หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 345

บทที่ 345 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็ไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลต่อ ทั้งสองออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน

ในเวลานี้คางเหวินจิ้งยังคงถูกกู้รั่วไห่ตบอย่างบ้าคลั่ง เธอนึกอยากตาย รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง หากเธอรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นน่ากลัวแบบนี้และกุมความลับส่วนตัวที่สุดของเธอ เธอจะไม่มีทางยั่วยุลู่เสี้ยงหยางเด็ดขาด

น่าเสียดายที่ไม่มียาเสียใจในโลกนี้ หากทำอะไรผิดพลาดไปก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ

แน่นอนว่ากู้รั่วไห่นั้นเกลียดลู่เสี้ยงหยาง แต่ในใจก็รู้สึกขอบคุณเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง เขาคงถูกคนเลวอย่างคางเหวินจิ้งหลอกลวงไปตลอดชีวิต

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เย่สวนและลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาถึงบ้าน

ทันทีที่เข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เห็นหลิวจิ้งนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟา ดูมีอารมณ์หดหู่เล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเธออยู่รำไร ราวกับว่าเพิ่งดื่มเหล้ามา

เย่สวนเคยชินแล้ว เธอดื่มและเล่นไพ่นกกระจอกมาตั้งแต่บริษัทแม่ของเธอล้มละลาย เสื่อมโทรมลงโดยสิ้นเชิง

ลู่เสี้ยงหยางแอบถอนหายใจ รู้สึกสงสารแม่สามีของตน

เธอมองหลิวจิ้งอยู่สักพัก วันนี้หลิวจิ้งสวมชุดเดรสยาวรัดรูป แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่แต่ก็ยังคงมองเห็นรูปร่างที่สง่างามและเซ็กซี่อย่างชัดเจน

ร่างกายส่วนบนของเธออวบอั่น เอวเรียวบาง ท่อนขาขาวราวกับหิมะทั้งสองของเธอเผยออกมา มีเสน่ห์อย่างหาที่เปรียบมิได้

เอื๊อก!

ลู่เสี้ยงหยางอดกลืนน้ำลายไม่ได้

ทันทีที่หลิวจิ้งเห็นลู่เสี้ยงหยางและเย่สวน ก็มีสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย

หลังจากเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางนั่งลงแล้ว เธอก็ก้มหน้าด้วยความอับอายแล้วพูดว่า “ลูกจ๋า แม่ขายบ้านของเราไปแล้ว”

อะไรนะ?

บ้านถูกขายไปแล้ว?

เย่สวนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่ได้ยินเช่นนั้นพลันถามซักต่อว่า “แม่คะ เกิดอะไรขึ้น แม่ถึงขายบ้านของเรา”

หลิวจิ้งพูดอย่างเจ็บปวดว่า “หลายวันมานี้แม่เสียเงินไปเป็นจำนวนมากในออสเตรเลีย ตอนนี้เงินออมทั้งหมดในบ้านได้หมดลงแล้ว บ้านก็ถูกแม่ขายใช้หนี้!”

พอได้ยินดังนั้น หัวใจของเย่สวนก็ปวดร้าวด้วยความโกรธ ก่อนหน้านี้เธออาศัยหุ้นในมือ 51% เพื่อรับเงินพันล้านสิบล้านจากตระกูลเย่กรุ๊ป ไม่คาดคิดว่าแม่ของเธอจะสูญเสียทุกอย่างในเวลาเพียงหนึ่งเดือน และตอนนี้เธอก็สูญเสียบ้านไปด้วย หากก้าวไปข้างหน้าก็จะพินาศย่อยยับ

ลู่เสี้ยงหยางหน้านิ่วคิ้วขมวด เกรงว่าหลิวจิ้งจะติดการพนันไปแล้ว จะปล่อยเธอต่อไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นอาจจะเกิดโศกนาฏกรรมในครอบครัว

“แม่ ฉันบอกแม่หลายครั้งแล้ว ล้มเหลวไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว ที่น่ากลัวก็คือไม่สามารถลุกขึ้นยืนจากความล้มเหลวได้ บริษัทของแม่ล้มละลายไม่ใช่หรือ? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยังสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ เฮ้อ แม่ไม่ควรเอาเงินออมที่เหลือก้อนสุดท้ายของครอบครัวไปเล่นการพนันตั้งแต่แรก ตอนนี้เราไม่มีเงินและไม่มีบ้าน พรุ่งนี้รอไปนอนกลางถนนแล้วกัน” เย่สวนเอามือกุมหน้าอกที่เจ็บแล้วพูดด้วยความโมโห

หลิวจิ้งไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าดูเศร้า

เธอไม่คาดคิดว่าการเล่นไพ่นกกระจอกจะกลายเป็นการพนันซึ่งจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงเช่นนี้

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม่ ตอนนี้ครอบครัวของเรายากจนมากจริงๆ ต่อไปแม่ต้องปลุกเร้าใจขึ้นมา ผมมีเพื่อนมากมายในเมืองปินเหอ ถ้าแม่ต้องการเปิดบริษัทใหม่ พวกเขาสามารถช่วยแม่ได้”

ในปัจจุบันลู่เสี้ยงหยางได้ควบคุมบริษัทชั้นนำขนาดใหญ่สองแห่งคือกลุ่มหยูเม่ยหยินกรุ๊ปและเฟยหยางกรุ๊ปซึ่งมีมูลค่าหลายแสนล้าน นอกจากนี้เขายังเป็นประธานองค์กรการค้าเมืองปินเหอซึ่งมีทรัพยากรห้างสรรพสินค้าอยู่มากมายในมือของเขา ขอเพียงหลิวจิ้งฮึกเหิมขึ้นมาก็ยังสามารถหวนกลับมาตั้งตัวเป็นใหญ่ได้อีกครั้งหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง หลิวจิ้งก็ตกตะลึง แต่ในไม่ช้าเธอก็ส่ายหน้าพลางพูดว่า “ช่างมันเถอะเรื่องเปิดบริษัทใหม่ ไม่มีใครช่วยฉันได้หรอก”

หากต้องการเปิดบริษัทใหม่ก็ต้องมีเงินทุนและความสัมพันธ์ ตอนนี้เธอไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย แล้วจะบริหารบริษัทได้อย่างไร?

แน่นอน แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะบอกว่าเขามีเพื่อน แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งความหวังไว้มากนัก ท้ายที่สุดเพื่อนระดับเดียวกับลู่เสี้ยงหยางจะมีประโยชน์อะไรได้

เย่สวนแอบจ้องมองลู่เสี้ยงหยาง นึกตำหนิเขาที่พูดไม่เป็น แม่ของเธอล้มละลายไปแล้ว ยังจะเปิดบริษัทใหม่ทำไม?