หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 403

บทที่ 403 หลุดออกในหมัดเดียว

ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางรู้ดี หากเขาไม่คุกเข่าลง ไอ้เดรัจฉานหานหยุนจะรัดเย่สวนจนสิ้นลมแน่นอน

“โอเค แกหยุดก่อน ฉันจะคุกเข่า” ลู่เสี้ยงหยางควบคุมความอาฆาตที่อยู่ในใจ เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

แม้ว่าหัวเข่าของลูกผู้ชายจะมีทองแท้ฝังอยู่ ห้ามคุกเข่าต่อหน้าใครง่ายๆ แต่ตอนนี้ขอเพียงแค่ช่วยเย่สวนได้ ให้เขาคุกเข่าลงสักประเดี๋ยวจะเป็นอะไรไป?

ยังไงซะ เย่สวนเป็นลมหายใจของเขาทั้งชีวิต เป็นผู้หญิงที่เขาอยากปกป้องด้วยชีวิต

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้ขยะ ตอนนี้แกรู้แล้วใช่ไหม ว่าแกต่ำต้อยแค่ไหนในตระกูลหานของเขา ฉันสั่งให้แกคุกเข่า แกก็ไม่มีสิทธิ์ยืน” หานหยุนหัวเราะเสียงดัง ด้วยความได้ใจ

ไอ้งั่ง!

ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากที่จะเสียเวลากับเขา คู่ทั้งสองข้างเก่งโค้ง คุกเข่าลงกับพื้น

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ดวงตาของเย่สวนประกายหยดน้ำตา ในใจรู้สึกผิดและโทษตัวเอง

ลู่เสี้ยงหยางเป็นลูกผู้ชาย แต่กลับต้องตกต่ำขายขี้หน้าเพราะเธอ คุกเข่าลงต่อหน้าหานหยุน!

“อือ อือ ไม่……” นาทีต่อมา เย่สวนได้สติ เริ่มขัดขืน ลำคอเธอเปล่งเสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์ เพื่อสื่อให้ลู่เสี้ยงหยางหยุดการกระทำของตน

แต่ว่า

ตุ่บ!

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้นจากใต้เข่าของลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางได้คุกเข่าลงกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ฮ่าฮ่าฮ่า

หานหยุนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งจนลำตัวโก้งโค้ง เชือกในมือถูกคลายออก พร้อมกับดึงผ้าในปากของเย่สวนออก

“แค่กแค่กแค่ก…..” เย่สวนไออย่างรุนแรง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนอ้าปาก สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างรุนแรง

“ฮ่าฮ่า”

ในเวลานี้ คนรอบด้านต่างส่งเสียงหัวเราะอันน่าขนลุกออกมา จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เหมือนกับตัวตลก คนชั้นต่ำอย่างเขา มีสิทธิ์อะไรที่จะมาต่อกรกับตระกูลหาน?

“ลู่…..ลู่เสี้ยงหยาง นายหนีไปเร็วเข้า ไม่ต้องสนใจฉัน” ไม่ทันได้หายใจทั่วท้องดี เธอกลับเป็นห่วงความปลอดภัยของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเสมือนกับว่าไม่ได้ยินพูดของเธอ คุกเข่ากับพื้นนิ่งไม่ไหวติง ในใจเขากำลังวางแผน จะช่วยเย่สวนออกมาได้อย่างไร

ในขณะเดียวกัน หานหยุนหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มกลับไปนั่งลงกับเก้าอี้อย่างสง่าดั่งเดิม พร้อมเหยียดลู่เสี้ยงหยาง “มดตะนอย นี่คือผลลัพธ์ที่แกไม่เคารพตระกูลหาน” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ยื่นโน๊ตบุ๊คให้กับเขา

หานหยุนเปิดโน๊ตบุ๊คขึ้น วิดีโอให้กับหานจิ่วโจวอย่างรวดเร็ว

วิดีโอคอลถูกรับสายทันที ใบหน้าของหานจิ่วโจวปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“ผู้นำตระกูลครับ ไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยาง มันอ่อนแอ ตอนนี้มันเหมือนหมาหงอยที่คุกเข่าอยู่ใต้ฝ่าเท้าของตระกูลหานของเราครับ” หานหยุนเอ่ยอย่างตื่นเต้น

ในขณะเดียวกัน หานจิ่วโจวเห็นลู่เสี้ยงหยางที่คุกเข่าอยู่กับพื้น

เขายังคงหน้าตาย เสมือนกับว่าเขาคาดการณ์ได้อยู่ก่อนแล้ว

“อืม หานหยุน แกทำดีมาก”

“ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นผู้นำตระกูลรอดูอะไรสนุกๆ ได้เลยครับ” สายตาของหายหยุนตกอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “ตอนนี้ถ้าแกหักแขนตัวเองซะ ฉันก็จะไว้ชีวิตแก”

ลู่เสี้ยงหยางบู๊เก่งเกินไปเพื่อยืนยันว่าตัวเขาจะสามารถเด็ดชีวิตของลู่เสี้ยงหยาง เขาจึงต้องให้ลู่เสี้ยงหยางพิการไปเสียก่อน

เมื่อได้ยินคำนั้น ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไม่ไหวติง

“บัดซบ ไอ้ขยะ จะแสร้งโง่ไปถึงไหน? แกอยากให้เธอตายใช่ไหม” หานหยุนเอ่ยอย่างเย็นชา พลันเอื้อมมือไปยังเชือกที่อยู่บนลำคอของเย่สวนอีกครั้ง

ดูท่า เขาคงจะเริ่มทำการทรมานเย่สวนอีกครั้ง

ฮ่าฮ่า ขอเพียงแค่เย่สวนอยู่ในเงื้อมมือของตน ลู่เสี้ยงหยางต้องทำตามคำสั่งของตนเท่านั้น

ลู่เสี้ยงหยางกระตุกอย่างแรง ความอาฆาตที่หนาทึบกระจายแผ่ไปทั่ว พร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “ฉันไม่มีมีด”

ไม่มีมีด จะหักแขนตัวเองยังไง?

หานหยุนเอ่ยกับคนอยู่ที่ข้างกายด้วยน้ำเสียงดุดัน “อาจิน ไปเอาแขนข้างสองข้างของมันมาให้ฉัน”

“ครับ คุณชาย” อาจินพยักหน้า มุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยางพร้อมกับมีดที่ถือเอาไว้ในมือ

“เหอะ ไอ้สวะ ถ้าแกรู้ตัว ก็คุกเข่านิ่งๆ ซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเด็ดชีวิตผู้หญิงของแกซะ” หานหยุนหัวเราะอย่างเย็นชา

ลู่เสี้ยงหยางยังคงนิ่งไม่ไหวติงดั่งเดิม

ไม่นาน อาจินมาหยุดอยู่ที่ข้างกายของลู่เสี้ยงหยาง ก้มมองต่ำ ด้วยสายตากระหายเลือด

“ถุย ไอ้เวร นี่เป็นผลลัพธ์ที่แกยั่วยุตระกูลหาน ตอนนี้เอาแขนของแกมาซะ”

เมื่อจบคำ อาจินยกมีดขึ้น หั่นลงที่แขนทั้งสองข้างของลู่เสี้ยงหยาง

ฟิ้ว!

แสงระยับประกาย ใบมีดเคลื่อนที่รวดเร็วปานสายฟ้า

“กรี๊ด ไม่ ไม่นะ” เมื่อเย่สวนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอกรีดร้องสุดเสียง ใบหน้าขาวซีด สั่นเทาไปทั่วร่าง

หรือว่าแขนของลู่เสี้ยงหยางจะถูกตัดจริงหรือ? จะทำยังไงดีล่ะ!

หากแต่ สิ่งที่ทำให้เย่สวนหวาดผวาไม่ได้เกิดขึ้นแต่อย่างใด หลังจากที่มีดของอาจินเหวี่ยงลงกับแขนของลู่เสี้ยงหยาง ทันใดนั้นเกิดเสียงโลหะกับกระทบกับเหล็กดังก้อง ประกายไฟพวยพุ่งออกมาเป็นชุด

ฟัพ!

ทันใดนั้น มีดในมือของอาจินหักเป็นสองท่อน

“ไอ้บ้าเอ๊ย เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้?” อาจินตะโกนเสียงดังลั่น ลูกกะตาแทบกระเด็นหลุดออกจากเบ้า

ยังเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่า?

เมื่อกี้ที่มีดตกลงกับแขนของเขา เขาคิดไปเองหรือเปล่า เสมือนกับว่ามันตกกระทบลงกับหินขนาดใหญ่

ทำให้มีดของเขาหักเป็นสองท่อน!

บัดซบ!

ทุกคนรอบด้านต่างนิ่งอึ้ง สมองขาวโพลน ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า ไอ้หมอนี่มีมือเหล็กหรือยังไง?

ไม่รู้ใครรู้เลย ว่าเมื่อสักครู่ลู่เสี้ยงหยางใช้มีดพกรับมีดของเขาเอาไว้ เพียงแต่เคลื่อนไหวเร็ว จนทุกคนไม่ทันได้สังเกตเห็น ทำให้เกิดความเข้าใจผิด

ในขณะที่ทุกคนตกตะลึง ลู่เสี้ยงหยางฉีกยิ้ม โอกาสในการตอบโต้มาแล้ว

ฟุ่บ!

ในเวลานี้เอง เสียงระยับประกาย มีดที่หักเป็นสองท่อนเมื่อสักครู่ ปลายมีดล่วงหล่น ลู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้นดีดเบาๆ

ปลายมีดเปลี่ยนทิศทาง เกิดเสียงคมชัดกลางอากาศ บินไปยังระเบียงที่อยู่ไกลออกไปยี่สิบเมตร

ลู่เสี้ยงหยางสังเกตุเห็นตั้งนานแล้ว ว่าบนระเบียงมีนักแม่นปืนซ่อนซุ่มอยู่ เล็งเป้าไปที่เย่สวน

แน่นอน คนที่ลู่เสี้ยงหยางหวาดหวั่นที่สุดคือนักแม่นปืนคนนี้!

การข่มขู่ของหานหยุนเมื่อสักครู่ เขาจะไม่สนใจก็ได้ ก็ยังไงเปิดฉากรบต่อไปได้ทุกเมื่อ ต่อให้มีการข่มขู่จากนักแม่นปืนคนนี้ก็ตาม เขาก็มีความเชื่อมั่นที่จะช่วยเย่สวนได้90เปอร์เซ็นต์

แม่ลู่เสี้ยงหยางไม่วู่วาม สิ่งที่เขาต้องการคือเต็มร้อย

ฟุ่บ!

ในตอนนี้ เพราะปลายมีดที่รวดเร็วราวสายฟ้า นักแม่นปืนคนนั้นไม่ทันได้ไหวตัวทัน ปลายมีดได้ปักเข้าที่หัวของเขาเต็มๆ ก่อนที่จะบินทะลุหัวออกไป

ตุ่บ!

นักแม่นปืนดิ่งตัวลงจากตึก พร้อมกับสายเลือดที่พวยพุ่งราวกับดอกไม้ไฟ ก่อนที่จะตกลงสู่พื้น ราวกับสุนัขที่ไร้วิญญาณ ไม่ไหวติง

ฮ่าฮ่า การข่มขู่ที่น่ากลัวที่สุดถูกกำจัด ลู่เสี้ยงหยางเริ่มลงมืออย่างไร้กังวล

เสมือนกับมีสปริงติดตั้งอยู่ในร่างกาย ดีดลุกขึ้นจากพื้นตามด้วย หมัดที่กำแน่น เหวี่ยงไปทางอาจิน

วิ้ง!

หมัดหนักถูกยิงออกไป เขย่าจนเกิดเสียงกลางอากาศ ราวกับค้อนใหญ่เฉือนผ่านกลางอากาศ

ปัง!

เสียงอันน่าเบื่อหน่อยแล่นผ่านเข้ามา หวัดของลู่เสี้ยงหยางตกลงบนหัวของอาจิน

อาจินไม่มีแม้โอกาสที่จะส่งเสียงร้องที่น่าอนาถ ศีรษะของเขาหลุดออกในหมัดเดียว

กระจายออกเป็นหมอกเลือด

ตุ่บ!

ร่างที่ไร้ศีรษะของอาจินล่วงหล่นลงกับพื้น