หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 58

บทที่ 58 ตอนนี้ฉันอยากฆ่าคน

เห็นซุนหยันเสว่ถูกตบเพื่อตัวเอง เย่สวนทนไม่ได้ รีบคว้ามือไปคว้าแขนของอันธพาลคนนั้นที่กำลังจะตบซุนหยันเสว่

“พวกนายอย่าดึงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา มาทำกับฉัน” เย่สวนใบหน้าหมองคล้ำ พูดออกมาทีละคำ

“ฮ่าๆ รู้งี้ก็จบตั้งนานแล้ว ดูแล้วผู้หญิงอย่างเธอมันน่าสมเพช” หัวหน้าอันธพาลหัวเราะอย่างโหดร้าย ดีดนิ้ว อันธพาลทั้งสองคนเอื้อมมือไป จับมือทั้งสองข้างของเย่สวนทันที

หัวหน้าอันธพาลเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเย่สวนไม่หยุด ด้วยท่าทางชั่วร้ายมาก และขี้เล่น

หลายคนที่อยู่ข้างๆ เริ่มรู้สึกทนไม่ได้ แม้ว่าในใจพวกเขาจะไม่ค่อยชอบเย่สวน แต่ก็แค่พูดล้อเล่น ตอนนี้เมื่อเห็นพวกอันธพาลลงไม้ลงมือกับเย่สวน พวกเขาก็โกรธมากเช่นกัน

“หลันหลัน เธอดูสิเย่สวนน่าสงสารมาก หากพูดอีก พวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน เธอควรจะช่วยเหลือ เธอให้สามีของเธอออกมาพูดอะไรหน่อยสิ” ชายสวมแว่นคนหนึ่งพูดขึ้น

ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจของเฉินหลันรู้สึกสะใจแค่ไหน ยิ้มอย่างเยือกเย็น “เรื่องแบบนี้ฉันจะช่วยเธอได้อย่างไรกัน หากไม่ใช่เพราะเย่สวนใช้ชีวิตวุ่นวาย มั่วกับผู้ชายไม่เลือกหน้า จะลงเอยกับสถานการณ์ที่น่าอับอายแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

ถังหลง โจวหนิงและคนอื่นๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกสงสัยคำพูดของเฉินหลัน ไม่ว่าชีวิตของเย่สวนจะวุ่นวายแค่ไหน ยังไงก็ไม่มีทางชอบอันธพาลแบบนี้

ซุนหยันเสว่มองดูคนเหล่านี้ทำร้ายเย่สวน ตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ ร้อนใจจนร้องไห้ออกมา

“ฮ่าๆ ใบหน้าของเฉินหลันมีรอยยิ้มที่สดใส ก้าวฝีเท้าเดินไปถึงตรงหน้าของเย่สวน ยังคงไม่ลืมตกหลุมพราง “ผู้ชายกระจอกคนนั้นของเธอวิ่งได้เร็วมาก เธอดูสิว่าเธอเองแต่งงานกับผู้ชายพันธ์ุนี้ ชีวิตล้มเหลวมากแค่ไหน”

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ของเธอ ทุกคนจึงได้สติกลับมา และเริ่มมองหาลู่เสี้ยงหยางในห้องส่วนตัว กลับไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้หายไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่

“ให้ตายเถอะ ไร้น้ำยาจริงๆ ทิ้งผู้หญิงของตัวเองแล้วหนีไป หน้าของผู้ชายอย่างเราๆ ถูกมันทิ้งไปหมดแล้ว” 

“หึ ขยะอย่างนายนั่นเรื่องอะไรก็กล้าทำออกมาจริงๆ” 

“พระเจ้า ทำไมถึงมีผู้ชายที่น่าขยะแขยงได้ขนาดนี้ มองผู้หญิงของตัวเองถูกรังแกล้งต่อหน้าต่อตา ตัวเองกลับแอบหนีไป ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม?” 

ทันใดนั้น ในห้องส่วนตัวก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่อลู่เสี้ยงหยาง

ใบหน้าเล็กของเย่สวนถูกสัมผัสไปหลายครั้ง ทำให้รู้สึกอับอาย น่าขยะแขยงมาก และน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตา

ยิ่งเธอดูน่าสงสารมากเท่าไหร่ เฉินหลันก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากเท่านั้น

“หึหึ เย่สวนรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ทำไมตอนแรก ผู้หญิงเลวอย่างเธอ ควบคุมสองขาของตัวเองไม่ได้ ได้มาเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอ ฉันรู้สึกละอายใจ แต่ฉันเป็นคนจิตใจดี ทนเห็นเธอถูกย่ำยีไม่ได้ เอาแบบนี้ไหม ตอนนี้เธอคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันสามารถให้สามีของฉันออกหน้าจัดการเรื่องพวกนี้ให้เธอได้” เฉินหลันพูดกับเย่สวน

เย่สวนไม่โง่ เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ของเฉินหลัน ได้สติทันที ดวงตาคู่สวยลุกโชนไปด้วยความโกรธ และพูดกับเฉินหลันทีละคำว่า: “คนที่น่ารังเกียจและน่าจนน่าขยะแขยงพวกนี้ พวกเขาเหล่านี้เป็นคนที่พวกเธอส่งมาใช่ไหม”

เฉินหลันชะงัก สายตามีความตื่นตระหนก แต่ไม่นานเธอก็นิ่งลง พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจและสารภาพว่า: “ไม่ผิด สามีของฉันเป็นคนหามา แล้วยังไง? ขยะอย่างเธอมันขัดตาฉัน อยากหาคนมาจัดการ”

ทันทีที่พูดออกมา ทุกคนในห้องส่วนตัวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คิดไม่ถึงว่าเฉินหลันจะใจร้ายขนาดนี้ แม้แต่เพื่อนร่วมห้องยังกล้าลงมือ และยังเป็นการลงมือด้วยวิธีนี้

แน่นอนว่าพวกเขาทำได้เพียงไม่พอใจเฉินหลันอยู่ในใจ แต่ปากไม่พูดอะไร

หม่าเถิงเฟยยิ้มอย่างเยือกเย็น: “ฉันโหดร้ายกับศัตรูมาตลอด และใจดีกับเพื่อนๆ เสมอ ทุกคนสามารถมายืนว่าจะอยู่ฝั่งไหน?”

ถังหลงและโจวหนิงมองหน้ากัน พยักหน้า ก่อนจะพูดกับหม่าเถิงเฟยว่า: “อันที่จริงพวกเรามองเย่สวนคนเลวคนนี้ขัดหูขัดตาตั้งนานแล้ว อยากจัดการเธอเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีโอกาส วันนี้สามารถเห็นหัวหน้าชั้นสั่งสอนเธอแล้ว พวกเราก็ต้องขอบคุณ ที่ออกหน้าแทนพวกเรา”