หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 378

บทที่ 378 ความรุ่งโรจน์ในอดีตไม่ใช่ของตระกูลเย่

หม่าเหวินตกอกตกใจจนเหลือแค่สองชีวิต เมื่อได้ยินคำพูดของถาวยู่ ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะโง่ได้ถึงขนาดนี้ เรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผยแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจอีก

แต่ก็ข้าใจได้ ถาวยู่เป็นเพียงพนักงานขายของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งเท่านั้น นอกเสียจากมีความสามารถในการอ่อยผู้ชาย เธอไม่มีความสามารถอื่นใดอีก จะไปรู้ได้อย่างไร ว่าคนที่สามารถซื้อบ้านพักตากอากาศบนยอดเขาหลงซานนั้นมีอำนาจมากล้นแค่ไหน น่ากลัวขนาดไหน

คนแบบนี้ เป็นบุคคลที่แม้แต่บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานเองก็ต้องการมีความสัมพันธ์ด้วย บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซานเพื่อบุคคบที่ยิ่งใหญ่อย่างลู่เสี้ยงหยาง สามารถเตะหม่าเหวินที่อยู่ในระดับกลางออกไปได้ทุกเมื่อ ยังไงซะคนแบบเขา ทำกำไรให้กับบริษัทก็แค่หลักร้อยล้าน แต่บุคคลที่มีอำนาจอย่างลู่เสี้ยงหยางต่างออกไป คนอย่างลู่เสี้ยงหยาง เป็นไปได้ว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลง บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน เพราะงั้นความแตกต่างของทั้งคู่ ชัดเจนมากนัก

เพราะเขาเข้าใจความหมายต่อผลประโยชน์เป็นอย่างดี เขาจึงเคารพนอบน้อมต่อลู่เสี้ยงหยาง

บุคคลตัวเล็กๆ ที่อยู่ระดับกลางของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน คิดที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของลู่เสี้ยงหยาง เสมือนกับหนอนที่คิดจะถอนรากต้นไม้

นาทีต่อมา ไร้ความลังเลแต่อย่างใด หม่าเหวินมุ่งไปหยุดอยู่ที่ข้างถาวยู่ กระชากหัวเธอ ก่อนที่จะโยนเธอไปตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง พร้อมกับเสียงด่าทอ “ให้ตายสิ ไอ้ผู้หญิงผมยาวแต่มองแคบ เธอรู้ในความสามารถของคุณลู่ไหม? หากคุณลู่ต้องการชีวิตเธอ ก็แค่ประโยคเดียวเท่านั้น คนอย่างคุณลู่ คนอย่างคุณลู่ แม้แต่ประธานบริษัทของเราก็ต้องนอบน้อมต่อเขา ขยะอย่างเธอ กล้าดียังไงที่จะไม่เคารพในตัวคุณลู่”

ถาวยู่หวาดหวั่นจนใบหน้าขาวซีด กับประโยคที่ได้ยิน ร่างกายเสมือนกับเป็นไข้สูง ตัวสั่นไม่หยุด

ให้ตาย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปเสียได้?

เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง ก็แค่มีเงินนิดหน่อยไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้น่ากลัวถึงปานนี้เชียวหรือ?

“ไอ้บ้าเอ๊ย ยังจะนิ่งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษคุณลู่อีก หรือพวกคุณอยากจะให้คุณลู่เอาชีวิตแกทั้งบ้านหรือไง?” ในเวลาเมื่อเห็นถาวยู่ไร้ปฏิกิริยาใดๆ หม่าเหวินง้างมือขึ้นอีกครั้ง เหวี่ยงเข้าที่บ้องหูของเธอหลายฉาด คำรามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ให้ตาย คนอย่างลู่เสี้ยงหยางน่ากลัวเกินไป วันนี้เขาต้องทำให้เขาพึงพอใจ มีเพียงแค่วิธีนี้ เขาถึงจะรักษาหน้าที่การงานของตนเอาไว้ได้

ส่วนถาวยู่เหมือนกับหมาหงอย ที่หว่างขาของเธอมีน้ำใสสีเหลืองไหลออกมา อย่างควบคุมไม่ได้ เธอตกใจจนฉี่แตก

นาทีนี้เองเธอถึงได้รู้ตัว คนที่ทำให้สามีของเธอกลัวถึงขนาดนี้ ต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่พวกเขาไม่สามารถที่จะต่อกรด้วยได้

ตุ้บ!

เสียงหัวเข่ากระทบพื้น ถาวยู่ร้องขอชีวิตจากลู่เสี้ยงหยางอย่างอนาถ “คุณลู่ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ หากคุณไม่รังเกียจ ต่อจากนี้ดิฉันจะช่วยทำความสะอาดที่นี่ให้เอง”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เย่สวนและหลิวจิ้งจ้องนากันและกัน ลู่เสี้ยงหยางกลายเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกยินดีอย่างยากที่จะอธิบาย

ในอดีตเพราะการมีอยู่ของลู่เสี้ยงหยางตระกูลเย่จึงถูกเหยียดหยามสารพัด แต่ตอนนี้ ตระกูลเพราะการมีอยู่ของลู่เสี้ยงหยางถึงได้ยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้ง

“หมดกันหมดกัน!”

เหล่าลุงป้าที่อยู่รอบกาย ต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น ภายใต้แกนนำอย่างเหอตงเหมย ด้วยความตระหนกอย่างถึงที่สุด ในสายตาของพวกเขา คนอย่างหม่าเหวินนั้นนับว่าเก่งมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ หม่าเหวินกลับกลายเป็นหมาหงอยเมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้เฒ่าผู้แก่อย่างพวกเขา

แต่ในตอนนี้ แม้แต่พวกเขาจะเกรงกลัวต่อลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ยังคงไม่ลืมที่จะเลียแข้งเลียขาหลิวจิ้งไปด้วย

“พี่หลิวจิ้ง ลูกเขยของพี่นี่มีความสามารถจริงๆ เลย เมื่อเทียบหม่าเหวินกับลูกเขยของพี่แล้ว เขาไม่มีค่าอะไรเลย”

“นั่นสิพี่หลิวจิ้ง ยินดีด้วย ที่พี่มีลูกเขยที่ดีขนาดนี้ คราวหลังอย่าว่าแต่พี่เปิดบริษัทเลย ต่อให้เปิดสิบแห่ง ร้อยแห่ง ก็ประสบความสำเร็จได้ง่าย”

“ฮ่าฮ่า เมื่อก่อนฉันก็รู้แล้ว ว่าเย่สวนเป็นคนมีวาสนา โชคดี เป็นคนมั่งมีสูงส่ง”

…..