หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 61

บทที่ 61 ฉันจะฆ่าแกด้วยมือของฉันเอง

เฉินหลันคิดอย่างโง่ๆว่า ตอนนี้เธอยังสามารถควบคุมลู่เสี้ยงหยางอยู่ในกำมือได้ ดังนั้นจึงพูดกับเย่สวนอย่างเกลียดชังว่า “นังผู้หญิงชั้นต่ำ อีกเดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องของท่านเปียวทุกคนปรนเปรอแก หวังว่าแกจะเอนจอยนะ”

พูดถึงตรงนี้ สายตาของเธอก็เบนไปทางลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นก็กัดฟันแล้วพูดว่า “ส่วนแก ฉันจะทำให้แกได้เห็นกับตาว่าถูกสวมเขามันเป็นยังไง หลังจากนั้น ฉันก็จะทำให้แกได้ลิ้มลองรสชาติของการถูกกระทืบจนข้อต่อทั่วทั้งร่างกายแหลกสลาย”

เมื่อได้ยินที่เธอพูด ทุกคนในห้องก็หันมามองเย่สวนกับลู่เสี้ยงหยาง เตรียมรับชมอะไรสนุกๆ

“แม่ง พวกโง่ คงปล่อยให้พูดต่อไปไม่ได้แล้ว” อาเปียวสะดุ้งจนเนื้อเต้นเร้าๆ

เมื่อหม่าเถิงเฟยเห็นว่าอาเปียวชักช้าไม่ยอมสั่งลูกน้องให้ลงมือสักที ก็พูดเร่งอย่างรอไม่ไหวว่า “ท่านเปียว รออะไรอยู่? รีบลงมือสิ”

อาเปียวแสยะยิ้มเย็น “ไอ้โง่ ลงมือบ้านแม่แกสิ”

จากนั้นก็ดีดนิ้ว เอ่ยสั่งลูกน้องว่า “หุบปากพวกมันสองตัวซะ”

เมื่อได้ยินที่อาเปียวพูดมา พวกลูกน้องก็นิ่งอึ้ง แต่เพราะเกรงกลัวอำนาจของอาเปียว จึงจำต้องทำตามคำสั่ง

ลูกน้องสองคนยืนขึ้น จากนั้นก็เดินสวบสาบเข้าไปฟาดมือลงบนหน้าของหม่าเถิงเฟยกับเฉินหลัน

“ว้าย นี่ นี่มันอะไรกัน?” ซูเยียนรัน ถังหลง โจวหนิง ต่างพากันอึ้ง ลูกน้องของอาเปียวตบผิดคนหรือเปล่า?

เย่สวนกับซุนหยันเสว่เบิกตาค้าง เมื่อกี้ตอนที่อาเปียวเดินนำลูกน้องเข้ามาด้วยท่าทางน่ากลัว พวกเธอต่างก็หวาดกลัวเป็นอย่างมาก นึกว่าคงต้องถูกกระทำอย่างอัปยศอดสูเป็นแน่ แต่ไม่คิดเลยว่า คนที่ถูกกระทำจะเป็นหหม่าเถิงเฟยกับเฉินหลันแทน

หลังจากที่ถูกตบ ในหัวของหม่าเถิงเฟยกับเฉินหลันก็พลันขาวโพลน ฉากนี้ต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ คนที่ลูกน้องของอาเปียวต้องลงมือสั่งสอนคือลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนไม่ใช่เหรอ?

“เอ่อ.....ท่านเปียว ลูกน้องของคุณกินยาผิดมาหรือเปล่า พวกเขาไม่รู้เหรอว่าต้องจัดการใคร โง่ขนาดนี้ปล่อยให้ตามมาทำงานกับคุณได้ยังไงครับ?” หม่าเถิงเฟยกุมหน้าเอาไว้ด้วยสองมือ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา

อาเปียวยิ้มแยกเขี้ยว เอ่ยเตือนว่า “ถ้ากล้าพ่นอะไรไร้สาระออกมาอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกด้วยมือของฉันเอง”

พูดจบ ก็เดินไปหาลู่เสี้ยงหยางอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็โค้งคำนับเก้าสิบองศา พร้อมเอ่ยพูดอย่างนอบน้อมว่า “ทำความเคารพพี่เสี้ยงหยาง”

เงียบกริบ!

ภายในห้องเงียบกริบ จนแทบจะได้ยินเสียงเข็มหล่น!

อาเปียวไม่ใช่ตัวช่วยที่หม่าเถิงเฟยเรียกมาหรอกเหรอ? ทำไมจู่ๆถึงได้ทำความเคารพลู่เสี้ยงหยางอย่างนี้

อีกอย่างอายุของลู่เหยางก็ยังน้อยอยู่ด้วย ไม่ได้แก่ไปกว่าอาเปียวเลย แล้วทำไมอาเปียวถึงได้เรียกเขาว่าพี่เสี้ยงหยางล่ะ?

ชั่วขณะ ในใจของเย่สวน ซูเยียนรัน และถังหลัง ต่างก็มีเครื่องหมายคำถามลอยวนขึ้นมา

“ตาเถร นี่มันอะไรกันนี่?” ซุนหยันเสว่อุทานออกมาเสียงแหลม จากนั้นก็มองไปทางเย่สวนย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าผู้ชายคนนี้เปล่าประโยชน์? แล้วทำไมคนโหดเหี้ยมอย่างอาเปียวถึงได้ก้มหัวให้เขาเสียต่ำถึงขนาดนี้ล่ะ?

เย่สวนเบิกตาอ้าปากค้าง ค้นพบแล้วว่าที่ผ่านมาเธอรู้จักลู่เสี้ยงหยางแค่เพียงด้านเดียว

ทางหม่าเถิงเฟยกับเฉินหลันก็เบิกตาโพลงจนลูกตาแทบหลุด นี่มันตรงกันข้ามกับที่พวกเขาคาดการณ์เอาไว้อย่างลิบลับ

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางทำเพียงแค่พยักหน้านิ่งๆให้กับอาเปียวที่ทำความเคารพเขาอยู่

ในใจของอาเปียวสั่นรัว เมื่อรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางยังไม่พอใจ จึงรีบพูดทันทีว่า “พี่เสี้ยงหยาง อยากให้ผมสั่งสองพวกโง่สองตัวนี้ยังไงบอกได้เลยนะครับ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ไม่ต้อง”

“ครับ” อาเปียวตอบรับเสียงเบา จากนั้นก็ก้มหน้าลงต่ำ แล้วหลบไปยืนอยู่ด้านข้าง