หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 547

บทที่ 547 ความในใจ

ในอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยาง จู๋หวินรู้สึกอึดอัด ใบหน้าที่งดงามได้รูปแดงก่ำ เสมือนกับลูกท้อที่สุกงอม

ร่างบางเซ็กซี่สั่นเทา ร่างกายร้อนผ่าว

ไม่ว่าอย่างไร จู๋หวินก็อยู่ในช่วงอายุที่งดงาม ค่อนข้างไวต่อความรู้สึกในเรื่องของเพศตรงข้าม

การที่ลู่เสี้ยงหยางอยู่กับเขาหลายวันมานี้ ถือว่าพิสูจน์มิตรภาพที่แท้จริงในช่วงที่ยากลำบาก

ที่มากไปกว่านั้น ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกอดรัดเธอแน่น กลิ่นอายของลู่เสี้ยงหยางโถมเข้าใส่เธอไม่หยุด จะให้เธอนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร?

พริบตาเธอเองก็ถูกดึงเข้าสู่ห้วงแห่งความรัก

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เธอเอาชนะมันได้อย่างรวดเร็ว พลันเอื้อมมือผลักลู่เสี้ยงหยางออก กล่าวอย่างเย็นชา “ไอ้เด็กบ้า กล้าดีนัก ที่กล้าคิดจะเอาเปรียบฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะจ้วงแกให้ตายในดาบเดียว”

ลู่เสี้ยงหยางทำสีหน้าเศร้าสลด “คุณมีความเป็นมนุษย์อยู่อีกไหม เมื่อกี้นี้ผมเสี่ยงชีวิตไปหลอกล่อตาแก่หมาบ้านั่น เอาตัวแทบไม่รอด อุตส่าห์กลับมาได้ คุณกลับโหดเหี้ยมอำมหิตใส่ผม รู้แบบนี้ผมไม่กลับมาแล้ว ตายไปในเงื้อมมือของหมาบ้าเทียนเหมินนั่นยังดีซะกว่า”

เมื่อได้ฟังประโยคที่น่าสงสาร จู๋หวินพูดไม่ออก อันที่จริงเธอไม่ใช่คนใจยักษ์ใจมารอะไร เพียงแต่เธอเป็นคนเย็นชา

เมื่อเห็นจู๋หวินเงียบไป ลู่เสี้ยงหยางกล่าวเสริม “เมื่อกี้ที่แยกกับคุณ ตอนที่ผมที่หลอกล่อหมาบ้าเทียนเหมินนั่นผมนึกถึงคุณตลอดเลย หากผมตายไป คุณถูกมันจับตัวได้จะทำยังไง?”

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างลึกซึ้ง จากใจจริง เมื่อสักครู่นี้เขาเป็นห่วงจู๋หวินจริงๆ

ร่างบางของจู๋หวินสั่นเทา เธออบอุ่นหัวใจ สายตาที่จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอ่อนโยนมาก

เอ่อ！

จู๋หวินลอบถอนหายใจออกมา เธอรู้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เงาร่างของเธอคงจะจารึกเข้าไปในจิตใจของเธอเสียแล้ว

แม้ความสามารถของเธอจะแตกต่างจากเขามาก ระหว่างทั้งคู่ไม่มีทางที่จะมีความสัมพันธ์ใดเกิดขึ้น แต่ ผู้ชายอย่างลู่เสี้ยงหยางได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเธอจะไม่มีวันลืมเลือนตลอดชีวิต

สิ่งนี้ทำให้เธอเหนื่อยหน่าย ก่อนหน้านี้มีชายหนุ่มที่ดีมากมายไล่ตามเธอ แต่ไม่มีสักคนที่สามารถทิ้งร่องรอยเอาไว้ในใจของเธอได้ แต่ลู่เสี้ยงหยาง นักบู๊ระดับแปดตัวเล็กๆ คนหนึ่งกลับทำให้เธอจดจำได้ถึงขนาดนี้

และนั่นบอกได้ว่า ระหว่างเธอและลู่เสี้ยงหยางมีวาสนาบางอย่างต่อกัน

“ขอบคุณ!” จู๋หวินกล่าวขอบคุณลู่เสี้ยงหยาง แม้แต่เธอเองก็ไม่ทันได้ไหวตัว ว่าเธอนั้นได้เผยรอยยิ้มออกมา

แม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่บางเบา แต่กลับงดงาม เสมือนกับว่าทุกสิ่งภายในถ้ำเกิดสลัว นี่อาจจะเป็นรอยยิ้มที่คนทั้งเมืองลุ่มหลง

ลู่เสี้ยงนิ่งไป ในหัวของเขาขาวโพลน พลังเสน่ห์ของรอยยิ้มนั่น ทำให้เขาของเขานิ่งแข็ง

ใช้เวลาสักพัก กว่าลู่เสี้ยงหยางจะดึงสติกลับคืนมา กล่าวกับจู๋หวินด้วยรอยยิ้ม “แค่ขอบคุณคำเดียวอย่างนั้นหรือ น้อยไปหน่อยรึเปล่า ผมว่าคุณต้องถวายตัวแล้วล่ะ”

ถวายตัว?

ประโยคโยคนี้ทำให้ใบหน้าที่เพิ่งจะหายแดงกลับมาแดงก่ำไม่ได้อยู่ในใจของเธอเลยแม้แต่น้อย แต่จากหลังจากที่รู้จักลู่เสี้ยงหยาง บางประโยคที่ไม่สมควรพูดกลับทำให้เธอกระสับกระส่ายราวกับผีเสื้อบินว่อนทั่วข้อ

ซู๊ด！

เธอถอนหายใจเบาๆ จู๋หวินถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง “หากยังพร่ำเพ้อ ฉันจะตัดลิ้นของแกทิ้งไปให้หมากิน”

คำพูดที่เคร่งครัด แต่น้ำเสียงของเธอกลับไม่เคร่งครัดแม้แต่น้อย แม้แต่ปนความอ่อนหวานเล็กน้อย ราวกับคู่รักทะเลกัน ลู่เสี้ยงหยางชอบใจ หัวใจสั่นไหว

“เหอะ คนอะไรกัน ไปเรื่อยเลย” แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะถูกว่ากล่าวแต่เขากลับดีใจ จู๋หวินไร้คำพูดกับเขา ไม่อยากที่จะเสียเวลาพูดอะไรอีก นั่งลงบนโขดหินเพื่อเปิดผนึกต่อไป