หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 531

บทที่ 531 มุดดินสายฟ้าแลบ

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวถามกงหยู่หนิงอย่างสนอกสนใจ แต่เธอกลับไปยอมบอก

สาวงามส่ายหน้ารัว “ในโทรศัพท์พูดไม่รู้เรื่อง เราเจอกันหน่อยไหม คุยกันต่อหน้า”

“ก็ได้ พูดนัดเวลาและสถานที่มาได้เลย” ลู่เสี้ยงหยางกล่าว

หลังจากที่ผ่านเรื่องเมื่อครั้งก่อน เรื่องราวมากมายที่เขาต้องการปฏิเสธกงหยู่หนิงคงจะปฏิเสธไม่ได้เสียแล้ว ยังไงซะเขาก็ไม่ใช่คนไร้หัวใจ

กงหยู่หนิงบอกสถานที่และเวลาในการนัดพบ ก่อนที่จะวางสาย

ลู่เสี้ยงหยางหันไปสั่งเสียกับชิวรั่วหานและโอหยางรั่วสุ่ย บอกว่าเขามีธุระที่จะต้องบอกไปข้างนอก ระหว่างนี้ให้พวกเธออยู่ดูแลเย่สวน

ชิวรั่วหานและโอหยางรั่วสุ่ยพยักหน้า ให้ลู่เสี้ยงหยางวางใจไปจัดการธุระของตัวเอง พวกเธอจะคอยดูแลเย่สวนเป็นอย่างดี

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางออกจากโรงพยาบาล ก็ใกล้เวลาหัวค่ำเข้าไปแล้ว

ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า สายหมอกเป็นชั้นๆ ปกคลุมไปทั่วเมือง

ท้องฟ้ามีสีแดงสวยงาม ราวกับว่าเมืองทั้งเมืองสวมด้วยชุดแต่งงานสีแดง

ลู่เสี้ยงหยางอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก เพราะงั้นภาพตรงหน้าทำให้เขารู้สึกเศร้าหมอง

ดวงตะวันที่แสนงดงาม น่าเสียดายที่ใกล้ลับลา

ลู่สี้ยงหยางบังคับเครื่องยนต์ มุ่งไปที่สถานที่นัดหมาย

ระหว่างทาง เขารู้สึกเหมือนมีรถออดี้สีดำคันหนึ่งตามอยู่ข้างหลังของเขาติดๆ

เพื่อให้แน่ใจว่ารถคันนั้นสะกดรอยตามเขาใช่หรือไม่ เขาตั้งใจเลี้ยวเข้าซอยไปหลายครั้ง แต่รถออดี้สีดำก็ยังคงติดตามเขาอยู่ข้างหลัง

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วอย่างสงสัย หลายปีมานี้คนที่เขาล่วงเกินในปินเหอมีอยู่ไม่น้อย ในเวลาอันสั้นเขาไม่อาจรู้ได้ว่าใครกันแน่ที่คิดจะสะกดรอยตามเขา

เอาเถอะ ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากจะเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ เขาบังคับเครื่องยนต์มุ่งไปที่จุดนัดหมายดั่งเดิม

เขาตัดสินใจที่จะหาที่ปลอดผู้คนจัดการรถคันหลังนั่นซะ

รถคันหลังราวกับรู้ความคิดความอ่านของลู่เสี้ยงหยาง เขายังคงตามลู่เสี้ยงหยางไปติดๆ อย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ

หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถของลู่เสี้ยงหยางหยุดลงที่โรงงานร้างแห่งหนึ่ง

เขาเปิดประตูรถ เดินออกไป

รอบด้านเต็มไปด้วยหญ้ารกร้าง โรงงานร้างถูกปล่อยทิ้งเอาไว้นาน จนมีแต่ความเสื่อมโทรมจนเกินคำบรรยาย

ในเวลานี้เอง รถออดี้สีดำที่สะกดรอยตามมาก็หยุดจอดด้วยเช่นเดียวกัน ชายปริศนาวัยกลางคนในชุดนักพรตเดินลงมาจากรถ

ชายวัยกลางคนรูปลักษณ์บ้านๆ เป็นคนที่คนเข้าไปในกลุ่มฝูงชนแล้วจะถูกลืมเลือน ดวงตาทั้งสองข้างของเขาคมกร้าว ราวกับดาบที่แหลมคมสองเล่มที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ลู่เสี้ยงหยางหลี่ตาลง สายตาของเขาตกไปอยู่ที่สัญลักษณ์บนหน้าอก

สัญลักษณ์นี้ถูกปักด้วยเส้นด้าย ซึ่งเป็นสัญลักษณ์พลับพลาใต้แสงจันทร์ ลู่เสี้ยงหยางจำขึ้นได้ทันทีในแวบแรก เป็นสัญลักษณ์ของซี่ฟางโหลว

ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนของสำนักซี่ฟางโหลว

ลู่เสี้ยงหยางเข้าใจทุกอย่างแล้ว เขาคงมาเพื่อแก้แค้นสิท่า ก่อนหน้านี้ที่งานแต่งของเซี่ยงหยู่โม่ เขาฆ่าผู้อาวุโสนอกสำนักคนหนึ่งของสำนักซี่ฟางโหลว และทำร้ายผู้อาวุโสนอกสำนักของสำนักซี่ฟางโหลวจนบาดเจ็บสาหัส

เขาได้เป็นปรปักษ์กับสำนักซี่ฟางโหลวตั้งแต่นั้น

เป็นไปตามคาด ชายหนุ่มกล่าว “วันนี้ฉันมาเพื่อฆ่าแก มีอะไรจะสั่งเสียไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าเอ่ยหน้าเฉยชา “คุณมีความเชื่อมั่นขนาดนั้นเลยหรือว่าจะฆ่าผมได้”

คราวนี้ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เพียงพ่นออกมาหนึ่งประโยค “ฉันคือขุยกาง”

จบคำ ร่างกายของเขาแผ่ซ่านออกมาด้วยพลังงานที่แข็งแกร่ง พุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยางราวกับพายุทอร์นาโด

ให้ตาย!

ลู่เสี้ยงหยางสะดุ้งโหยง ชายที่มีชื่อว่าขุยกางคนนี้เป็นนักบู๊ระดับเก้า

ตอนนี้เขาเป็นเพียงนักบู๊ระดับแปด ก่อนหน้านี้ผ่านการฟื้นฟูดานเถียน ความสามารถของเขาก็เพิ่มมากขึ้นไม่น้อย แต่ก็ไร้เทียมทานในนักบู๊ระดับแปดเท่านั้น