หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 380

บทที่ 380 ความห่วงใยของเทพธิดา

เงาร่างนั้นมุ่งมายังหานปิงหานอย่างรวดเร็ว โค้งคำนับกับหานจิ่วโจว “สวัสดีครับผู้นำตระกูล”

เมื่อหานปิงหานเงาร่างนั้น เธอนิ่งไป ไม่คิดเลย ว่าตระกูลจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ถึงเพียงนี้ ถึงกับให้พี่ใหญ่ของเธอจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง

ในเวลานี้ สายตาของหานจิ่วโจวตกอยู่ที่เงาร่างนั้น พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ “หานหยุน ต่อจากนี้แกรับภารกิจต่อจากหานปิงหานทำภารกิจที่ปินเหอให้สำเร็จ”

“ครับ” หานหยุนเอ่ยตอบ ด้วยสีหน้าที่ไร้การเปลี่ยนแปลง

หานปิงหานไม่ยอม เธอไม่อยากจะถูกตระกูลทอดทิ้ง

ยังไงซะในอดีตเธอก็เป็นแค่ตัวละครเล็กๆ ภายในตระกูล ถูกกลั่นแกล้งอยู่เสมอ เธอสู้สุดความสามารถถึงมาถึงจุดนี้ได้ เธอไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนดั่งเดิม ขอเพียงแค่สามารถรักษาความสูงจองตอนนี้ได้ เธอยอมทำได้ทุกอย่าง

เธอกัดฟันแน่น หันไปทางหานจิ่วโจว “ผู้นำตระกูล ฉันเองก็ช่วยท่านแบ่งเบาภาระได้ เรื่องที่ปินเหอเป็นความผิดพลาดของดิฉัน หวังว่าท่านจะให้โอกาสดิฉันได้แก้ตัว”

หานจิ่วโจวส่ายหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เธอกลับไปก่อนเถอะ เมื่อไตร่ตรองดีแล้วว่าเธอทำอะไรได้ ค่อยว่าพูดกับฉันว่าเธอสามารถช่วยฉันแบ่งเบาภาระได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานปิงหานไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอทำได้เพียงพยักหน้า รับคำเอาไว้ก่อน

หานจิ่วโจวสะบัดมือ “โอเค ไปทำงานของตัวเองเถอะ หวังว่าภายในหนึ่งอาทิตย์ พวกเธอจะมีข่าวดีมารายงานฉันทั้งคู่”

…..

KTV Magic

ในคืนนี้ งานปาร์ตี้วันเกิดของจูหยู่เจินถูกจัดขึ้นที่นี่

เมื่อลู่เสี้ยงหยางมาถึง ทุกคนในชั้นเรียนได้มากันครบหมดแล้ว

นาทีที่เขาเข้ามาในห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินหยุนเฟยหายไปทันที

ให้ตาย ทำไมไอ้เขยแต่งเข้าถึงมาที่นี่ได้ เขาจำได้ ว่าตนไม่ได้เชื้อเชิญเขา

หวังเจี้ยนเองก็ประหลาดใจ ยืนหัวเราะอย่างเย็นชา “ลู่เสี้ยงหยาง แกนี่มันตลกชะมัด วันนี้วันเกิดอาจารย์ประจำชั้นของเรา เขยแต่งเข้าอย่างแกมาทำอะไร? ฮ่าฮ่า คงไม่ได้มาเพื่อขัดลาภของอาจารย์หรอกนะ”

ไม่เปิดโอกาสให้ลู่เสี้ยงหยางได้พูด ไป๋หมิ่นหมิ่นขัดขึ้นเสียก่อน “ไอ้เขยแต่งเข้านี่คงไม่เคยมาที่KTVที่หรูหราแบบนี้ ก็เลยหน้าหนาถ่อมาด้วย ต้องการดื่มไวน์ฟรีล่ะมั้ง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะดังขึ้นภายในห้อง เขยแต่งเข้านี่ช่างไร้ประโยชน์ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะถูกแดกดันทุกครั้งไป

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจขยะพวกนี้ เขาเลือกที่จะหันไปทางจูหยู่เจินแทน “อาจารย์ครับ สุขสันต์วันเกิด”

จู่หยู่เจินไม่สบอารมณ์ เธอหันไปเอ่ยตอบลู่เสี้ยงหยาง “แกไม่ทบทวนบทเรียนในห้อง มาที่นี่ทำอะไร? เราจะทำการสอบในเร็วๆ นี้แล้ว อย่าสอบได้ที่โหล่ล่ะ”

เมื่อได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางไม่พอใจ อาจารย์ประจำชั้นดูถูกชะมัด เรื่องอะไรที่เขาจะต้องเป็นที่โหล่ของห้องด้วย

“อาจารย์ วางใจเถอะ จะต้องทำอะไรผมรู้ดีแก่ใจ” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“เฮ้อ ไร้เยียวยาจริงๆ มิน่าเขาถึงได้เป็นเขยแต่งเข้า เกาะผู้หญิงกิน” เมื่อจับจ้องทีท่าไม่เกรงกลัวของลู่เสี้ยงหยาง จูหยู่เจินส่ายหน้า พร้อมนึกคิดในใจ

การมาของลู่เสี้ยงหยางเป็นความผิดพลาด ปาร์ตี้วันเกิดของจูหยู่เจินดำเนินต่อเนื่อง

ไม่นานนัก ประตูห้องถูกผลักออก เค้กแปดชั้นถูกเข็นเข้ามา จูหยู่เจินทำการขอพรและเป่าเทียน ก่อนที่จะตัดเค้ก ฉินหยุนเฟยและหวังเจี้ยนรับหน้าที่แจกเค้ก

พวกเขาทั้งคู่ตั้งใจให้ลู่เสี้ยงหยางหน้าแหก จึงไม่ได้แบ่งเค้กให้กับเขา เพราะงั้นขณะที่ทุกคนกำลังทานเค้ก มีเพียงลู่เสี้ยงหยางเท่านั้นที่ยืนอยู่กับมุมห้อง

เซียวมู่ไป๋ ฟ้านเจา และจางสู้ทนดูไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนเอ่ยถาม “หมายความว่ายังไง? เราได้เค้กกันหมดทุกคน แต่ทำไมลู่เสี้ยงหยางไม่ได้?”

ฉินหยุนเฟยตบเข่าฉาด แสร้งทำเป็นเพิ่งสังเกตเห็นลู่เสี้ยงหยางยังไม่ได้รับเค้ก “อ้าว โทษที ฉันลืมแกไปได้ยังไง แกนี่ก็นะ ในมือไม่มีเค้ก ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ฮ่าฮ่า หากแกไม่รังเกียจ เอาของฉันไปไหม”

เค้กนั้นถูกเขาทานไปแล้ว ดูน่ารังเกียจ

แน่นอน เขาตั้งใจ ที่จะทำให้ลู่เสี้ยงหยางขยะแขยง

“สวะ” ลู่เสี้ยงหยางไม่แม้ชายตามองฉินหยุนเฟย

หวังเจี้ยนระเบิดหัวเราะออกมา “พี่หยุนเฟย เขยแต่งเข้านี่ไม่ทานเค้ก จะให้เขาทำไม? เสียดายของแย่?”

ไป๋หมิ่นหมิ่นเองก็หัวเราะออกมา “นั่นสิ ของมีระดับแบบนี้ เขาทานไม่เป็นหรอก”

ดาวประจำชั้นกงหยู่หนิงรู้สึกผิด เธอเป็นคนเรียกให้ลู่เสี้ยงหยางมาเอง เพราะงั้นลู่เสี้ยงหยางถึงได้ถูกเหยียดหยาม

เธอลุกขึ้นยืนอย่างสง่า มุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยาง ยื่นเค้กในมือให้กับลู่เสี้ยงหยาง “หากนายไม่รังเกียจเค้กที่ฉันเพิ่งทานไปแค่คำเดียว ก็เอาของฉันไปแทนสิ ฉันไม่ชอบทานของหวาน น้ำหนักขึ้นง่าย”

อะไรนะ?

ดาวประจำชั้นเป็นฝ่ายให้เค้กกับเขยแต่งเข้า?

ทุกคนต่างอิจฉาตาร้อน ให้ตาย เรื่องอะไรกัน? ก็แค่ไอ้กระจอกเขยแต่งเข้า ทำไมถึงได้รับการปรนนิบัติที่ดีถึงเพียงนี้

ดาวประจำคอยเป็นห่วงเขยแต่งเข้าแบบนี้ เหมือนกับพวกเขาเป็นคู่รักกันเลย

ฉินหยุนเฟยกำหมัดแน่น ถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ให้ตาย กงหยู่หนิงมอบเค้กที่เธอทานให้กับลู่เสี้ยงหยาง นั่นก็หมายความว่า จูบกับลู่เสี้ยงหยางทางอ้อม

หวังเจี้ยนทีท่าน่าสงสาร จับจ้องไปที่กงหยู่หนิง “คุณกง เค้กของผมไม่พอทาน ผมไม่รังเกียจเค้กของคุณ คุณให้ผมเถอะนะ”

ฮ่าฮ่า โอกาสที่จะได้จูบกับดาวประจำชั้นทางอ้อม ใครบ้างล่ะที่ไม่อยากได้ เรื่องอะไรที่จะปล่อยให้ไอ้กระจอกเขยแต่งเข้าได้ไป?

เมื่อประโยคของหวังเจี้ยนหลุดออก ทุกคนต่างเอ่ยขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน ไม่รังเกียจเค้กของกงหยู่หนิง

กงหยู่หนิงไม่สนใจของเขา เพียงแค่จ้องมองลู่เสี้ยงหยางเงียบๆ

ด้วยความหวังในใจ หวังว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่รังเกียจเค้กที่เธอได้ทานไปแล้ว

ไม่คิดเลย ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกซาบซึ้งใจ เขาเอื้อมมือรับก้อนเค้กมาไว้ “ขอบคุณครับ”

จบประโยค เขาใช้ส้อม ตักเค้กเข้าปากคำหนึ่ง

เพราะเมื่อสักครู่กงหยู่หนิงได้ทานไปแล้วก่อนหน้าหนึ่งคำ ด้วยส้อมอันเดียวกัน เพราะงั้นส้อมนั่นต้องติดค้างที่ปากอิ่มอยู่ก่อนแล้ว บนนั้นยังคงมีกลิ่นอายที่พิเศษติดอยู่

แน่นอนว่ากลิ่นอายนั้นถูกลู่เสี้ยงหยางปกปิดเอาไว้แล้ว ในใจเต้นตึกตักเบาๆ ฮ่าฮ่า ถือว่าตนกำลังลิ้มรสน้ำลายของดาวประจำชั้นหรือเปล่า?

“อืม หวานมาก อร่อยดี” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างยินดี

“.....” กงหยู่หนิง ใบหน้าที่หมดจดแดงก่ำ หัวใจเต้นระรัวไม่หยุด เสมือนกับกว้างน้อยที่วิ่งเพ่นพ่านอยู่ภายใน

หากลู่เสี้ยงหยางไม่รังเกียจตนจริงๆ ด้วย

ให้ตาย! เสียดายของเป็นบ้า

ทุกคนต่างอิจฉา อยากจะถามเขาย้ายเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง รสชาติของเทพธิดาเป็นอย่างไร