หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 544

บทที่544 พลังจิตล็อก

ทีแรกลู่เสี้ยงหยางคิดว่า เขาจะต้องตายในเงื้อมมือของจอมมารหญิงที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา แต่เห็นได้ชัด ว่าจู๋หวินไม่คิดที่จะหาลู่เสี้ยงหยาง ดาบสีเงินเพียงแค่จี้อยู่ที่ลำคอของลู่เสี้ยงหยางเท่านั้น ก่อนที่จะเก็บเข้าฝัก

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ กล่าวถามจู๋หวิน “ไม่ฆ่าผมแล้วงั้นหรือ?”

จู๋หวินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายอยากตายอย่างนั้นหรือ? ฉันจะทำตามคำขอก็ได้”

เธอกล่าวพลางยกดาบขึ้นมาจ่อที่ลำคอของลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง จากทีท่าของเธอ คงคิดที่จะฟันหัวของลู่เสี้ยงหยางให้ขาดในดาบเดียว

ลู่เสี้ยงหยางปฏิเสธ “หยุดหยุดหยุด เลิกล้อเล่นเถอะครับ ตอนนี้สถานการณ์คับขัน เราต้องรีบไปจากที่นี่ ไม่เช่นนั้น ไอ้หมาบ้าเทียนเหมินนั่น จะตามเราทันจงได้”

“เหอะ” จู๋หวินไม่พอใจ พลันเก็บดาบเข้าฝัก

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่เข้าใจ เมื่อสักครู่จู๋หวินถูกยากำหนัด ทำไมตอนนี้เธอถึงไม่เป็นอะไรเลย เขาไม่ได้ถอนพิษให้เธอนี่นา?

ไม่รู้เลยยังไงซะจู๋หวินก็เป็นยอดฝีมือ แม้ว่าพลังของเธอในตอนนี้จะถูกปิดผนึก แต่ร่างกายของเธอแข็งแกร่ง ยาแบบนี้อยู่ในร่างกายเธอได้ไม่นานก็จะสลายไปเอง

ต่อจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางและจู๋หวินย้ายที่พำนัก หลังจากที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ก็กลับมาที่แคมป์ในกลางป่าอีกครั้ง

ลู่เสี้ยงหยางสังเกตรอบด้าน ส่วนจู๋หวินพุ่งเขาไปในแคมป์เพื่อเปิดผนึกทันที

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางตรวจตราโดยรอบ พบว่าไร้อันตรายใดๆ ในขณะที่เขาคิดที่จะขอคำแนะนำทางด้านวิชาต่างๆ เขาเงิบไป ผู้หญิงคนนี้จะขยันเกินไปแล้ว ไม่ยอมเสียเวลาสักวินาทีเดียวเลย

ลู่เสี้ยงหยางหวั่นวิตก เขารู้ดีว่าหากจู๋หวินฟื้นฟูพลังขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอก็จะมีทีท่าสูงส่ง ถึงตอนนั้นทั้งคู่ก็จะอยู่กันคนละภพ ไร้ความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกันอีก

ผมจะแข็งแกร่ง ผมจะต้องแข็งแกร่งให้ได้！

ลู่เสี้ยงหยางกำหมัดแน่นอีกครั้ง ครั้งนี้เขาได้เห็นความเก่งกาจของจู๋หวินและรองเจ้าสำนักเทียนเหมินกับตา ถึงได้รู้ว่าตัวเขานั้นอ่อนแอและตัวเล็กแค่ไหน

สักวัน มีแต่เขาต้องตามก้าวของจู๋หวินทัน เขาถึงจะมีสิทธิ์ได้เป็นเพื่อนกับเธอ หรือแม้แต่ตอบสนองความต้องการของเขาได้

ทำให้จู๋หวินเป็นผู้หญิงของเขา

เวลาหมุนเปลี่ยน สามชั่วโมงผ่าน ใกล้พลบค่ำ ดวงตะวันแขวนอยู่บนทิศตะวันตก

แสงสีแดงอ่อนทอดยาวลงมา ม่านสีแดงขั้นกลางระหว่างท้องฟ้าและพื้นดิน

ดวงตะวันค่อยๆ คล้อยไปในทิศตะวันตก ทิวทัศน์เช่นนี้ ช่างแสนสง่า เพียงแต่หลังอาทิตย์ตกดิน ความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุดก็คืบคลานเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางและจู๋หวินอยู่ที่กลางป่า ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง จะหาสถานที่แบบไหนในการผ่านคืนนี้ไปให้ได้ คงจะนอนกลางป่านี่ทั้งคืนไม่ได้อยู่แล้ว

คิดไปคิดมา ลู่เสี้ยงหยางก็หากระท่อมเก่าหลังหนึ่ง

กระท่อมหลังนี้ซ่อนอยู่ที่พุ่มหญ้าหนาอย่างไร้ที่สิ้นสุด หากไม่สังเกตดูให้ดี ก็ยากที่จะพบเจอได้

ลู่เสี้ยงหยางกลับไปยังทางเดิม เพื่อพาจู๋หวินมาที่กระท่อม

ได้เวลาอาหารอีกครั้ง ลู่เสี้ยงหยางนำกระต่ายที่ย่างเสร็จแล้วในถ้ำเมื่อเช้านี้ออกมาจากอก ผ่าครึ่งแบ่งให้จู๋หวิน

ลู่เสี้ยงหยางยังคงสวาปามราวกับอดอยากเช่นเคย ส่วนจู๋หวินยังคงทานไปเพียงน้อยนิดเช่นเคย

ลู่เสี้ยงหยางหน้าหนา เก็บเนื้อกระต่ายย่างที่จู๋หวินทานเหลือเอาไว้มาทานต่อเช่นเคย

จู๋หวินแสร้งเปิดผนึก แต่ใบหน้าที่งามสง่าของเธอกลับแดงก่ำขึ้นมา อย่างไม่รู้ตัว