หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 403

บทที่ 403 หลุดออกในหมัดเดียว

ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางรู้ดี หากเขาไม่คุกเข่าลง ไอ้เดรัจฉานหานหยุนจะรัดเย่สวนจนสิ้นลมแน่นอน

“โอเค แกหยุดก่อน ฉันจะคุกเข่า” ลู่เสี้ยงหยางควบคุมความอาฆาตที่อยู่ในใจ เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

แม้ว่าหัวเข่าของลูกผู้ชายจะมีทองแท้ฝังอยู่ ห้ามคุกเข่าต่อหน้าใครง่ายๆ แต่ตอนนี้ขอเพียงแค่ช่วยเย่สวนได้ ให้เขาคุกเข่าลงสักประเดี๋ยวจะเป็นอะไรไป?

ยังไงซะ เย่สวนเป็นลมหายใจของเขาทั้งชีวิต เป็นผู้หญิงที่เขาอยากปกป้องด้วยชีวิต

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้ขยะ ตอนนี้แกรู้แล้วใช่ไหม ว่าแกต่ำต้อยแค่ไหนในตระกูลหานของเขา ฉันสั่งให้แกคุกเข่า แกก็ไม่มีสิทธิ์ยืน” หานหยุนหัวเราะเสียงดัง ด้วยความได้ใจ

ไอ้งั่ง!

ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากที่จะเสียเวลากับเขา คู่ทั้งสองข้างเก่งโค้ง คุกเข่าลงกับพื้น

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ดวงตาของเย่สวนประกายหยดน้ำตา ในใจรู้สึกผิดและโทษตัวเอง

ลู่เสี้ยงหยางเป็นลูกผู้ชาย แต่กลับต้องตกต่ำขายขี้หน้าเพราะเธอ คุกเข่าลงต่อหน้าหานหยุน!

“อือ อือ ไม่……” นาทีต่อมา เย่สวนได้สติ เริ่มขัดขืน ลำคอเธอเปล่งเสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์ เพื่อสื่อให้ลู่เสี้ยงหยางหยุดการกระทำของตน

แต่ว่า

ตุ่บ!

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้นจากใต้เข่าของลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางได้คุกเข่าลงกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ฮ่าฮ่าฮ่า

หานหยุนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งจนลำตัวโก้งโค้ง เชือกในมือถูกคลายออก พร้อมกับดึงผ้าในปากของเย่สวนออก

“แค่กแค่กแค่ก…..” เย่สวนไออย่างรุนแรง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนอ้าปาก สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างรุนแรง

“ฮ่าฮ่า”

ในเวลานี้ คนรอบด้านต่างส่งเสียงหัวเราะอันน่าขนลุกออกมา จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เหมือนกับตัวตลก คนชั้นต่ำอย่างเขา มีสิทธิ์อะไรที่จะมาต่อกรกับตระกูลหาน?

“ลู่…..ลู่เสี้ยงหยาง นายหนีไปเร็วเข้า ไม่ต้องสนใจฉัน” ไม่ทันได้หายใจทั่วท้องดี เธอกลับเป็นห่วงความปลอดภัยของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเสมือนกับว่าไม่ได้ยินพูดของเธอ คุกเข่ากับพื้นนิ่งไม่ไหวติง ในใจเขากำลังวางแผน จะช่วยเย่สวนออกมาได้อย่างไร

ในขณะเดียวกัน หานหยุนหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มกลับไปนั่งลงกับเก้าอี้อย่างสง่าดั่งเดิม พร้อมเหยียดลู่เสี้ยงหยาง “มดตะนอย นี่คือผลลัพธ์ที่แกไม่เคารพตระกูลหาน” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ยื่นโน๊ตบุ๊คให้กับเขา

หานหยุนเปิดโน๊ตบุ๊คขึ้น วิดีโอให้กับหานจิ่วโจวอย่างรวดเร็ว

วิดีโอคอลถูกรับสายทันที ใบหน้าของหานจิ่วโจวปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“ผู้นำตระกูลครับ ไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยาง มันอ่อนแอ ตอนนี้มันเหมือนหมาหงอยที่คุกเข่าอยู่ใต้ฝ่าเท้าของตระกูลหานของเราครับ” หานหยุนเอ่ยอย่างตื่นเต้น

ในขณะเดียวกัน หานจิ่วโจวเห็นลู่เสี้ยงหยางที่คุกเข่าอยู่กับพื้น

เขายังคงหน้าตาย เสมือนกับว่าเขาคาดการณ์ได้อยู่ก่อนแล้ว

“อืม หานหยุน แกทำดีมาก”

“ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นผู้นำตระกูลรอดูอะไรสนุกๆ ได้เลยครับ” สายตาของหายหยุนตกอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “ตอนนี้ถ้าแกหักแขนตัวเองซะ ฉันก็จะไว้ชีวิตแก”

ลู่เสี้ยงหยางบู๊เก่งเกินไปเพื่อยืนยันว่าตัวเขาจะสามารถเด็ดชีวิตของลู่เสี้ยงหยาง เขาจึงต้องให้ลู่เสี้ยงหยางพิการไปเสียก่อน

เมื่อได้ยินคำนั้น ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไม่ไหวติง

“บัดซบ ไอ้ขยะ จะแสร้งโง่ไปถึงไหน? แกอยากให้เธอตายใช่ไหม” หานหยุนเอ่ยอย่างเย็นชา พลันเอื้อมมือไปยังเชือกที่อยู่บนลำคอของเย่สวนอีกครั้ง

ดูท่า เขาคงจะเริ่มทำการทรมานเย่สวนอีกครั้ง

ฮ่าฮ่า ขอเพียงแค่เย่สวนอยู่ในเงื้อมมือของตน ลู่เสี้ยงหยางต้องทำตามคำสั่งของตนเท่านั้น

ลู่เสี้ยงหยางกระตุกอย่างแรง ความอาฆาตที่หนาทึบกระจายแผ่ไปทั่ว พร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “ฉันไม่มีมีด”

ไม่มีมีด จะหักแขนตัวเองยังไง?

หานหยุนเอ่ยกับคนอยู่ที่ข้างกายด้วยน้ำเสียงดุดัน “อาจิน ไปเอาแขนข้างสองข้างของมันมาให้ฉัน”

“ครับ คุณชาย” อาจินพยักหน้า มุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยางพร้อมกับมีดที่ถือเอาไว้ในมือ

“เหอะ ไอ้สวะ ถ้าแกรู้ตัว ก็คุกเข่านิ่งๆ ซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเด็ดชีวิตผู้หญิงของแกซะ” หานหยุนหัวเราะอย่างเย็นชา