หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 416

บทที่ 416 เรียกพี่ชายสิ

หยางหรองและหยางฮุยหวงไม่คิดเลย ว่าพ่อของพวกเขาจะให้พวกเขาคุกเข่าต่อหน้าไอ้จนตรอกนี่

หากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป ต้องอับอายขายขี้หน้ามากแน่

ทุกคนรอบด้าน ต่างสงสัยว่าพวกเขาได้ยินอะไรผิดไป พลางยกนิ้วขึ้นแคะขี้หูกันถ้วนหน้า มันหมายความว่ายังไง?

“ท่านพ่อ”

“พ่อครับ…..”

ใบหน้าของหยางหรองและหยางฮุยหวงเหยเกดูไม่ได้

ไม่รอให้พวกเขาได้เอ่ยใดๆ เก๋อเก๋อยกมือขึ้น พร้อมเอ่ย “พวกแกสองคนไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ทำตามคำสั่งของฉันแค่นั้นก็พอ หากคิดจะต่อต้าน ก็ไสหัวออกไปจากตระกูลหยางซะ แล้วอย่ากลับมาอีก”

เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวของผู้เป็นบิดา ที่ต้องการให้พวกเขาคุกเข่า เพื่อขอขมาไอ้จนตรอกตรงหน้า

หยางหรองและหยางฮุยหวงรู้นิสัยของพ่อของเขาดี เรื่องที่เขาตัดสินใจ ไม่มีใครที่จะเปลี่ยนแปลงเขาได้

จึงได้แค่กัดฟันกรอด คุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยอย่างอ่อนแรง “เราผิดไปแล้ว”

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเห็นหยางหรองหญิงสาวสุดสวยคุกเข่าลงต่อหน้าของตน เขาหัวเราะอย่างได้ใจ ในหัวปรากฏความคิดที่ชั่วร้ายขึ้นมากะทันหัน

นางเอกหนังในเกาะไอซ์แลนด์ ก็คุกเข่าบริการพระเอกแบบนี้แหละ

ฮ่าฮ่า รู้สึกดีจัง ตื่นเต้นชะมัด

ในเวลานี้เอง หยางเก๋อเก๋อพลันเอ่ยขึ้น “ท่านอาจารย์ เมื่อสักครู่หรองหรองและฮุยหวงล่วงเกินท่าน ตอนนี้ปมให้พวกเขาคุกเข่าลงขอขมาท่าน หวังว่าท่านจะใจกว้าง ไม่ถือสาพวกเขา”

พูดขนาดนี้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ใช่พวกใจแคบ จึงส่ายหน้า “ไม่หรอก พรุ่งนี้เช้า ผมจะมาช่วยพวกคุณกำจัดไอพิฆาตทันที”

หยางเก๋อเก๋อฉีกยิ้มกว้าง รีบควักนามบัตรใบหนึ่งให้กับลู่เสี้ยงหยาง ก่อนที่จะขอเบอร์ติดต่อลู่เสี้ยงหยาง

เพื่อแสดงถึงความจริงใจ พรุ่งนี้เช้า หยางเก๋อเก๋อจะสั่งคนไปรับถึงที่

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า หลังจากนั้นเขาไม่คิดที่จะอยู่ต่อไป พลันจากไปพร้อมกับพระพุทธรูปหยกในมือ

หยางหรองและหยางฮุยหวงจับจ้องแผ่นหลังไกลลับตาไป ด้วยความโกรธ พวกเขาเคยต้องคุกเข่า ให้กับคนนอกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังคุกเข่าต่อหน้าพ่อของเธออีก

ขายขี้หน้านัก! ขายขี้หน้าเกินไปแล้ว!

โดยเฉพาะหยางหรอง ดวงตาเธอไฟลุกโชน ไอ้หมอนั่นกล้าดึงเธอเข้าไปกอด จับเอวเธอ แถมยังตีก้นเธออีกสองหน

ขายขี้หน้าสิ้นดี!

“เหอะ ความแค้นนี้ ฉันจะแก้ให้ได้ ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่ใช้สกุลหยาง” หยางหรองให้คำมั่นในใจ

…..

ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง หลังจากที่เขาออกจากถนนขายของเก่าโบราณ เตรียมกลับบ้าน เขาพิจารณาพระพุทธรูปหยกในมืออย่างละเอียด

ไม่ถึงครึ่งทาง เขาก็ได้รับสายหนึ่ง ที่ทำให้เขาประหลาดใจ อาจารย์ประจำชั้าจูหยู่เจิน

วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ สถาบันไม่มีการเรียนการสอน อาจารย์ประจำชั้นโทรหาเขาทำไมกัน?

ลู่เสี้ยงหยางกดรับ ด้วยความสงสัย ไม่รอให้เขาได้พูดอะไร น้ำเสียงที่รีบเร่งแล่นเข้ามาทันที “ลู่เสี้ยงหยาง นายมีเวลาไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “มีครับ อาจารย์ มีอะไรไหม?”