หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 517

บทที่ 517 ทวงความยุติธรรม

เมื่อลู่เสี้ยงหยางได้ยินประโยคของโอหยางรั่วสุ่ย รู้สึกคลั่นเนื้อคลั่นตัว มีเรื่องจะพูด ทำไมเธอถึงได้พูดในห้องนอนหลักนี่ แถมยังปิดประตูอีก

นี่จะทำให้เย่สวนเข้าใจผิดได้ง่าย

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ฝืนยิ้มอย่างขมขื่น “มีเรื่องอะไรเราไปคุยกันที่ห้องรับแขกเถอะ”

“ไม่” โอหยางรั่วสุ่นทำหน้าบูดก่อนกล่าว “บางเรื่องฉันพูดได้แค่กับนายคนเดียวเท่านั้น”

อะไรนะ?

พูดได้แค่กับผมคนเดียว?

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่เพื่อสลัดโอหยางรั่วสุ่ยให้หลุดโดยเร็วจึงเร่งขึ้น “ถ้างั้นคุณรีบว่ามาเลย”

โอหยางรั่วสุ่ยพยักหน้า ใบหน้าที่แดงก่ำเพิ่งจะลดลงไปบ้างแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง จนแดงกว่าเมื่อสักครู่มาก จนรามไปถึงลำคอ

“อันที่จริง อันที่จริงฉันอยากจะบอกนายว่า ตั้งแต่ที่นายช่วยฉันเอาไว้ ฉันก็ตกหลุมรักนายเข้าอย่างจัง” มือทั้งสองข้างของโอหยางรั่วสุ่ยกำชายกระโปรงเอาไว้แน่น กล่าวพึมพำเสียงแผ่ว

เอ่อ!

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางนิ่งอึ้ง โอหยางรั่วสุ่ยชอบเขางั้นหรือ

นี่มัน นี่มันบ้ามากเกินไปแล้ว

หรือนี่ที่โบราณว่าเอาไว้ว่ากันไฟไหม้กันโจรกันเพื่อนรัก?

“เฮ้อ” ลู่เสี้ยงหยาวถอนหายใจออกมา โอหยางรั่วสุ่ยเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของเย่สวน การที่เขาสารภาพออกมา หลังจากนี้คงจะอึดอัดแย่เมื่อต้องอยู่กับเธอ

ลู่เสี้ยงหยาวหัวเราะ ก่อนที่จะทำลายบรรยากาศอันประหม่านี้ “ขอบคุณครับสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีต่อผม แต่ในใจผม มีเพียงแค่เย่สวนคนเดียวเท่านั้น”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ร่างบางของโอหยางรั่วสุ่ยสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวังและตื่นเต้น ไม่นานเธอก็จ้องมองสายตาของลู่เสี้ยงหยางด้วยความมุ่งมั่น “นายโกหก นายกับเย่สวนไม่มีความรู้สึกต่อกัน พวกนายสองคนแต่รักษาชื่อเสียงของการเป็นคู่สามีภรรยาเท่านั้น ในเมื่อพวกนายไม่ได้รักกัน ก็ไม่จำเป็นต้องรั้งกันไว้ นายปล่อยเธอไปค้นหาความสุขของเธอเองเสียดีกว่า นายเองก็จะมีความสุขด้วย”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า จ้องเข้าไปในดวงตาของโอหยางรั่วสุ่ย กล่าวอย่างจริงจัง “เรื่องนี้ผมไม่ได้โกหกคุณ ผมกับเย่สวนเรารักกันด้วยใจ ชีวิตนี้เรามั่นใจซึ่งกันและกัน ในเมื่อคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ก็ต้องสนับสนุนในสิ่งที่เธอเลือก”

ความหมายที่แฝงในประโยคของลู่เสี้ยงหยาง คือว่าบอกกับโอหยางนั่วสุ่ยว่าอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเย่สวนอีก

ไม่เช่นนั้น เขาคงเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้อีก และเธอเองกับเย่สวนก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้อีก

โอหยางรั่วสุ่ยจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง หัวใจของเธอเหมือนถูกมีดกรีดเฉือน

จากประโยคของลู่เสี้ยงหยาง เธอดูออก ว่าลู่เสี้ยงหยางรักเย่สวนมาก

บางทีเย่สวนเองก็รักลู่เสี้ยงหยางมากเช่นเดียวกัน เพียงแต่เธอไม่เข้าใจความความรู้สึกของทั้งคู่

เมื่อเห็นว่าโอหยางรั่วสุ่ยเงียบไป ลู่เสี้ยงหยางจึงกล่าวเสริม “อันที่จริงเราสองคนก็เป็นเพื่อนรักกันได้ คุณไม่มีที่เพิ่งในปินเหอ ต่อจากนี้คุณมีอุปสรรคอะไรผมจะช่วยคุณเอง”

เฮ้อ แค่เพื่อนเท่านั้นเองหรือ?

โอหยางรั่วสุ่ยไม่ยอม มือทั้งสองข้างกำแน่น เล็บของเธอจิกเข้ากับฝ่ามือจนเลือดแทบไหล แต่เธอกลับไร้ความรู้สึกใดๆ

เธอไม่อยากให้ลู่เสี้ยงหยางเห็นสภาพของเธอ จึงฝืนยิ้มออกมา “ก็ได้ นายบอกเองนะว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ต่อจากนี้ฉันมีปัญหาอะไรก็มาหานายได้”

“แน่นอน” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ด้วยความโล่งอก ในที่สุดบรรยากาศอันน่าอึดอัดระหว่างเขากับโอหยางรั่วสุ่ยก็คลี่คลายเสียที