อย่างไร?

แน่นอน แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะบอกว่าเขามีเพื่อน แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งความหวังไว้มากนัก ท้ายที่สุดเพื่อนระดับเดียวกับลู่เสี้ยงหยางจะมีประโยชน์อะไรได้

เย่สวนแอบจ้องมองลู่เสี้ยงหยาง นึกตำหนิเขาที่พูดไม่เป็น แม่ของเธอล้มละลายไปแล้ว ยังจะเปิดบริษัทใหม่ทำไม?

ต่อให้เปิดบริษัทใหม่ ก็เกรงว่าผลลัพธ์ก็อาจจะไม่ดีขึ้นมากนัก อย่างไรเธอก็เป็นลูกสาวของหลิวจิ้ง รู้จักหลิวจิ้งเป็นอย่างดี ไม่ใช่คนที่จะเปิดบริษัทได้

ลู่เสี้ยงหยางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาเห็นสายตาของเย่สวนก็ชะงักไปและไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้หลิวจิ้งไม่มีแม้แต่ความมั่นใจในตัวเองเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเขาจะช่วยอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ดูเหมือนต้องให้เวลาที่มากพอสำหรับหลิวจิ้งเพื่อให้เธอปลุกกำลังใจให้ฮึกเหิม

ครู่หนึ่งทั้งสามคนก็เงียบลง ห้องนั่งเล่นเข้าสู่ความเงียบงัน

เย่สวนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อเตรียมเช่าบ้าน

ตอนนี้บ้านของพวกเขาถูกหลิวจิ้งขายไปแล้ว พวกเขาจึงต้องย้ายออกโดยเร็วที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่เย่สวนอย่างเงียบๆ ในใจตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว

อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าการพักอาศัยที่นี่เป็นเรื่องง่าย เขาเพิ่งย้ายบ้านให้เย่สวนและหลิวจิ้งซึ่งเป็นคฤหาสน์ระดับหรูหราที่สุดในเมืองปินเหอ

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปหาซุนเซียงเซียงเพื่อขอให้เธอช่วยหาห้องชุดให้สองสามห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะนี้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางต่างคิดว่าเป็นผู้ที่ซื้อบ้านไว้

เย่สวนสีหน้าดูอึดอัด ขยิบตาให้ลู่เสี้ยงหยาง ให้เขาไปเปิดประตู

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู

แต่เมื่อลู่เสี้ยงหยางเปิดประตูเขาก็เห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่ง ท่านย่าจากตระกูลเย่

ในเวลานี้ใบหน้าของท่านย่าตระกูลเย่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน ด้านหลังเธอคือกลุ่มสมาชิกระดับสูงของตระกูลเย่ เย่หยุนเทา เย่เชี่ยน เย่ซวง...

รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางจางหายไป พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณคงมาผิดที่แล้วล่ะ”

ต้องเป็นเรื่องไม่ดีสำหรับการมาเยือนของครอบครัวนี้แน่นอน

เย่หยุนเทายิ้มเยาะแล้วผลักลู่เสี้ยงหยางออกไป “ไอ้เศษสวะ มาเกาะผู้หญิงของตระกูลเย่เรากิน แกยังมีเหตุผลอะไรได้ ไสหัวไป คุณย่าไม่ได้มาหาแก แต่เป็นเย่สวน เธออยู่บ้านหรือเปล่า?”

ร่องรอยของความเย็นชาฉายไปจากใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางพลางตอบว่า “เย่สวนไม่อยู่บ้าน”

พลันเอื้อมมือออกไปจะปิดประตู

แต่ในเวลานี้ท่านย่าได้เบียดเข้ามาอย่างรวดเร็ว พอเห็นเย่สวน เธอก็ยิ้มแย้มทักทายทันที

เย่สวนพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างจนปัญญา “ปล่อยพวกเขาเข้ามาเถอะ”

เธอกำลังจะไปดูหน่อยว่าพวกเขามาทำอะไรที่บ้านของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วเปิดประตูห้องอีกครั้ง

เย่หยุนเทา เย่เชี่ยนและคนอื่นๆ รีบเบียดเข้ามา

“ไอ้บ้าเอ้ย! โง่อะไรแบบนี้ นี่ไว้หน้าแกแล้วนะ? เชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะฆ่าแกได้” เย่หยุนเทามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างหยิ่งผยอง

ลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้มบางๆ แล้วม้วนแขนเสื้อกำลังจะเข้าไปสั่งสอนบทเรียนให้เย่หยุนเทา

แต่ผู้ชายคนนี้หลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว เข้าไปหลบอยู่ด้านหลังท่านย่า

แม่งเอ้ย เขาเคยถูกลู่เสี้ยงหยางโจมตีมาก่อน รู้ดีว่าแม้ว่าลูกเขยคนนี้จะทำอะไรไม่สำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง แต่แขนขาของเขาก็พัฒนาขึ้น สู้กับเขาตัวต่อตัวคงไม่มีทางได้เปรียบ

“เศษสวะ!” ลู่เสี้ยงหยางพูดสองคำนี้อย่างเย็นชาแล้วนั่งลงบนโซฟา

เย่สวนมองไปที่ท่านย่าแล้วถามว่า “คุณย่ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอคะ?”