หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 54

บทที่ 54 ฉันจะฆ่าแก

คนที่ถูกหิ้วปีกเข้ามาในห้องประชุมในตอนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นชายใส่หมวกเบสบอลที่อยู่ใต้คำสั่งของจางยูนเหา

ช่วงนี้ จางยูนเหาต้องการจะล้มลู่เสี้ยงหยางออกไปอย่างเด็ดขาด เพราะงั้นจึงส่งชายสวมหมวกเบสบอลไปตามดูเขาตลอด24ชม. ขอแค่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็จะถ่ายภาพเก็บเอาไว้

ก่อนหน้าที่ลู่เสี้ยงหยางกับจ้าวหรูเย็นออกมาจากไนต์คลับด้วยกัน ก็เป็นเขาที่ถ่ายภาพเอาไว้ จากนั้นก็จ้างนักเขียนบอร์ดมืออาชีพมาโพสต์บิดเบือนความจริงลงอินเทอร์เน็ต โพสต์ให้คนอื่นเข้าใจผิด

ลู่เสี้ยงหยางหลังจากรู้ว่ามีคนคอยตามเขา ก็ให้หลิวผิงจับหางคนที่อยู่รอบตัวเขาออกมา

ไม่ถึงวัน ชายสวมหมวกเบสบอลก็ปรากฏตัว

แว๊บแรกที่เห็นชายสวมหมวกเบสบอล ใจของจางยูนเหาก็ตุ้มๆ ต่อมๆ แต่ไม่นานก็กลับมาสงบ และทำเป็นไม่รู้จักชายสวมหมวกเบสบอล

“ทำไม? ลู่เสี้ยงหยาง นายจ้างใครมาแสดงอีกหรือไง?” จางยูนเหาหัวเราะอย่างเย็นชา สีหน้าติดตลก

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจเขา แต่หันไปพูดน้ำเสียงเย็นชากับชายสวมหมวกเบสบอล： “ตอนนี้ พูดได้แล้วใช่มั้ย?”

ชายสวมหมวกเบสบอลโดนซ้อมจนหน้าบวมเลือดกำเดาไหล จะกล้าลังเลได้ยังไง เพราะงั้นจึงรีบสารภาพออกมา： “ไม่กี่วันนี้ ข่าวของลู่เสี้ยงหยางบนอินเทอร์เน็ตเป็นผมเองที่โพสต์ เพื่อที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณเย่แย่ลง ที่จริงผมชอบคุณหนูเย่สวนมานานแล้ว เพราะงั้น ผมก็แค่อยากจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้”

อะไรนะ?

พอได้ยิน คนตระกูลเย่ก็ทำหน้างงกันทั้งคณะ

ยังมีวิธีแบบนี้อีกเหรอ

จู่ๆ เย่สวนหัวเราะ แค่หัวเราะไปหัวเราะมาขอบตาก็เริ่มชื้น ที่แท้ลู่เสี้ยงหยางก็บริสุทธิ์ เขาชอบตัวเองขนาดนั้น ทำไมถึงจะทำเรื่องแบบนี้หักหลังตัวเองได้ล่ะ?

สีหน้าของหลิวจิ้งไม่ค่อยดีนัก เธอไม่ค่อยชอบลู่เสี้ยงหยางมานานแล้ว เลยหวังว่าจะใช้โอกาสนี้ให้ลูกสาวตัวเองหย่ากับลู่เสี้ยงหยาง แต่เห็นทีตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางบริสุทธิ์แล้ว และถ้าจะใช้เหตุผลนี้มาหย่า กลัวว่าจะยากแล้ว

“เห้อ” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ ถึงแม้ชายสวมหมวกเบสบอลจะช่วยให้เขาพ้นผิด แต่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังก็ยังไม่ได้ถูกเปิดเผย

ทำไมลู่เสี้ยงหยางจะคิดไม่ถึง คนที่อยู่เบื้องหลังคือจางยูนเหา แต่แค่ชายสวมหมวกเบสบอลยังอยู่ใต้คำสั่งของจางยูนเหา เพราะงั้นในสถานการณ์นี้ เขาก็ไม่กล้าจะพูดถึงเรื่องนี้

จากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ส่งสายตาให้คนสองคนใต้มือของหลิวผิง

ทั้งสองก็เข้าใจความหมายในทันที จึงเริ่มลงไม้ลงมือแตะต่อยชายสวมหมวกเบสบอล ขณะเดียวกันปากก็ยังคงด่าเขา： “แม่งเอ๊ย กล้าดีจริงๆ กล้ามาเล่นกับพี่เสี้ยงหยางของเรา คอยดูว่าฉันจะจัดการกับแกยังไง！”

ไม่นาน ชายสวมหมวกเบสบอลก็ถูกซ้อมจนร้องโอดครวญอีกครั้ง

คนตระกูลเย่ไม่น้อยก็หนังตากระตุก ลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่หมาในตระกูลของพวกเขาไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงทำอะไรแบบนี้ได้?

จางยูนเหาหน้าบึ้งจนถึงขีดสุด ถึงแม้ชายสวมหมวกเบสบอลจะเป็นแค่หมาตัวนึงใต้มือเขา แต่ว่าซ้อมชายสวมหมวกเบสบอลก็เหมือนกับซ้อมเขา

ทนได้ หรือทนไม่ได้?

แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดบัญชีกับลู่เสี้ยงหยาง

“เหอะๆ สนุกดีนี่ ลู่เสี้ยงหยาง เมื่อก่อนฉันดูถูกนายเกินไป ถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไปพวกเรามีโอกาสค่อยๆ เล่นกันนะ” จางยูนเหามองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาที่น่ากลัว

“โง่รึเปล่า ใครมีเวลามาเล่นกับนาย ทางที่ดีนายอย่าพลาดท่าให้ฉันล่ะ ไม่งั้นเขาในตอนนี้ก็คือนายในวันนั้น” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างเย็นชา

“เหอะๆ” จางยูนเหาไม่พูดอะไรมาก แค่ยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้มเวลาเดินออกจากห้องประชุมไป

ต่อมา คนของหลิวผิงทั้งสองคนก็ซ้อมชายสวมหมวกเบสบอลต่อ และลากเขาออกไป

ไม่นานในห้องประชุมก็กลับมากเงียบอีกครั้ง สายตาทุกคู่ของคนตระกูลเย่ก็มองไปทางเย่สวน สีหน้าสับสน

ตอนนี้หุ้น51%ของตระกูลเย่กรุ๊ปที่หวังหยุนมี เย่สวนมีสิทธิ์ในการตัดสินใจทุกอย่าง เพราะงั้นตอนนี้เธอคือเจ้าของตระกูลเย่ที่แท้จริง

เย่หยุนเทาก็ยังยากที่จะรับความจริงเรื่องนี้ได้ และพูดแซะเย่สวน： “เธอก็เป็นแค่หมากตัวนึงของหวังหยุน อย่าคิดว่าตัวเองเก่งกว่าคนอื่น ต่อไปในตระกูล แต่ก่อนเป็นยังไงก็เป็นแบบนั้น ครอบครัวของเราเป็นคุณย่าที่ดูแล”

“ใช่เหรอ?” เย่สวนหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วพูดกับเย่หยุนเทา “คุณพูดไร้สาระมากเกินไปแล้ว ต่อไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณในตระกูลเย่กรุ๊ปอีก ไม่งั้น โก๋เย่กรุ๊ปจะเปลี่ยนคนดำรงตำแหน่งใหม่”

“เย่สวน เธอ......” คำพูดนี้ทำเอาเย่หยุนเทาโมโหเกือบตาย เขาจ้องไปที่เย่สวนอย่างโกรธแค้น ราวกับจะกลนกินเธอทั้งเป็น แต่ก็ไม่มีความกล้านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าเย่สวนจะไม่กลัวใครในตระกูลเย่อีกต่อไปแล้ว

ท่านย่าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ยื่นมือออกมาตบไปที่โต๊ะแรงๆ มองไปทางเย่สวนแล้วพูด： “จะเอาแบบนี้จริงๆ ใช่มั้ย? เธอจะทำให้ครอบครัวของเราอยู่ไม่สงบ”

เย่สวนพูดนิ่งๆ ： “คุณย่า หนูเคารพครอบนี้มาก ถ้าใครไม่มารังแกหนู หนูก็จะไม่รังแกใคร แต่ถ้าหากต่อไปมีคนมาก่อกวนหนูอีกล่ะก็ อย่าโทษที่หนูไม่เกรงใจ”

“โอเคๆ เห็นทีแกจะปีกกล้าขาแข็งแล้ว” ท่านย่าโมโหแทบตาย คิดไม่ถึง ว่าตอนนี้แม้ตัวเองเย่สวนก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา

เย่สวนสีหน้าไร้อารมณ์ กวาดสายตาไปมองทุกคนในตระกูลเย่ สำหรับคนพวกนี้เธอรู้ดี ไม่ใครสักคนที่จริงใจกับเธอ

เหอะ！

คนตระกูลเย่ไม่มีใครกล้าสบตากับเธอตรงๆ ต่างหลบสายตากันหมด

จากนั้น เย่สวน หลิวจิ้งกับลู่เสี้ยงหยางก็ไม่มีใครอยากจะอยู่ในห้องประชุมต่อ จึงออกจากห้องไปพร้อมกัน

เย่หยุนเทาเป็นคนแรกที่โวยวาย พูดว่า： “คุณย่า ย่าดูเย่สวน ตอนนี้เธอกล้าไม่เห็นหัวคุณย่าแล้ว ย่าต้องคิดหาวิธีกำจัดเธอนะ”

“ใช่แล้วคุณย่า ถ้าคุณย่าไม่ตัดทางนางก่อน ต่อไปย่าก็จะไม่มีที่ยืนในตระกูลแล้วนะ！” เย่ซวงยุยง

ท่านย่าไม่พูดอะไรสักคำ สีหน้าบนใบหน้านั้นแย่มากๆ ตระกูลนี้มีแค่เธอที่เป็นผู้นำ