หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 382

บทที่ 382 ช่างเป็นขยะอะไรอย่างนี้

อะไรนะ? ยาล้างกระดูกมีปัญหา?

ได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยางเมื่อสักครู่นี้แล้ว สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ตัวเขาภายในชั่วพริบตา โดยใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยและประหลาดใจ

แต่ที่ตามมาติดๆก็คือ ทุกคนต่างพากันยิ้มเยาะ แน่นอนว่าพวกเขาเหล่านี้ไม่เชื่อคำพูดของเขยแต่งเข้าบ้านที่เป็นขยะคนนี้

ฉินหยุนเฟยโกรธมากจนกระโดดลุกขึ้นและชี้หน้าด่าลู่เสี้ยงหยาง : “เย็ดแมร่ง ไอ้คนหน้าโง่ แกรู้อะไรถึงได้มาพูดจาไร้สาระที่นี่ ยาของกูมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? ถ้าคืนนี้แกไม่พูดออกมา รอดูได้เลยว่าฉันจะตัดลิ้นแกยังไง”

หวังเจี้ยนยังด่าตามมาด้วยอีกว่า : “ไอ้หน้าโง่คนนี้ พอชมนิดชมหน่อยก็ได้ใจมาทำอวดดี คนธรรมดาอย่างแกเคยเห็นยานี้งั้นเหรอ? ถึงกล้าคุยโวโอ้อวดอย่างไม่อายว่ายาล้างกระดูกที่พี่หยุนเฟยมอบให้อาจารย์นั้นมีปัญหา แล้วยังไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองอีกว่าอะไรคือสิ่งที่ดีงาม”

ไป๋หมิ่นหมิ่นมองไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า : “น่ากลัวว่าเจ้าเขยแต่งนี่แม้แต่ของขวัญก็ไม่ได้เตรียมน่ะสิ ถึงได้คิดแต่จะพล่ามแต่เรื่องเหม็นๆ ฉันคิดว่าเขาต้องการใช้วิธีกลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเลเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลายคนรู้สึกว่ามีเหตุผลจึงพยักหน้าเออออไม่รู้ตัวพลางมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางเหมือนกับมองดูตัวตลกที่กระโดดไปรอบๆ

ฮ่าๆ เจ้าขยะนี่ตลกเกินไปแล้ว

และจูหยู่เจินเองก็จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอยู่ในเวลานี้ด้วยเช่นกันและถามอย่างเฉยชาว่า “ปัญหาอะไร?”

พูดตามตรง เธอค่อนข้างจะอารมณ์เสียกับลู่เสี้ยงหยางแล้ว เป็นเพียงขยะที่ไร้ประโยชน์ก็เท่านั้นแล้วยังชอบพูดจากะล่อน เหลวไหลไร้สาระ คนอย่างนี้ในสายตาของเธอ แม้แต่กับกากเดนยังเทียบไม่ได้เลย

ถ้าหากว่าไม่มีเหตุผลเพียงพออย่างเต็มที่ เธอจะเตะโด่งเจ้าเขยแต่งเข้าบ้านลู่เสี้ยงหยางคนนี้ออกไปจริงๆ

และที่มันมากเกินไปก็คือฉินหยุนเฟยมอบยาล้างกระดูกให้กับตนเอง เพราะเคารพตนเองที่เป็นอาจารย์ประจำชั้น แต่ลู่เสี้ยงหยางคนเลวนี่กลับใช้ข้ออ้างเสร่อๆประเภทนี้เพราะต้องการใส่ร้ายฉินหยุนเฟย

ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้ความคิดของจูหยู่เจิน ไม่อย่างนั้นคงไม่แสดงความกระตือรือร้นต่อหน้าความเย็นชาของเธอ เพราะฉะนั้นจึงพูดตามความจริงไปว่า : “อาจารย์ครับ ยาล้างกระดูกที่ฉินหยุนเฟยเพิ่งจะมอบให้คุณมันหมดอายุแล้วนะครับ ส่วนผสมที่อยู่ข้างในเกิดการเปลี่ยนแปลง รับประทานไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน”

อะไรนะ? หมดอายุ?

ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางพูดแบบนี้ออกมา แทบทุกคนอยากจะหัวเราะ ตามความเข้าใจของพวกเขานั้นยาเม็ดใดๆล้วนแต่สามารถเก็บรักษาได้เกินร้อยปีทั้งนั้น แล้วจะหมดอายุง่ายดายเช่นนี้ได้ยังไง

นอกจากนี้อาจาย์โจ่ฉินเคยแนะนำพวกเขาว่าสีของยาล้างกระดูกเป็นสีแดง นอกจากนั้นยังต้องมีกลิ่นหอมละมุนและยาล้างกระดูกที่อยู่ในมือของจูหยู่เจินเม็ดนี้ก็มีครบทุกอย่างตามที่กล่าวมาข้างต้น

สิ่งนี้แสดงได้ชัดเจนว่านี่คือยาที่ยอดเยี่ยม แต่กลายเป็นว่าหมดอายุไปแล้วจากปากของลูกเขยแต่งเข้าบ้านลู่เสี้ยงหยางคนนี้

ฮ่าๆ ลูกเขาแต่งเข้าบ้านคนนี้จะต้องอิจฉาแน่ๆ ดังนั้นจึงจะใช้คำพูดประเภทนี้มาใส่ร้ายฉินหยุนเฟย

คิดมาถึงตรงนี้ หลายคนลุกขึ้นจากโซฟาแล้วชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางและพูดอย่างขุ่นเคืองใจว่า : “ไอ้หน้าโง่คนนี้มาจากที่ไหนกัน? เอาแต่พูดพล่ามอยู่ได้ แกมันเป็นเขยแต่งเข้าบ้านที่หัวใจบิดเบี้ยวไปแล้วสินะ ตัวเองไม่มีความสามารถจะเอายาล้างกระดูกให้กับคุณครูกลับมาพูดจาใส่ร้ายคนอื่น”

“ฮ่าๆ ดูเหมือนว่าการที่แกเกาะตระกูลเย่กินและทำตัวเป็นไอ้พวกสำอางหน้าขาว ก็เพราะว่าแกมันเป็นเศษสวะอย่างนี้เอง ถ้าหากแกไม่เกาะผู้หญิงกิน น่ากลัวว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามวัน”

“ไอ้โง่ มองเห็นท่าทางปัญญาอ่อนของเขาแล้วทำให้คนกินข้าวไม่ลง”

ในไม่ช้า เสียงเย้ยหยันก็ระเบิดขึ้นไปทางลู่เสี้ยงหยางเป็นระลอกๆ

ลู่เสี้ยงหยางฟังเสียงเย้ยหยันเหล่านี้โดยไม่แยแส คนเหล่านี้ ในสายตาของเขาเป็นเพียงแค่พวกกบในกะลา ไม่มีอะไรต้องสนใจ