หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 549

บทที่ 549 บุกฆ่าถึงที่

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางทะลุแดนมาถึงระดับแปดตอนปลาย เขาไม่รีบร้อนที่จะลุกขึ้นยืน หากแต่ทดลองร่างกาย ทดสอบความแข็งแกร่งของนักบู๊ระดับแปด

เมื่อเข้าสู่นักบู๊ระดับแปด พลังที่กล้าแกร่งในร่างกาย ถือว่าเป็นกำไรมหาศาลของลู่เสี้ยงยาง เขาต้องคุ้นเคยกับมันถึงจะเรียกใช้ได้อย่างอิสระ

สถานการณ์นี้กินเวลาต่อเนื่องกว่าชั่วโมง ลู่เสี้ยงหยางถึงได้ถึงลืมตาขึ้น

เขายันกายลุกขึ้นจากที่พื้น ลู่เสี้ยงหยางหมุนกำปั้นเบาแผ่ว บรรยากาศรอบทิศระเบิดแตกออก ส่งเสียงดังหวิว ราวกับว่าถูกกระทบจากพลังอันมหาศาล

“ฮ่าฮ่า นี่หรือพลังของนักบู๊ระดับแแปดตอนปลาย?” ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้น ความรู้สึกของการครอบครองพลังแบบนี้ดีชะมัด

ในหัวของเขานึกถึงภาพของลายวันก่อน ที่เขาถูกยอดฝีมือจากซี่ฟางโหลวอย่างขุยกางไล่ฆ่า

ขุยกางเป็นนักบู๊ระดับแปดตอนต้น แต่ก่อนเขาถูกจู่โจมจนไม่มีทางโจมตีกลับได้ หากตอนนี้ตนพบเขาเข้าอีกหน ต่อให้ฆ่าเขาไม่ได้ ก็เอาตัวรอดมาได้อย่างสบาย

จู๋หวินที่ไม่ได้อยู่ในการเปิดผนึก กล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “ยินดีด้วยที่นายก้าวไปอีกขั้น”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ “เพราะความช่วยเหลือจากคุณผมถึงได้ก้าวไปถึงนักบู๊ระดับแปดตอนปลาย ผมไม่มีอะไรที่ตอบแทนคุณได้ มีแต่จะต้องใช้ร่างกายของผมตอบแทนคุณแล้วล่ะ”

“……เอ่อ！” จู๋หวินพูดไม่ออก ใบหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นระรัว

ทีแรกลู่เสี้ยงหยางคิดที่จะเย้าแหย่เธอต่อไป แต่เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเต็มไปด้วยความสงสัย

การที่เขาได้รับความช่วยเหลือจากจู๋หวิน ทะลุแดนไปถึงระดับแปดตอนปลายเป็นเรื่องดี แต่เธอกลับทำให้เรื่องยุ่งยก

แม้ว่าเธอจะทำให้ปราณของเขามีกำลังเพิ่มขึ้นสามเท่าในคราวเดียว ในระยะสั้นถือว่าเป็นเรื่องดี แต่ในระยะยาวถือว่าเป็นการทำร้าย

การใช้พลังการภายนอกในการทะลุแดน เพื่อเพิ่มกำลัง จะส่งผลให้ร่างกายชินชาต่อการเพิ่งพา

สำหรับลู่เสี้ยงหยางการบำเพ็ญที่ดีที่สุดคือการค่อยๆ ไปทีละขั้น เพิ่งพาตนเอง ก้าวไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าของเขาเอง การใช้ประโยชน์จากคนอื่นสุดท้ายก็คือการขี้โกง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ต้องการให้ร่างกายของเขาเกิดชินชากับการเพิ่งพา

จู๋หวินรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางคิดอะไรอยู่ เธอกลับยิ่งชื่นชมเขาเข้าไปอีก ไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีจิตใจที่ดีถึงเช่นนี้ อายุน้อยๆ แต่กลับไม่โลภมาก

หากเป็นคนอื่น ไม่มีใครที่จะคิดมาก ขอเพียงแค่พลังตรงหน้าช่วยเขาได้ พวกเขาจะใช้มันให้ได้ในทุกวิถีทาง

แขนทั้งสองข้างถูกไขว้เอาไว้ที่ด้านหลัง จู๋หวินอธิบายกับลู่เสี้ยงหยาง “ยาที่ฉันให้นายใช้ไปเมื่อสักครู่มีความพิเศษ นายใช้ไปแล้วไม่ส่งผลกระทบให้ร่างกายของนายคุ้นชินกับการเพิ่งพา ไม่ส่งผลกระทบใดๆ ทั้งสิ้น วันหลังนาสมควรจะฝึกยังไงก็เป็นไปตามนั้น ไม่ส่งผลอะไรต่อนายทั้งสิ้น”

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก และตื่นเต้นดีใจในเวลาเดียวกัน

จู๋หวินกล่าวเสริม “ร่างกายของนายแตกต่างจากคนอื่น หากคนอื่นใช้ยานั่นละก็ จะสามารถทะลุแดนไปยังนักบู๊ระดับเก้า แต่นายกลับอยู่ที่นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เขามีความรู้สึกนั้น ร่างกายของเขารองรับปราณในจำนวนมาก

แต่แบบนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องดี นั่นเท่ากับว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป เพราะงั้นถึงได้รองรับปราณในจำนวนมาก

เวลาที่เหลือ จู๋หวินไม่พูดอะไรอีก เธอกลับไปนั่งที่โขดหินเพื่อเปิดผนึกต่อไป

ส่วนลู่เสี้ยงหยางนอกจากการคุ้นเคยกับพลังของตัวเองแล้ว ก็บำเพ็ญอย่างไม่หยุดหย่อน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สามวันผ่านไปในพริบตา