หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 463

บทที่ 463 สุรามงคลไม่ดื่ม ดื่มสุราลงโทษ

ลู่เสี้ยงหยางฟังคำของหานเชียนเชียน ยิ้มๆ เอ่ยตอบ "ในโลกนี้คนที่ทำให้ฉันหนีตายได้ ยังไม่เกิด เศษสวะที่มั่วสุมในสังคมไม่กี่คน ฉันสามารถตบพวกมันตายได้สบายๆ ทำไมต้องเป็นจริงเป็นจัง"

คำพูดนี้พูดได้อย่างโอหังอย่างมาก ทำให้คนไม่น้อยโดยรอบต่างตะลึง ยากที่จะทำให้ผู้อื่นเชื่อถือ

เพียงแต่น่าเสียดาย คำพูดประเภทนี้ออกมาจากปากของลู่เสี้ยงหยางที่ทั้งตัวใช้แต่ของข้างทาง ถ้าพูดออกมาจากปากของคุณชายตระกูลร่ำรวยคนอื่น อาจจะมีคนเชื่อถือ

ช่วงเวลาหนึ่ง คนไม่น้อยต่างหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

"บ้าชะมัด เสแสร้งอะไรกัน ก็แค่ไอ้ไก่อ่อน ใครให้ความกล้าโอ้อวดกับเขา"

"ฮ่าๆ นี่มันเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฉันเคยฟังมาเลย ไอ้หน้าอ่อนนี่ก็กล้าพูดจาสามหาว"

"จุ๊ๆ ไอ้โง่ที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวชล่ะมั้ง"

"......"

ได้ยินเสียงเยาะเย้ยมาเป็นระลอก เฉินซวงซวงสีหน้าลำบากใจ ดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยาง พูดขึ้น "นี่มันเวลาไหนแล้วยังจะพูดเสียใหญ่โต นายรีบไปเถอะ อีกสักพักเฮียเปียวกลับมาก็ลำบากแล้ว"

หานเชียนเชียนก็พูดอย่างเย็นชาถึงที่สุดว่า "คนตัวโตนี่ที่ติดตามนายมีกำลังมาก แต่ก็ยังไม่มีคุณสมบัติไปหาเรื่องคนร้อยกว่าคน ถ้านายอ่านสถานการณ์ออก ก็อย่าคิดกอดโอกาสใช้เล่ห์เหลี่ยมเลย"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย ส่ายหน้าตอบ "จากไปนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก อีกอย่าง ถ้าฉันจากไปแล้ว ต่อมาเฮียเปียวพาคนกลับมาแล้ว ใครจะปกป้องเธอสองคน? "

คำพูดนี้พูดออกมา เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนต่างก็อบอุ่นในใจเล็กน้อย คนคนนี้ยังนับว่าเป็นลูกผู้ชาย

แต่ว่าไม่นาน หานเชียนเชียนก็ดึงหน้าแล้วเอ่ยว่า "ตีตนไปก่อนไข้เท่านั้น เฮียเปียวถึงแม้จะพาคนมา ก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเราสองคน พวกเราสองคนไม่ลำบากให้นายมากังวลใจ นายตอนนี้อย่าว่าแต่จะปกป้องใครเลย ตัวนายเองยังเอาตัวไม่รอด จัดการเรื่องตัวเองให้ดีก็พอ"

ได้ฟังน้ำเสียงคำพูดที่ไม่เชื่อถือตนเองเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็ขี้เกียจจะพูดให้มากความอีก งั้นก็ทำไปเลยไม่ต้องพูดไร้สาระอีก ศีรษะพิงพนักพิง หลับตาพักผ่อน

"นาย! " เห็นท่าทางที่ไม่เห็นใครในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง หานเชียนเชียนถูกทำให้โกรธไม่เบาเลย โมโหจนส่งเสียงเหอะออกมาคำหนึ่ง คร้านจะสนใจความเป็นตายของลู่เสี้ยงหยางอีก

"เอ๋! นี่..." เฉินซวงซวงเดิมทีก็คิดจะเกลี้ยกล่อมให้ลู่เสี้ยงหยางรีบจากไป แต่เห็นนายคนนี้อะไรก็ฟังไม่เข้าหู จึงไม่ได้เปิดปากพูด

ต่อมา รถบัสคันใหญ่ก็แล่นต่อไปบนถนน

เวลาที่สงบเงียบนี้อยู่ต่อเพียงสิบกว่านาที

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังขึ้นมาที่ท้ายรถบัส

คนทั้งหมดหันกลับไป เห็นเพียงรถกระบะสิบกว่าคันวิ่งตามมา ความเร็วสูงสุด ตามด้วยฝุ่นละอองลอยฟุ้ง ก็เหมือนกับลูกธนู ยิงออกมาจากสองข้างของรถบัส

เอี๊ยดๆ

เสียงรถเบรกดังขึ้น ในไม่ช้ารถกระบะหลายสิบคันก็หยุดลงด้านหน้ารถบัสคันใหญ่ ทางที่จะไปถูกปิดกั้นไว้หมดแล้ว!

คุณลุงคนขับรถหนังตากระตุก ถูกบังคับให้หยุดรถบัส ปากพึมพำกับตัวเอง "จบกันๆ เฮียเปียวพาคนมาแล้ว"

ที่ด้านนอก

ในเวลานี้ชายร้อยกว่าคนกระโดดลงมาจากรถกระบะ ผู้นำคนหนึ่ง ก็คือเฮียเปียวที่เมื่อครู่ถูกเถ่ซานโยนลงไปจากหน้าต่างรถ แขนหักไปข้างหนึ่ง

แขนอีกข้างของเฮียเปียวหนีบไม้เบสบอลไว้อันหนึ่ง ชี้ไปที่รถบัสตะโกนไป "บ้าเอ๊ย ไอ้หน้าเหม็นเมื่อกี้ตอนนี้ลงมาให้ฉันซะ ฉันกับแกท้าดวลกัน ดูว่าฉันจะตีแกจนฟันร่วงเต็มพื้นไหม"

คนบนรถพวกนี้เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนกัน ต่างถูกทำให้ตกใจจนร่างกายสั่นสะท้าน มองลู่เสี้ยงหยางด้วยความไม่เป็นมิตรอย่างเต็มที่

กลัวว่าพวกเขาจะถูกโยงไปเกี่ยวด้วยเพราะลู่เสี้ยงหยาง

เฉินซวงซวงกัดริมฝีปาก มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยว่า "เมื่อกี้ให้นายไป นายไม่ไป ตอนนี้ดีเลยสิ อยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว"