หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 368

บทที่ 368 กินขยะทั้งหมดสิ

ความหวาดกลัว สั่นสะเทือนและความเชื่อถือของจ้าวฮวนฮวน คงอยู่เป็นเวลานาน ถึงเพิ่งจะได้สติกลับมา วิ่งน้อยๆ ไปที่ด้านหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ใช้ท่าทางที่เคารพนอบน้อมอย่างถึงที่สุด กว่าวเสียงสั่นว่า "ทักทายท่านประธานกรรมการ"

ประธานกรรมการอะไร?

ในเวลานี้ ทุกคนในบริเวณโดยรอบต่างนิ่งอึ้งไปแล้ว คนจนที่ทั้งตัวเป็นของข้างทางลู่เสี้ยงหยางคนนี้ ถึงกับเป็นประธานกรรมการ

"หา? นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? " จางถิงตกใจจนปากอ้าตาค้าง สมองกลายเป็นหมุนไม่กลับอยู่บ้าง มองลู่เสี้ยงหยางอย่างทึ่มทื่อ สีหน้าสั่นสะเทือนได้เท่าไหน ก็สั่นสะเทือนมากเท่านั้น

"อะไรกัน! เขาเป็นประธานกรรมการ?! " ชายชราหัวล้านลูกตาดำหดเล็กลง สีหน้าหวาดกลัวสุดขีด ถ้าลู่เสี้ยงหยางเป็นประธานกรรมการของอสังหาริมทรัพย์หลงซานจริง เช่นนั้นนิ้วมือเดียวก็กดเขาให้ตายได้แล้ว

"บ้าที่สุด นี่มันเป็นไปไม่ได้ เขาก็แค่คนจนคนหนึ่ง จะเป็นประธานกรรมการไปได้ยังไง? " หวางเยว่ร้องเสียงหลงพูด ร่างกายแข็งทื่อเป็นก้อนไปนานแล้ว ราวกับถูกฟ้าแลบผ่าใส่

ปึกๆ!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนถูกทำให้ตกใจจนวิญญาณหลุดจากร่าง กระบองไฟฟ้าในมือหลุดลงไปที่พื้นทันที ร่างกายราวกับเป็นรูปปั้นหิน ไร้การเคลื่อนไหวใด

เวลานี้ พูดอย่างไม่เกินจริงเลยว่า ฉากที่อยู่ตรงหน้านำพาความสั่นสะเทือนมาสู่ทุกคน รุนแรงมากจริงๆ ก็เหมือนกับวันหนึ่ง ขอทานที่อยู่ข้างกายคุณ เปลี่ยนไปภายในพริบตา กลายเป็นเศรษฐีชั้นแนวหน้า แรงกระทบแบบนี้ยากที่จะจินตนาการได้

"อืม" แต่ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจการตกตะลึงของทุกคน ต่อหน้าการทำความเคารพของจ้าวฮวนฮวน เพียงตอบอืมเบาๆ คำหนึ่ง

จ้าวฮวนฮวนเคร่งเครียดแทบจะไม่ไหว ทั้งตัวล้วนผุดเหงื่อเย็น อย่างไรก็ดี เมื่อครู่เธอเพิ่งจะดูถูกเสียดสีลู่เสี้ยงหยางไปนี่นา

เวลาต่อมา ในสมองก็มีแสงสว่างวาบขึ้น นึกถึงประโยคแรกที่ลู่เสี้ยงหยางพูดกับเธอเมื่อครู่ ให้เธอไล่หวางเยว่และชายชราหัวล้านสุนัขสองตัวนี่ไปภายในหนึ่งนาที

เร่งรีบมองนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่ง ตอนนี้ยังห่างจากหนึ่งนาทีอีก10วินาที

เยี่ยมเลย ยังมีโอกาส

จ้าวฮวนฮวนรีบหมุนกายกลับ ตะโกนสุดเสียงใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนว่า "ยังจะยืนนิ่งอยู่ทำไม? ขยะสองคนนี้เพิ่งจะล่วงเกินท่านประธานกรรมการ รีบๆ ไล่พวกเขาออกไป เดี๋ยวนี้! ทันที! "

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนรู้สึกราวกับสายลมเย็นพัดผ่านจนร่างหนาวสะท้าน ได้สติจากกลับมาจากความตื่นตระหนก รีบค้อมตัวเก็บกระบองไฟฟ้าที่อยู่บนพื้น คิดจะปฏิบัติตามคำสั่งของจ้าวฮวนฮวน

แต่ก็เป็นในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางพูดกับจ้าวฮวนฮวนคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า "รอเดี๋ยว เมื่อครู่ที่เธอพูดยังไม่ได้ทำตามคำพูดเลยนะ"

"หา? " จ้าวฮวนฮวนโง่งมไปทันที คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตอนนี้ถึงคิดออกถึงคำพูดที่ตนเองพูดกับลู่เสี้ยงหยาง ถ้าลู่เสี้ยงหยางเป็นประธานกรรมการของอสังหาริมทรัพย์หลงซาน เช่นนั้นตนเองจะคุกเข่าเรียกเขาว่าพ่อ

จ้าวฮวนฮวนมีใจที่คิดอยากจะตายแล้ว สีหน้ายิ่งกว่าอึดอัด

ตนเองอยู่ที่อสังหาริมทรัพย์หลงซาน ดีร้ายก็อย่างไรก็เป็นคนที่มีเกียรติมีคนนับหน้าถือตา ถ้าคุกเข่าแล้วเรียกเขาว่าพ่อจริง ใบหน้านี้จะเอาไปวางไว้ที่ไหน?

แต่ถ้าไม่คุกเข่าลงแล้วเรียกเขาว่าพ่อ เช่นนั้นก็พูดได้ชัดเจนแล้ว ว่าคิดจะเป็นศัตรูกับลู่เสี้ยงหยาง ไม่เห็นประธานคนนี้อยู่ในสายตา

เมื่อเป็นเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางให้ตนเองอยู่ที่อสังหาริมทรัพย์หลงซานอีกต่อไป

คิดๆ ดูตนเองอยู่ที่อสังหาริมทรัพย์หลงซานดิ้นรนมาสิบกว่าปีแล้ว ทุ่มเทกำลังความคิดทั้งหมดไป ไม่ง่ายเลยที่ก้าวขึ้นมาถึงวันนี้ได้ จะยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร

ชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียมากมายอยู่ในใจไปรอบหนึ่ง จ้าวฮวนฮวนในที่สุดก็ประนีประนอมแล้ว

ขาสวยย่อลง คุกเข่าลงไปต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง ตะโกนอย่างอ่อนแรงว่า "คุณ...คุณพ่อ"

ลู่เสี้ยงหยางยื่นมือไปแคะๆ หู พูดอย่างสบายอกสบายใจว่า "เธอเรียกเบาไปแล้ว ไม่ได้ยิน"

ใบหน้ารูปไข่งดงามของจ้าวฮวนฮวนอับอายขึ้นมา กัดริมฝีปากแน่น แล้วเพิ่มระดับเสียง "คุณ...คุณพ่อ"